«Ο μηχανισμός εξουσίας τον είχε στο μάτι. Αυτός τους τα ‘έσερνε’ έξω από τα δόντια. Αυτή η συμπεριφορά είχε το τίμημά της, η τιμή πληρώνεται... τοις μετρητοίς και χωρίς εκπτώσεις. Και ο ίδιος ο Μαραντόνα τους έκανε δώρο τη δικαιολογία εξαιτίας αυτής της αυτοκτονικής τάσης να προσφέρεται στο... πιάτο στους πολλούς εχθρούς του και εξαιτίας αυτής της παιδικής ανευθυνότητας που τον σπρώχνει να πέσει σε όποια παγίδα του στήσουν».
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο - ύμνο στο ποδόσφαιρο «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) αποτύπωσε με τρόπο ιδανικό τα... πολλά πρόσωπα που φανέρωσε στη διάρκεια της ζωής του ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Με λυρισμό, διορατικότητα και μια πικρία που εύκολα διακρίνει κανείς, ο Ουρουγουανός συγγραφέας σύστησε τον Ντιέγκο σε ένα διαφορετικό κοινό και τον εξιδανίκευσε στα μάτια του, την ώρα που κάθε του λέξη ήταν ένα χάδι για τους ήδη λάτρεις του «Ντιεγκίτο».
Αλλά ο Ντιέγκο ήταν ακριβώς αυτό: «Ένας τρωτός Θεός, αμαρτωλός, ο πιο ανθρώπινος των Θεών. Μπορούσες εύκολα να αναγνωρίσεις στο πρόσωπό του όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες συρρικνωμένες. Ήταν γυναικάς, κοιλιόδουλος, πότης, απατεώνας, ψεύτης, φανφαρόνος, ανεύθυνος. Όμως οι Θεοί, όσο ανθρώπινοι κι αν είναι, δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ’ όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο».
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα πέθανε σε ηλικία 60 ετών την ίδια μέρα που έφυγαν από αυτόν τον κόσμο ο Τζορτζ Μπεστ αλλά και ο λατρεμένος του Φιντέλ Κάστρο. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δάκρυσαν στο άκουσμα της είδησης που μεταδόθηκε αρχικά από την αργεντινική Clarin. Και τις επόμενες ώρες απαρίθμησαν μέσα από τα social media όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους αγαπήθηκε περισσότερο από κάθε άλλον και τους λόγους για τους οποίους ήταν ο κορυφαίος μπαλαδόρος αλλά και ο αναντικατάστατος επαναστάτης του ποδοσφαίρου.
Ο Ντιέγκο ήταν η... επανάσταση
Πολλοί σωστά κάποιοι θα πουν ότι υπήρξε και ο Σόκρατες που προσπάθησε με πολύ πιο... ορθό τρόπο να φέρει την επανάσταση στο ποδόσφαιρο. Πράγματι. Μόνο που ο Ντιέγκο δεν θέλησε να φέρει την επανάσταση. Ήταν η... επανάσταση απέναντι σε κάθε είδους καθωσπρεπισμό και υποκρισία της... κανονικότητας. Ήταν η επανάσταση απέναντι στην εξουσία της FIFA όταν κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την Παγκόσμια Ομοσπονδία. Ήταν απέναντι στο... κράτος που απομυζούσε τον ποδοσφαιριστή και τον χρησιμοποιούσε σαν το απόλυτο «προϊόν». Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο πάμφτωχος πιτσιρικάς από την παραγκούπολη της Βίγια Φιορίτο, έμελλε να γίνει ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη, αλλά χαλούσε τη... σούπα των μεγαλοσυμφερόντων καθώς δεν μπορούσε να πουληθεί σαν ένα πανάκριβο προϊόν όταν στοχοποιούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους «ισχυρούς» αυτού του κόσμου και ταυτόχρονα φρόντιζε να επιδεικνύει με υπερηφάνεια το τατουάζ με τον Τσε που είχε στο μπράτσο, να δείχνει την αλληλεγγύη του στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και να σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο από τα επίσημα των σταδίων προκαλώντας μνησικακές αναφορές προς το πρόσωπό του. Το πάθος για την κατάχρηση ήταν μόνο ένα κομμάτι του «Ντιεγκίτο» και όπως ο ίδιος δήλωνε: «Τις αποφάσεις της ζωής μου τις παίρνω μόνος μου, όχι οι άνθρωποι γύρω μου. Αν κάνω λάθη, τα κάνω εγώ. Και τα πληρώνω».
Το σημάδι του... Θεού στην Αργεντινή και τη Νάπολη
Αν δεν τον είχε ερωτευτεί σφόδρα η «στρογγυλή θεά», εάν δεν γυάλιζε το μάτι του κάθε φορά που την ακουμπούσε, από εκείνη την πρώτη του φορά που κοιμήθηκε στην αγκαλιά του, στα τρία του μόλις χρόνια, η δόξα με όλα της τα καλά και τα κακά δεν θα απλωνόταν στα πόδια του.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν ο ορισμός του κορυφαίου μπαλαδόρου που πάτησε ποτέ χορτάρι, και μάλιστα σε εποχές που δεν υπήρχε μια στρατιά επιστημόνων να ακολουθούν τους αστέρες του ποδοσφαίρου.
Οι μεγαλύτερες στάσεις της ζωής του ήταν αυτές που έκανε με την Εθνική Αργεντινής και τη Νάπολη. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του ήταν η υπερηφάνεια που χάρισε στα χαμίνια των παραγκουπόλεων της πατρίδας του, αλλά και του ιταλικού Νότου.
Όλα ξεκίνησαν το 1979, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων, όταν στα 18 του χρόνια οδήγησε την Εθνική Αργεντινής στην κατάκτηση του τίτλου και ο ίδιος τιμήθηκε με το «Χρυσό Παπούτσι». Έναν χρόνο νωρίτερα, ο Κάρλος Μενότι είχε αρνηθεί να τον εντάξει στην Εθνική των ανδρών για το Παγκόσμιο Κύπελλο και ο Ντιέγκο δεν τον συγχώρησε γι’ αυτό.
Όσα δεν κατάφερε να κάνει στο Κύπελλο του 1978 ο Ντιέγκο τα έκανε και με το παραπάνω το 1986, στο Μουντιάλ όπου έμελλε να γράψει την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του. Ήταν, βλέπετε, εκείνο το παιχνίδι με την Αγγλία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ και από κανέναν, ένας αγώνας τον οποίο το Νησί αδυνατεί μέχρι και σήμερα να... ξεπεράσει.
Σε εκείνο το παιχνίδι σημείωσε τα πιο χαρακτηριστικά γκολ: Το γκολ του αιώνα, όταν σε μια κούρσα που ξεκίνησε από τη σέντρα πέρασε σχεδόν όλη την άμυνα της Αγγλίας και σκόραρε, και το γκολ με το... χέρι του Θεού, όταν η Αργεντινή είχε προηγηθεί με τον Μαραντόνα να χρησιμοποιεί το χέρι του και να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. «Ήταν λίγο το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο το χέρι του Θεού» θα πει λίγο αργότερα, σε μια φράση που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην Ιστορία.
Τα έργα και οι ημέρες του Ντιέγκο στη Νάπολη αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή και την καριέρα του. Έφτασε στον ιταλικό Νότο όταν η ομάδα πάλευε κάθε χρόνο για τη σωτηρία της και κατάφερε να τη στείλει στην κορυφή δικαιώνοντας τους οπαδούς, που έφτασαν στο σημείο να κάνουν μέχρι και απεργία πείνας προκειμένου να αποκτηθεί.
Αυτό που κυρίως, όμως, πέτυχε ήταν να κάνει περήφανα «τα χαμίνια του Νότου, καθώς έμοιαζαν με μένα και τα παιδικά μου χρόνια στη Βίγια Φιορίτο». Ο Ντιέγκο ταυτίστηκε με τους Ναπολιτάνους και η Νάπολη θρηνεί όπως ακριβώς το Μπουένος Άιρες.
