Γνωστές και γνωστοί για το χρήμα, το όνομα, το πρόσωπο, τη δύναμη, την επιρροή. Αυτούς σημαδεύουν ο φωτογραφικός φακός, η κάμερα, και οι συντάκτες των σχετικών ρεπορτάζ. Αυτοί βλέπουν να φιγουράρει το γνωστό όνομά τους και η γνωστή φάτσα τους σε γνωστές στήλες και γνωστά κανάλια. Αν τρυπώσει κανένας άγνωστος ανάμεσά τους, απλώς βάζει σε μπελά τους αρμοδίους: Ποιος είναι αυτός, ρε παιδιά;
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα συστημικά κόμματα. Ό,τι εκδήλωση, συνέδρια και μαζώξεις κι αν έχουν, τσουπ στην πρώτη σειρά, πλάι ή λίγο πιο πλάι στον αρχηγό, οι δούκες, οι βαρόνοι, οι κόμητες, οι κοντέσες. Έτσι που να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν ειδικευμένοι ταξιθέτες στα κόμματα αυτά.
Αν αυτοί κανονίζουν, ανάλογα με την τρέχουσα κομματική ιεράρχηση, ποιοι απολαμβάνουν το προνόμιο της πρώτης σειράς. Και αποφασίζουν, με βάση ένα κομματικό Libro d’ Oro, ποιος ανήκει στην ελίτ και ποιοι ανήκουν στις πίσω σειρές. Στη γαλαρία. ΄Η αν δεν υπάρχουν τέτοιοι ειδικοί, και απλώς πέφτει ξύλο, σπρωξιές και κουτουλιές για το ποιος θα καθίσει δίπλα στον έτσι.
Όσο κι αν φαίνονται γελοία, όλα αυτά επιτελούν μια τελετουργία ανισότητας σε ένα σύστημα που αναπαράγει τις ελίτ με κάθε τρόπο. Που επιβάλλει με κάθε τρόπο την αρχή ότι έτσι πρέπει να είναι η κοινωνία -πρώτοι και έσχατοι. Λογικό λοιπόν είναι οι αριστεροί, που επαγγέλλονται την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, στηρίζουν τους έσχατους και στηρίζονται από αυτούς, να τα λοιδορούν. Με αποτέλεσμα στις εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, να χαιρόμαστε απλούς ανθρώπους, «έσχατους» του κόμματος, επιστήμονες και διανοούμενους, ταλαιπωρημένους της ανεργίας και της σκληρής δουλειάς, νέους και νέες στην πρώτη σειρά. Πλάι στον Τσίπρα. Και «επώνυμους» καθισμένους πίσω, συντροφικά κι ωραία, παρέα με «ανώνυμους».
Αυτή είναι μια εικόνα αριστερού κόμματος. Μια πολιτική «τελετουργία» που αναπαράγει την ισότητα. Και ευτυχώς. Γιατί, αν ακολουθούσαμε κι εμείς την ταξιθεσία των ελίτ, θα υπήρχε ο κίνδυνος να γλιτώσουμε από τα θηρία και να μας φάνε οι κοριοί...
