Του Μάρκο Ρεβέλι*
Οι ξεροκέφαλοι θεματοφύλακες της ευρωπαϊκής ορθοδοξίας τελικά τα κατάφεραν να επαναφέρουν στην κυβέρνηση εκείνους που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Και να ξεκάνουν την καλύτερη κυβέρνηση που είχε εδώ και δεκαετίες η άμοιρη χώρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε τις βουλευτικές εκλογές με ψηλά το κεφάλι, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο 31,5%, 8 ποσοστιαίες μονάδες και 300.000 περισσότερες ψήφους από εκείνες που πήρε πριν από ενάμιση μήνα, στις ευρωεκλογές, 8 ποσοστιαίες μονάδες και 350.000 λιγότερες ψήφους από αυτές που πήρε η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο Τσίπρας αφήνει μια χώρα της οποίας έχει επουλώσει σε μεγάλο βαθμό τις πληγές. Αναμφισβήτητα την ξεκαθάρισε από την τεράστια διαφθορά που την καταβρόχθιζε, αποκατέστησε τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες, ξεκινώντας από τις υπηρεσίες Υγείας, έχει μια οικονομία που άρχισε να αναπτύσσεται, η ανεργία υποχώρησε κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες από την κορυφή του 28% του 2013, ανέκτησε την εμπιστοσύνη των διεθνών πιστωτών, έσωσε το φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού από την άβυσσο στην οποία φαινόταν ότι θα έπεφτε αναπόφευκτα...
Την ημέρα των εκλογών της 7ης Ιουλίου η σκέψη επιστρέφει φυσικά στη συγκέντρωση των διαβόλων και μαγισσών της 14ης Ιουλίου πριν από τέσσερα χρόνια, όταν οι "μεγάλοι" της Ευρώπης, τρόπος του λέγειν βέβαια, γιατί επρόκειτο για μικροσκοπικά ανθρωπάκια με τα μέτρα της Ιστορίας, αποφάσισαν να ζητήσουν το κεφάλι του αντάρτη που είχε τολμήσει να αμφισβητήσει τα δόγματα, κι ακόμη χειρότερα, με ένα δημοψήφισμα (γιατί ήταν ένα απαράδεκτο έγκλημα προσβολής τής "αυτού μεγαλειότητας" να καλέσεις να αποφασίσει ο λαός σου) και έτσι επέβαλαν μια «θεραπεία» που θα σκότωνε έναν γίγαντα, πόσο μάλλον μια μικρή χώρα που είχε ήδη αφαιμάξει το Eurogroup με τις θανάσιμες θεραπείες των Μνημονίων. Το μήνυμα ήταν τόσο σαφές όσο και άγριο: Παραδοθείτε ή θα χαθείτε. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτή τη συνάντηση των λύκων πολλοί έλπιζαν στη δεύτερη επιλογή, ότι αυτή η κυβέρνηση θα πέθαινε και ότι η κυβέρνηση της αιρετικής Ελλάδας θα τελείωνε.
Ο Τσίπρας επέλεξε να μην χαθεί ή μάλλον να μην αφήσει να πεθάνει ο λαός του (όπως θα είχε συμβεί εάν ύψωνε τη σημαία της υπερηφάνειας του κόμματος και είχε αναποδογυρίσει εκείνο το τραπέζι των βασανιστηρίων, με την περικοπή της ρευστότητας από την ΕΚΤ, τις τράπεζες σε πτώχευση, τα επιτόκια του δημόσιου χρέους στα άστρα κ.λπ.). Αποφάσισε να αντιμετωπίσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια κινούμενος με προσοχή ανάμεσα στον στενό κορσέ ενός ξεκάθαρα προ-κυκλικού μηχανισμού, που τον σκέφτηκαν για να επιδεινώσουν αντί να ανακουφίσουν τη χώρα από το βάρος της κρίσης, στο όνομα του δόγματος της νεοφιλελεύθερης λιτότητας που κυριαρχεί στην Ευρώπη, και να πολεμήσει έχοντας την υποχρέωση αποπνικτικών πρωτογενών πλεονασμάτων, ενώ την ίδια στιγμή ήθελε να διατηρήσει κάποια ασπίδα προστασίας των πιο φτωχών και να εγγυηθεί τις βασικές υπηρεσίες (ηλεκτρική ενέργεια στα νοικοκυριά, σίτιση, Υγεία). Το ότι θα πλήρωνε ένα εκλογικό κόστος ήταν στην ημερήσια διάταξη των πραγμάτων, κυρίως για μια μεσαία τάξη ή υψηλή μεσαία τάξη, που τη στιγμή της καταστροφής είχε εμπιστευτεί τη μόνη δύναμη που δεν είχε ανακατευτεί με τις πολιτικές που είχαν οδηγήσει τη χώρα στο χάος. Βασικά όμως, η πτώση αυτή είναι σχετικά περιορισμένη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μόλις 150.000 ψήφους σε σχέση με αυτές που είχε πάρει και είχε κερδίσει τον Σεπτέμβριο του 2015 (1.780.000 έναντι 1.926.000).
Το λαϊκό εκλογικό του σώμα, η αριστερή ψυχή της χώρας, παρά την απογοήτευση με τις μεγάλες ελπίδες της εποχής εκείνης, κράτησε, κατάλαβε, αντιστάθηκε. Αυτό αποδεικνύεται από το τμηματικό αποτέλεσμα που πήρε ο Βαρουφάκης, ο οποίος, αφού είχε καταβάλει τα πάντα στοιχηματίζοντας στη μνησικακία για την υποτιθέμενε «προδοσία» του Τσίπρα με το ΜέΡΑ25, ξεπέρασε μόλις κατά λίγο το 3%, λαμβάνοντας μόλις 166.000 ψήφους. Το ίδιο ισχύει και για το ΚΚΕ, που έχασε ένα ελάχιστο 0,3% σε σχέση με τις εκλογές του 2015, γεγονός που αποτελεί την απόδειξη γι' αυτό.
Εάν οι τρεις σχηματισμοί της ελληνικής Αριστεράς είχαν παρουσιαστεί μαζί (είναι μια ακαδημαϊκή συζήτηση, αλλά χρήσιμη για να αποδείξει τη ζημιά του ανέφικτου σεχταρισμού), θα έφταναν πρώτοι και θα είχαν πάρει το μπόνους της πλειοψηφίας, απαραίτητο για να κυβερνήσουν: 2.274.584 ψήφους έναντι 2.251.087 της Νέας Δημοκρατίας, η οποία, από την πλευρά της, κέρδισε με τις ψήφους όλων των δεξιών δυνάμεων, από τη μετριοπαθή έως τη ριζοσπαστική Δεξιά, με μειωμένη κατά τα δύο τρίτα την Ένωση Κεντρώων και περισσότερο από το 50% της Χρυσής Αυγής, που είχε μια αιμορραγία 215.000 ψήφων, από τις 380.000 που είχε πάρει στις προηγούμενες εκλογές.
Αφού πέρασε ο μεγάλος φόβος, η Ελλάδα των εισοδηματιών και των προνομιούχων, της διαφθοράς και της κερδοσκοπίας συσπειρώθηκε στη Δεξιά στέλνοντας στην κυβέρνηση έναν τραπεζίτη της υπερφιλελεύθερης σχολής, τους κληρονόμους της πολιτικής οικογένειας που παραχάραξαν τα δημόσια οικονομικά και λεηλάτησαν την κοινωνία για να παραδώσουν τη χώρα στα χέρια της τρόικας, μια κυβέρνηση που σήμερα, με ένα πρόγραμμα γραμμένο σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις μεγάλες διεθνείς επενδυτικές τράπεζες, ετοιμάζεται να ιδιωτικοποιήσει ό,τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί, να καταργήσει τους κοινωνικούς περιορισμούς στην αγορά εργασίας και στους μισθούς, να γυρίσει πίσω τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους και να επαναφέρει τα αιώνια προνόμια στους προνομιούχους όλων των εποχών, εφαρμόζοντας ξανά τις πολιτικές που οδηγούν στην καταστροφή.
Οι αγορές χειροκροτούν (ως απόδειξη της πολιτικής ηλιθιότητας που τις χαρακτηρίζει ιστορικά), χειροκροτούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ξεχνώντας τις απάτες που διέπραξαν ακόμη και εις βάρος τους οι διπρόσωποι αυτοί συντηρητικοί που σήμερα προσποιούνται ότι θα ομαλοποιήσουν τη χώρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρπακτικά, με τη μουσική υπόκρουση των βιολιών των μεγάλων «ανεξάρτητων» εφημερίδων που ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των Διοικητικών Συμβουλίων των μεγάλων εταιρειών και των δεικτών του χρηματιστηρίου, περιμένοντας την επόμενη dies irae... την επόμενη μέρα της θείας δίκης...
Ο Τσίπρας θα μπορούσε να παίξει το χαρτί της δημαγωγίας και της «εθνικιστικής κυριαρχίας» (για να χρησιμοποιήσω έναν κακοποιημένο όρο). Θα μπορούσε να κρύψει με μεγάλες λέξεις επιλογές που έπρεπε να κάνει αναγκαστικά, να καταριέται και να βρίζει στα λόγια, όπως κάνουν οι λαϊκιστές του σπιτιού μας, μόνο και μόνο για να υποκύψουν μυστικά. Προτίμησε να μιλήσει τη νηφάλια γλώσσα της αλήθειας και των γεγονότων. Θα μπορούσε επίσης να παίξει το χαρτί του νικηφόρου πάντα εθνικισμού, φυσώντας πάνω στη φωτιά του "Μακεδονικού", ανακαλύπτοντας ξανά τον εχθρό, εκτρέποντας την προσοχή από την κοινωνική δυσφορία στην εθνική υπερηφάνεια. Έκανε το αντίθετο. Με ένα αληθινό στιλ πολιτικού και κρατικού ηγέτη, εξουδετέρωσε αυτή τη νάρκη και έκλεισε μια επικίνδυνη πληγή στα σύνορα των δύο χωρών, προσφέροντας μια εξαιρετική υπηρεσία στον αγώνα για την ειρήνη στην Ευρώπη, αλλά πλήρωσε ένα υψηλό τίμημα σε ό,τι αφορά τη συναίνεση, ακόμη και τη λαϊκή συναίνεση. Στις κάλπες της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν αρκετές ψήφοι για το ζήτημα της Μακεδονίας.
Εμείς τον ευχαριστούμε για όλα αυτά. Η ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μια ισχυρή αντιπολιτευτική δύναμη στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Το μεγαλύτερο κόμμα Αριστεράς στην ήπειρό μας. Αυτή είναι μόνο η αρχή. Η μάχη συνεχίζεται...
* Ο Μάρκο Ρεβέλι είναι γνωστός πανεπιστημιακός και διανοούμενος της ιταλικής Αριστεράς από το Τορίνο και από τους ιδρυτές της «Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα». Το κείμενό του δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο των Ιταλών αριστερών διανοούμενων και ακτιβιστών volerelaluna στις 8.7.2019
Μετάφραση - απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
