Απρίλης του '13 ήταν, ένας μόλις χρόνος πριν δηλαδή. Και πέσαμε πάλι απ' τα σύννεφα. Και συγκλονιστήκαμε συγκλονιστικά. Και κλάψαμε πικρά και ορκιστήκαμε: Ποτέ πια φράουλες! Ποτέ, κι ας μη σώσω να παίξω στις 9 1/2 βδομάδες!
Και γέμισε το Ίντερντετ εκείνο το ωραίο σηματάκι, με το αίμα που έτρεχε πάνω σε μια ζουμερή φραουλίτσα. Και πήρε διεθνείς διαστάσεις το μποϊκοτάζ. Και ξέμεναν απούλητες στα ψυγεία οι φράουλες. Και κινδύνευε η παραγωγή. Και φέρνανε τα τελάρα στα σούπερ μάρκετ με όνομα προέλευσης από Αχαΐα μέχρι Καρδίτσα, που λέει ο λόγος. Για νά 'χει κι ένα άλλοθι ο "ανυποψίαστος" καταναλωτής. Και κυκλοφόρησαν ξαφνικά κρουασάν, απ' αυτά τα τυποποιημένα, με γέμιση φράουλα. Γιατί κάπου έπρεπε να καταναλωθεί το εμπόρευμα, και το αίμα στο κρουασάν δεν ξεχωρίζει.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μαθαίναμε για τα σκλαβοπάζαρα της φράουλας. Για τους καταυλισμούς της αθλιότητας, όπου πετυχημένοι Ελληνάρες της "ανάπτυξης" θησαύριζαν με τα μαύρα χέρια, με τα πάμφθηνα χέρια της απελπισίας. χειρότερα κι από σκυλιά τούς μεταχειρίζονταν. Και για τα παραπήγματα χωρίς νερό, χωρίς φως, πλήρωναν και νοίκι. Ουδείς σκεφτόταν να μαζέψει και να απελάσει τους βολικούς "λαθραίους". Μέχρι που κάποια μέρα, εκείνη την ημέρα του Απριλίου, μόλις ένα χρόνο πριν, σήκωσαν κεφάλι. Και ζήτησαν τα λεφτά τους, που το μεγάλο "αφεντικό" καθυστερούσε έξι ολόκληρους μήνες. Οι αφιονισμένοι μπράβοι τούς πλήρωσαν με σφαίρες. Τραυματίστηκαν 35, οι 8 σοβαρά. Και οι τραυματίες που ήταν παράνομα στη χώρα κινδύνεψαν ν' απελαθούν μέσα απ' το νοσοκομείο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι μεγαλοπαραγωγοί της Μανωλάδας επιστράτευαν τη βία. Είχε προηγηθεί ο βασανισμός ενός νεαρού Αιγυπτίου, είχαν προηγηθεί θρασύτατες επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων, φωτογράφων και κάμεραμεν.
Αλλά ουδενός το αυτί ίδρωνε, καθώς οι αρχές της περιοχής και η τοπική κοινωνία (αθάνατη αγνή ελληνική επαρχία) είχαν ταχθεί από καιρό με τη "σωστή" πλευρά. Με το αζημίωτο.
Ένα χρόνο μετά, οι κατηγορούμενοι (μεγαλοπαραγωγός και μπράβοι) δεν ξέρω τι απέγιναν. Δεν ξέρω καν αν έγινε το δικαστήριο. Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι τον περασμένο μήνα, απλήρωτοι μετανάστες εργάτες επρόκειτο να κάνουν πορεία διαμαρτυρίας. Διότι τίποτε απολύτως δεν άλλαξε στη Μανωλάδα. Τα παραπήγματα, το σκοτάδι, η απάνθρωπη εκμετάλλευση, είναι όλα εκεί. Όλα αυτά που ο Γιώργος Παπανδρέου χαρακτήριζε "καινοτόμες καλλιέργειες" -μικρά κόστη, μεγάλα κέρδη-, αυτός δεν ήξερε, δεν ρώταγε, τον ενδιέφερε το brand name και τις ονόμασε "κόκκινο χρυσό"...
Αν βάλει κανείς στο Google τη φράση "Φράουλες 2014", το μόνο που θα ξεπηδήσει είναι καταιγισμός συνταγών με βάση το δροσερό αγαπημένο μας φρουτάκι. Τα τελάρα έρχονται θαρρετά πια με το προέλευση "Ηλεία" και το αίμα έχει ξεραθεί προ πολλού στις οθόνες μας. Άλλοι έχουμε εκλογές, άλλοι έχουμε το μούσι της Κοντσίτα...
