Το λάπις λάζουλι, ένα μεταμορφωσιγενές πέτρωμα που κάτω από μεγάλη πίεση συμπεριφέρεται απρόβλεπτα, γίνεται η γενεσιουργός σκηνική έμπνευση του πολυσχιδούς Ευριπίδη Λασκαρίδη που παρουσιάζει πρώτα στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τη νέα του διεθνή συμπαραγωγή, η οποία δανείζεται το όνομά της από αυτό το πέτρωμα.
Ισως στην πιο ανήσυχη στιγμή του δημιουργικά, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης δημιουργεί στη σκηνή ένα άρτιο εικαστικό σύμπαν που μέσω πολύ δυνατών εικόνων οδηγεί εμάς τους θεατές σε ένα παιχνίδι υπαρξιακών αναζητήσεων, σε ένα παιχνίδι αναμέτρησης με τον φόβο, σε ένα παιχνίδι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης, μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. Με ένα σαρδόνιο χιούμορ ενσωματωμένο και διαρκώς παρόν ακόμα και στα σοβαρά, ο Λασκαρίδης επιμένει εύστοχα να διαλύει τις σοβαροφανείς θεατρικές αφηγήσεις αφήνοντας εντελώς ελεύθερη την εσωτερική διαδρομή του να γεμίσει τη σκηνή με ανυπάκουες εικόνες, γκροτέσκο φιγούρες, αδάμαστα κινησιολογικά μοτίβα, καταλήγοντας σε ένα εντελώς ολοκληρωμένο σκηνικό σύμπαν που χορταίνει τα μάτια μας και αποδομεί μοναδικά σχεδόν κάθε τέχνη που απαρτίζει το νέο του εγχείρημα. Και σε αυτή την παράσταση απλά υλικά ενώνονται αριστοτεχνικά και σχηματίζουν κόσμους ολόκληρους, πετούν λέξεις χωρίς γράμματα, με τους performers να επανανοηματοδοτούν μέχρι και τους ρόλους που επιτελούν στη σκηνή, όπου αυστηρά μετρημένοι γίνονται και αυτοί που αρπάζουν τα υλικά επί σκηνής και σε συνδυασμό με τα σώματά τους τα μετατρέπουν σε εικόνες. Εικόνες που μιλούν από μόνες τους και γι’ αυτό δεν έχουν στην πραγματικότητα ανάγκη και τον λόγο. Όχι, φυσικά, γιατί είναι άχρηστος, αλλά γιατί ο Λασκαρίδης στην πραγματικότητα ξέρει να τον χρησιμοποιεί ή να τον εξαφανίζει εκεί ακριβώς που δεν χρειάζεται.
Το πέτρωμα αυτό που συχνά καλείται «πέτρα από τον ουρανό» επιτρέπει στον δημιουργό να αφεθεί και ελεύθερα να εκκινήσει από αυτή τη διττή σημασία μεταξύ γης και ουρανού και με πρωταγωνιστή έναν λυκάνθρωπο να θέσει ερωτήματα χωρίς κανένα άγχος για απαντήσεις και χωρίς το άγχος της αναζήτησης μιας παραδοσιακής θεατρικής αφηγηματικής διαδικασίας. Αυτή τη φορά τον ρεαλισμό από τον οποίο απαγκιστρώνει τη θεατρική πράξη συνολικά ο Ευριπίδης Λασκαρίδης με τις παραστάσεις του διαλύει εύστοχα το γκροτέσκο στοιχείο που αποτελεί διαχρονικό του εργαλείο στο χτίσιμο των υπαρξιακών του αναζητήσεων μακριά από κάθε προσπάθεια ανάγνωσης της τέχνης του με συμβατικούς όρους. Οι επιρροές είναι παρούσες και εμφανείς. Γιατί δεν έχουν καμία ανάγκη να αποκρυφθούν ή να σωπάσουν, αλλά να αναδειχθούν μέσα στα νέα περιεχόμενα και ερωτήματα που το νέο αυτό εγχείρημα γεννάει με μαεστρία. Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός γίνεται στα χέρια του Λασκαρίδη μια δεξαμενή μέσα στην οποία βουτάει γυμνός και βγαίνει με υλικά που προσθέτει στον κόσμο του για να ολοκληρώσει κάτι που ολοκληρώνεται στην πραγματικότητα μακριά από το άγχος οποιασδήποτε ολοκλήρωσης. Σε αυτό το θεατρικό ταξίδι δεν μας καλεί να σκεφτούμε με τον παραδοσιακό τρόπο ούτε να υποφέρουμε από ύπαρξη. Αλλά να παραδοθούμε με συναισθηματικό τρόπο στις εικόνες του επιτρέποντας ακόμα και στον τρόμο να μας επισκεφτεί, χωρίς αυτό να λειτουργεί εκφοβιστικά.
Στο γκροτέσκο του Λασκαρίδη η ποσότητα χιούμορ και τρόμου συνυπάρχει αρμονικά και τα μάτια μας παρασύρονται στο να απολαύσουν τεχνάσματα που γεννούν εικόνες στη σκηνή σπάνιας αισθητικής, που αποτελούν πια και την προσωπική του σφραγίδα. Και δεν είναι τυχαία το γκροτέσκο πρωταγωνιστής. Πώς αλλιώς να παίξει κανείς με τη ματαιότητα της ύπαρξης; Πώς αλλιώς να περιπαίξει κανείς με τους ενσωματωμένους φόβους των ανθρώπων; Και πώς να μιλήσει κανείς σοβαρά μακριά από τη σοβαροφάνεια που επιβάλλει πολλές φορές η σκηνή στους δημιουργούς;
Το «Lapis Lazuli» του Λασκαρίδη έρχεται με έναν τρόπο κατευθείαν από το μέλλον, σχεδόν ουρλιάζει στη μούρη των τετριμμένων και αφήνει παρακαταθήκη στη σκηνή έναν τολμηρό καλλιτέχνη αποφασισμένο να συνεχίσει να δημιουργεί με ανυπακοή αφήνοντας στην άκρη την παραδοσιακή συντηρητική σαφήνεια που αναζητά δυστυχώς πολλές φορές το σύγχρονο θέατρο.
