Οι γυναικείοι χαρακτήρες δεσπόζουν στους «Διαλόγους Καρμηλιτισσών», με επίκεντρο την ατίθαση Μπλανς, προσερχόμενη τελικά και εκούσια στο συλλογικό μαρτύριο. Στον ρόλο αναμενόταν η Danielle de Niese, ερμηνεύτρια ισχυρού υποκριτικού στίγματος. Την τελευταία στιγμή όμως αντικαταστάθηκε από τη διακεκριμένη υψίφωνο Sally Matthews. Η Βρετανή καλλιτέχνις κατέλιπε μεικτές εντυπώσεις τόσο στη φωνητική καταλληλότητα όσο και στην ευκρίνεια της προφοράς του κειμένου. Αντιστικτικά διαυγής και νεανική αναδείχθηκε η αδελφή Κονστάνς της ομόφωνής της Florie Valiquette, με ευεργετικό το προνόμιο της γλωσσικής εντοπιότητας. Για την ηλικιωμένη Ηγουμένη επιστρατεύθηκε η Katarina Dalayman, με το αδιαμφισβήτητο κύρος μιας Βρουγχίλδης, ενώ για τη διαδοχή της στην ηγουμενία αντιπαρατέθηκαν εντυπωσιακά, τόσο σε πληρότητα ήχου όσο και σε διαμέτρημα υποκριτικής δεινότητας, η δυναμικά εγερτήρια, ιδεολόγος mere Marie της μεσοφώνου Karen Cargill με την τελικά επικρατέστερη, πρακτική και προσγειωμένη Mme Lidoine της υψιφώνου Golda Schultz, που μας σαγήνευσε με τον εβένινο ήχο της. Σειρά εκλεκτών αρρένων ενσάρκωσαν πιο περιφερικούς χαρακτήρες, όπως ο ιδιωματικός Μαρκήσιος του μπασοβαρυτόνου Paul Gay και ο -οικείος από αναβίωση της «Αδελφής Βεατρίκης» του Δημήτρη Μητρόπουλου στο Ολύμπια Μουσικό Δημοτικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» των Αθηνών- Ιππότης τού -επίσης Γάλλου- debutant στον χώρο τενόρου Valentin Thill. Ο τελευταίος έλαμψε στο ντουέτο του αποχωρισμού από την αδελφή του. Η μουσική διεύθυνση του Robin Ticciati κατέγραψε δυναμική διαβάθμιση και εσωτερική λογική κλιμάκωσης με τίμημα την υποτονικότητα μεγάλου μέρους των αρχικών κεφαλαίων του έργου.
Δύο ημέρες αργότερα, αναβαπτισθήκαμε στη μαγεία της παλαιάς (1981!), αλλά αρυτίδωτης παραγωγής του αείμνηστου Sir Peter Hall για την ακανθώδη σε ποικίλα επίπεδα όπερα του Benjamin Britten «Όνειρο Θερινής Νυκτός», μελοποίηση της ομώνυμης κωμωδίας του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ. Κεντρικό στοιχείο της αμείωτης απήχησης του θεάματος αποτέλεσε η -πιο επίκαιρη από ποτέ- φυσιολατρική οργάνωση του σκηνογραφικού πλαισίου (John Bury), με τους χειροκίνητους κλάδους των δένδρων του νυχτερινού δάσους, χορογραφημένη, όπως και τότε, από την υπεύθυνη της νέας αυτής αναβίωσης Lynne Hockney, με αλλόκοσμους φωτισμούς από τον Paul Pyant και με τα εμπνευσμένα από τον θρυλικό εικονογράφο Arthur Rakham (1867-1939) κοστούμια για τους σαιξπηρικούς ήρωες, ξωτικά και ανθρώπους.
Ερμηνευτική πρωτοκαθεδρία διεκδίκησε το αγόρι υψίφωνος Oliver Barlow, ο σκανταλιάρης Πουκ, και οι έξοχοι σύντροφοί του της Trinity Boys Choir, με πεντακάθαρη άρθρωση και συναρπαστικά πειθαρχημένο σκηνικό κέφι. Ο κόντρα τενόρος Tim Mead υπήρξε ο μελίρρυτος Όμπερον με αντάξιά του Τιτάνια την debutante στο Φεστιβάλ ελαφρά λυρική υψίφωνο Liv Redpath. Αξιόλογες εμφανίσεις πραγματοποίησαν ο πρωτοεμφανιζόμενος βαρύτονος Samuel Dale Johnson ως Δημήτριος και, εκτάκτως, ο λυρικός τενόρος Frederick Jones ως Λύσανδρος σε ευτυχή σκηνική διάδραση με την Έλενα της Lauren Fagan και την Ερμεία της Rachael Wilson, ενώ απολαυστικούς και συνεργατικούς χαρακτήρες χάρισαν στους λαϊκούς Mechanicals οι 5 ερμηνευτές τους, με τον εκρηκτικό Snug του νεαρού μπάσου Patrick Guetti να δεσπόζει ισότιμων ομοτέχνων του που μόνον ο χώρος αποτρέπει την ονομαστική αναφορά τους...
