Οι περισσότεροι τον θεωρούν έναν τζαζ ντράμερ γιατί η φίνα του τεχνοτροπία διαφέρει από το «σφυροκόπημα» άλλων ροκ συναδέλφων. Σήμερα, είτε παίζει τζαζ είτε «τα χώνει» παίζοντας ροκ, ο τρόπος του δημιουργεί εσωτερικούς κραδασμούς στους ακροατές και ανατριχίλα στις... ακροάτριες! Ήταν εννέα ετών όταν άκουσε στο ραδιόφωνο τον Ginger Baker, τον ντράμερ των Cream, και βάλθηκε να μάθει τα «κόλπα» του. Τα πρώτα του τύμπανα -μαζί με μια κιθάρα- του τα έφερε ένας οικογενειακός φίλος που διέκρινε το ταλέντο του. Μετρ στα μαγαζιά της νύχτας και κολλητός του Στράτου Διονυσίου, ο «θείος» Νάσος Μακρής κατάλαβε από νωρίς την αγάπη που έτρεφε για τη μουσική το έφηβο «φιλαράκι» του. Από τα πρώτα μουσικά του βιβλία άρχισε να μαθαίνει τους ρυθμούς, τη θεωρία της μουσικής και τα «rudiments» - τα πιο αναγκαία στοιχεία για έναν αρχάριο μουσικό. Όμως το καλύτερο σχολείο, αυτό που άνοιξε έναν ολόκληρο κόσμο στον νεαρό Albert, ήταν o ήχος των αγαπημένων του ροκ συγκροτημάτων: Rolling Stones, Led Zeppelin, Cream, Wishbone Ash και Allman Brothers.
Νεανικός ενθουσιασμός
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Φυσικό του Πανεπιστημίου της Πάτρας, στο κλαμπ Boboleon του Δημήτρη Βλάχου έγιναν τα πρώτα τζαζ παιξίματα. Ο νόμος της τότε κυβέρνησης Ράλλη, που δεν έδινε ανάσα σε έναν φοιτητή με μουσικό ταλέντο, κόντεψε να τον ωθήσει στο να παρατήσει τη μουσική. Είχαν, όμως, προηγηθεί οι Suspension Bridge, που έπαιζαν τα δικά τους ποπ-ροκ τραγούδια, με τον μετέπειτα ντράμερ των Mode Plagal, και όχι μόνο, Τάκη Κανέλλο να παίζει ηλεκτρική Les Paul κιθάρα. Ο Albert, στα ντραμς, ήταν ακόμα μαθητής στο 7ο Λύκειο Παγκρατίου και οι ροκ φαν συμμαθητές του τούς υποδέχονταν με ενθουσιασμό στα σινεμά ή στα κλαμπ όπου έπαιζαν: στο Volcano ή στο Άντζελα, στη Γλυφάδα, στο Σινέ-Μαρί, στο Ελληνικό.
Στη Μέκκα της τζαζ
Φεύγοντας από την Ελλάδα, στις αποσκευές του είχε πτυχία θεωρητικών με άριστα από το Ωδείο Νέας Σμύρνης. Συνέχισε τις σπουδές του στο Drummers Collective της Νέας Υόρκης, μια μεστή μαθητεία που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει. Επί έξι μήνες ο Albert παρακολουθούσε ένα advanced drum course, με εκπαιδευτικά σεμινάρια όπως αυτά με τον δυναμικό ντράμερ Dennis Chambers ή τον ομότεχνό του «μετρονόμο των ρυθμών» Steve Gadd, παίζοντας με μουσικούς, όπως ο κοντραμπασίστας Harvey Schwartz.
Μια φιλοδοξία -στα όρια της νεανικής ματαιοδοξίας- κι ένα πείσμα ν’ αγγίξει, αλλά και να υπερβεί τα όρια των ερμηνευτικών του δυνατοτήτων κινούσαν πάντα την ύπαρξή του. Βάζοντας ψηλά τον πήχη, συχνά ξεπερνούσε τον μουσικό εαυτό του. Ένιωθε πως ίσως ποτέ δεν θα έφτανε στο επίπεδο του ινδάλματός του, του Elvin Jones -σπουδαίου ντράμερ του κουαρτέτου του John Coltrane-, ή του Tony Williams, μέλους του ιστορικού κουιντέτου του Miles Davis. Όμως ντράμερ, όπως ο Jack DeJohnette και ο Omar Hakim -με το ολοκάθαρο fusion παίξιμό τους ή τον διαυγή τρόπο που αναπτύσσουν τις προτάσεις τους-, πάντα τον αναστάτωναν, προκαλώντας τον θετικά. Και, τελικά, ο Albert τα κατάφερε. Στα jam sessions, στο Brooklyn και αλλού, αισθάνθηκε να ατσαλώνεται το παίξιμό του, να τονώνεται η αυτοπεποίθησή του. Το στιλ του στα τύμπανα έγινε πιο σταθερό, πιο δυναμικό, με μεγαλύτερη διάρκεια.
Ο δάσκαλος της μουσικής
Λίγα χρόνια μετά την επιστροφή του από την Αμερική αξιοποίησε τα πολλά βιβλία, αλλά και τα transcriptions του σε μουσικές των U2 έως και τα σόλο του Jack DeJohnette. Με φίλτρο τις γνώσεις του, όλα αυτά έγιναν «υλικό» για την έκδοση του βιβλίου «Ολοκληρωμένη μέθοδος για ντραμς» από τις εκδόσεις Νάκας το 2001. Σε αυτό και στα περιεχόμενά του (θεωρία των τυμπάνων, ρυθμικό σολφέζ, μουσικά στιλ, ιδέες για σόλο, τεχνική, coordination-συγχρονισμός των ανθρώπινων μελών ενός ντράμερ, διάβασμα παρτιτούρας) οι αναγνώστες, μαθητές και μελλοντικοί ντράμερ, βρίσκουν «σερβιρισμένα στο πιάτο» όσα έμαθε στη διάρκεια μιας μαχόμενης ζωής με τη μουσική και τα τύμπανά του. Ο Albert παρατηρεί την κλίση, το ταλέντο και τη μουσική ποιότητα κάθε μαθητή και, αγωνιώντας να του μεταφέρει εμπειρίες και γνώσεις που ο ίδιος κατέκτησε με κόπο και αγώνα, προσαρμόζει ανάλογα τον τρόπο που θα τον προσεγγίσει και θα «αγγίξει» τον ψυχισμό του. Ένας από τους πιο καλούς του μαθητές, σπουδαίος ντράμερ της σημερινής τζαζ σκηνής της Αθήνας, κάποτε «τα άκουσε» από τον Παναγιωτόπουλο γιατί τεμπέλιαζε. Θεωρούσε πως το διάβασμα ήταν περιττό...
Ο Albert Παναγιωτόπουλος έχει διδάξει ως καθηγητής τυμπάνων στο Εθνικό Ωδείο Χολαργού, στη σχολή Μουσική Πράξη του Νίκου Τουλιάτου, στο Δημοτικό Ωδείο Μοσχάτου, στο Ωδείο Γλυφάδας, στο Αθηναϊκό Ωδείο, στη σχολή muse.gr των Αντώνη Λαδόπουλου και Βασίλη Ρακόπουλου, ενώ εκπροσωπεί στην Ελλάδα τη μουσική σχολή The Collective της Νέας Υόρκης.
Η «φυλή» του Albert
Στις αρχές του νέου αιώνα ο Albert Παναγιωτόπουλος, που ελκύεται από τη φιλοσοφία των αυτόχθονων Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής, ένιωσε την ανάγκη να γράψει blues-rock τραγούδια με δικούς του στίχους. Έτσι δημιουργήθηκαν οι Altribe, η «φυλή» του Albert
Την αποτελούν τα μέλη του γκρουπ και μια ευρύτερη παρέα θαυμαστών. Από αυτή πέρασαν πολλοί μουσικοί, νέοι και πιο παλιοί. Βασική συνεργάτιδα και «φωνή» των Altribe, η Φιόνα Λαμπρίδη, ερμηνεύτρια με καλές κλασικές φωνητικές σπουδές και μια φωνή που παραπέμπει στις ζεστές, δωρικές, «μαύρες» φωνές των blues. Οι Απόστολος Καρατζάς (κιθάρα), Γιάννης Γαρδικλής (μπάσο), Περικλής Παλαμιώτης, Δημήτρης Μπίλλιας, Σταύρος Κωνσταντόπουλος, Νίκος Τσαχτσίρης, Κώστας Βαπορίδης και Νίκος Παπατριανταφύλλου επάνδρωσαν τους Altribe στα δέκα χρόνια της ύπαρξής τους. Στα τύμπανα, o ιδρυτής τους συνθέτης και στιχουργός Albert Παναγιωτόπουλος, ένας ντράμερ που εκφράζει την εκρηκτικότητα, την εμπειρία, αλλά και την αισθητική απλότητα που χαρακτηρίζει τους Altribe.
«Η γη της επαγγελίας»
Οι Altribe ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν σε CD τα άλμπουμ «Θαύμα», «Aphrodisiac», «Spooky train». Το «The promised land» δημιουργήθηκε το 2020 από την ανάγκη του Albert να φτιάξει έναν δίσκο σχετικά ανάλαφρο, με στίχους που μιλούν κυρίως για τον έρωτα. Ο τίτλος, όμως, εμπεριέχει και μια ειρωνεία: Είναι αυτή η «γη της επαγγελίας» που μας έταξαν ή καταλήξαμε σε άγονο τοπίο; «Ο καθένας μας οφείλει να ψάξει μόνος του για να βρει αυτή τη γη. Από το ατομικό να πάμε στο συλλογικό, από τη βάση στην κορυφή. Η δική μου γη της επαγγελίας είναι αυτή που όλοι μας ψάχνουμε: η εσωτερική ευδαιμονία» λέει ο δημιουργός της. Στο «κύκνειο άσμα» των Altribe, το «One for the pathway» (2022), έναν σύγχρονο ροκ δίσκο με μπλουζ στοιχεία, απολαμβάνουμε τον Άλμπερτ -με χαρακτηριστική φωνή- και ως τραγουδιστή!
Στην περίοδο των Altribe ηχογραφήθηκε το προσωπικό άλμπουμ «You heel my heart» της Φιόνας Λαμπρίδη, του οποίου την παραγωγή έκανε ο πρόωρα χαμένος ντράμερ των Socrates και καλός συνθέτης-συνεργάτης κορυφαίων ερμηνευτριών του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, o Νίκος Αντύπας.
Προσωπική δημιουργία
Τα CD «Visionary world» του 2004 και «Hyperfly» του 2006 γεννήθηκαν από την ανάγκη του να κάνει μουσική, να βγάλει από μέσα του ιδέες, ενορχηστρώσεις, δημιουργικά παιξίματα, με έκτακτους συνεργάτες τους Γιώτη Κιουρτσόγλου, Αντώνη Λαδόπουλο, Βασίλη Ρακόπουλο, Μάνο Λούτα, Γιάννη Γρηγορίου, Αλέξανδρο Ορφανό, Μάνο Θεοδοσάκη, Γιάννη Ζευγόλη, Δημήτρη Σινογιάννη και άλλους εκλεκτούς μουσικούς. Στις συνθέσεις περιέχονται στοιχεία από διαφορετικές μουσικές παραδόσεις -αφροαμερικανική, ελληνική, μεσογειακή, βαλκανική, ανατολική-, με το ύφος τους να κινείται ανάμεσα σε ποικίλα μουσικά στιλ (jazz, rock, latin, lounge beat).
Υστερα από χρόνια ο Albert ετοιμάζει ακόμη ένα άλμπουμ -πάντα στο ύφος της world fusion-, που κατά τη γνώμη του ολοκληρώνει μια δισκογραφική τριλογία.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον
Τα χρόνια της πρώιμης εμπειρίας του στην Ελλάδα τον έφεραν στις μεγάλες λαϊκές σκηνές της Αθήνας, στο Ποσειδώνιο και στο Romeo, με «φίρμες» της εποχής, όπως η Άντζυ Σαμίου, ο Φίλιππος Νικολάου, ο Γιώργος Γερολυμάτος, ή σε κάποιες «αρπαχτές» με τον Αντύπα. Σήμερα, μετά από 30 χρόνια στο «σανίδι» ως σολίστας ή ως session μουσικός -με Γιάννη Σπανό, Γιώργο Χατζηνάσιο, Αντώνη Καλογιάννη, Σωτηρία Λεονάρδου, Λάκη Παπαδόπουλο, Μιχάλη Χατζηγιάννη, αλλά και Μάριο Φραγκούλη-, ο Albert Παναγιωτόπουλος αισθάνεται, ανέλπιστα, πως βρίσκεται στην καλύτερή του φόρμα! Κάνοντας τον απολογισμό, οι πιο δύσκολες περίοδοι υπήρξαν τα χρόνια της θητείας, οι μέρες ενός δύσκολου χωρισμού και η μεγάλη διάρκεια του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας. Κάποιες από αυτές κυοφόρησαν τις αλλαγές και τις υπερβάσεις που επηρέασαν τη σημερινή ζωή του ως ανθρώπου και δημιουργικού μουσικού.
Τον τελευταίο καιρό, βρίσκοντας πια τον πραγματικό του εαυτό στη μουσική αλλά και στις προσωπικές σχέσεις του, ο φίλτατος ντράμερ και συνθέτης είναι αποφασισμένος να «πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα». Το στοίχημά του είναι να παρουσιάσει στο φιλόμουσο κοινό της Αθήνας τις συνθέσεις του από τα άλμπουμ «Visionary world» και «Hyperfly» σε μια νέα, εντελώς διαφορετική μορφή. Στο φιλόδοξο αυτό remake συμπράττουν μέσα από πυρετώδεις πρόβες και τα άλλα δυο μέλη του fusion jazz τρίο Spaceship, ο μπασίστας Δημήτρης Μπίλλιας και ο Nick Δημοσθένους, ο γνωστός τεχνικός ήχου και ηλεκτρικός κιθαρίστας του συγκροτήματος Σύννεφα με Παντελόνια. Τους τρεις μουσικούς πρόκειται να τους συναντήσουμε σύντομα επί σκηνής - και δισκογραφικά, στο αποτύπωμα μιας γόνιμης συνεργασίας.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρώ Καβαλιέρου
