Επί δεκαετίες η Μαρίτα Παπαρίζου διακονεί το τεχνικά και εκφραστικά βαρύ ρεπερτόριο για κοντράλτο κολορατούρα, δυσεύρετη ειδίκευση στον χώρο τhς λόγιας φωνητικής μουσικής. Οποιοδήποτε λυρικό θέατρο, κατεξοχήν η Εθνική Λυρική Σκηνή, θα είχε δρομολογήσει διεύρυνση δραματολογίου με όχημα καλλιτέχνες αυτής της ποιότητας εφοδίων, που δεν περιορίζεται στην υπό συζήτηση κατηγορία. Όμως, όπως για άλλους, σημαντικές και σημαντικούς, η Ελλάδα αποτέλεσε χώρο σταδιακής υποθήκευσης ταλάντου και δυνατοτήτων. Ο προβληματισμός αυτός επικαιροποιήθηκε επ’ ευκαιρία συναυλίας του προγράμματος «Cosmos» του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, που έλαβε χώραν στη φερώνυμη αίθουσα του φαληρικού κτηρίου τη Μεγάλη Δευτέρα 10 Απριλίου υπό τον ευρύχωρο αλλά ακριβή τίτλο «Το Θείο Πάθος και ο Μύθος στην Όπερα». Την έλλειψη υπερβολής στην εισαγωγική μας διαπίστωση τεκμηριώνει περαιτέρω η πλαισίωση της μεσοφώνου από την εν τω μεταξύ ιστορική ορχήστρα δωματίου I Solisti Veneti, σχηματισμό που οι παλαιότεροι φιλόμουσοι και συλλέκτες συνδέουν τόσο με θρυλικές μετακλήσεις του, όπως η αλησμόνητη εκείνη του 1997 για την τριλογία των πλήρως σωζόμενων λυρικών έργων του Κλάουντιο Μοντεβέρντι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όσο και με έναν εξόχως σημαντικό εμπλουτισμό δραματολογίου, με πρώτες σύγχρονες αναβιώσεις και ηχογραφήσεις καταχωρήσεων από τον «Ορλάνδο Μαινόμενο» του Βιβάλντι έως τον «Μωάμεθ Β’» και τον «Μωυσή στην Αίγυπτο» του Ροσσίνι.
Πρωτεργάτης επιτευγμάτων, όπως οι περί τις 350 ηχογραφήσεις τους, υπήρξε ο ακάματος και αγαπητός και στην Ελλάδα Claudio Scimone, ο εν έτει 1959 ιδρυτής της Ορχήστρας και ο ηγήτοράς της μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου 2018, 4 μόλις ημέρες πριν από τον θάνατό του. Μαθητής του Δημήτρη Μητρόπουλου, αλλά και -όπως και ο διάδοχός του Giuliano Carella- τού σεβαστού Φράνκο Φερράρα, ο Σιμόνε δεν επέλεξε την οπτική των συνδεόμενων με τα αυθεντικά όργανα μουσικών ακροτήτων. Με μεσογειακή θέρμη, λοιπόν, ήχησαν τόσο η Σινφόνια «στον Πανάγιο Τάφο» όσο και το κονσέρτο για βιολί «για την Ιερή Γλώσσα του Αγίου Αντωνίου της Πάδουας» του Βιβάλντι (σπονδή στην πόλη της ίδρυσής τους;) στο α’ μέρος της βραδιάς με έμπειρο σολίστ τον εξάρχοντα, το όνομα του οποίου ασυγχώρητα παρέλειψε το προγραμματικό δελτάριο (εικάζουμε ότι πρόκειται για τον Lucio Degani, πρώτο βιολί και μόνιμο σολίστ του συγκροτήματος, που έλαμψε με Don Niccolο Amati του έτους 1734).
Το δεξιοτεχνικά περίτεχνο «Salve Regina» του N. Porpora, συνθέτη στου οποίου την επαναξιολόγηση συνέβαλε σημαντικά η Παπαρίζου, ολοκλήρωσε το θρησκευτικό πρώτο μέρος του προγράμματος, καθιστώντας, λόγω και του εκφραστικού φορμαλισμού της σύνθεσης, πιο προφανείς κάποιες αμυχές της ιδιαίτερης αυτής φωνής στις δεκαετίες της προσφοράς της. Απελευθερωμένη πλέον για σπάνιες άριες που ακολούθησαν, η μεσόφωνος διαχειρίσθηκε με φωνητική παραστατικότητα ένα εύρος ψυχολογικών καταστάσεων ηρώων και ηρωίδων, από τον Νίνο της «Σεμιράμιδος» και τον Περσέα της «Ελευθερωθείσης Ανδρομέδας» του Βιβάλντι έως τον Λυκίδα της «Ολυμπιάδας» του ιδίου και τη Δηιάνειρα τού κατά Χαίντελ «Ηρακλή», επιβεβαιώνοντας επίζηλη θέση σε αυτό το λυρικό θησαυροφυλάκιο...
