Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που ο συλλέκτης μανιταριών πηγαίνει μετά τη βροχή στο δάσος και γεμίζει το καλάθι του μανιτάρια. Στο δάσος συναντά έναν λύκο και αρχίζει να επικοινωνεί μαζί του.
Σε άλλο σημείο του δάσους, σε διαφορετική χρονική περίοδο, ο σοφός μαύρος κόρακας αφηγείται στα πλάσματα του δάσους πώς οι άνθρωποι και οι λύκοι οδηγήθηκαν σε πόλεμο. Είναι καθισμένος στη βάση της γιγάντιας σεκόγιας, που τον παρακολουθεί με άγρυπνο μάτι, έτοιμη να τον διακόψει όποτε χρειαστεί.
Πυκνή ομίχλη απλώνεται στο δάσος, θολώνοντας τις μορφές του συλλέκτη μανιταριών και του λύκου. Είναι η ίδια ομίχλη που επικαλύπτει τις ανθρώπινες σχέσεις. Στο τέλος η ομίχλη αραιώνει, το τοπίο ξεκαθαρίζει και οι δυο φιλόσοφοι αποκτούν την αληθινή τους μορφή.
Με κεντρικό μοτίβο ότι ο κόσμος αυτός βασίζεται στο ψέμα και στην υποκρισία θίγονται μια πληθώρα ζητημάτων που έχουν να κάνουν με τις πολιτικές ραδιουργίες και τις δημοκρατικά εκλεγμένες αυταρχικές κυβερνήσεις, με την προπαγάνδα και τα fake news, με την επίπλαστη ευδαιμονία και τη σπίθα που μπορεί να πυροδοτήσει ανά πάσα στιγμή την παράλογη βία και τον πόλεμο.
Πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο με υπόγειο, σκοτεινό χιούμορ για την τάση αυτοκαταστροφής του ανθρώπου. Το πόσο εύκολα στρέφεται εναντίον του άλλου και εντέλει εναντίον του ίδιου του εαυτού του. Το πόσο εύκολα καταστρέφει το περιβάλλον στο οποίο ζει.
Τι βιβλίο είναι ο «Συλλέκτης μανιταριών;»
Είναι ένα βιβλίο κοινωνικού, περιβαλλοντικού, πολιτικού και υπαρξιακού προβληματισμού. Μια κοινωνιογραφία, μια αλληγορία των καταστάσεων που ζούμε σήμερα. Ταξιδεύει τον αναγνώστη μέσα στο δάσος, εκεί που παραφυλάνε λύκοι, κρύβονται μανιταροσυλλέκτες και αγορεύουν μαύροι κόρακες. Είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης και αυτεπίγνωσης. Ωστόσο, «Το να προσπαθείς να προσδιορίσεις τον εαυτό σου είναι σαν να δαγκώνεις τα δόντια σου» είπε ο Βρετανός φιλόσοφος και βουδιστής Άλαν Γουότς.
Ο «Συλλέκτης» είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται στους πάντες (άντρες, γυναίκες, παιδιά), σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Δεν υπάρχουν ονόματα ούτε γεωγραφικές τοποθεσίες να το προσδιορίζουν και να το περιορίζουν. Ένα βιβλίο που περιγράφει την κατάσταση που όλοι βιώνουμε. Μπορεί να διαβαστεί ως φιλοσοφικός μύθος με αρχή, μέση και τέλος, ή να γίνει αντικείμενο σκέψης και στοχασμού επιτρέποντας στον αναγνώστη να διεισδύσει σε μεγαλύτερο βάθος.
Είναι μια κραυγή για όσα εφιαλτικά συμβαίνουν γύρω μας. Τα ψέματα που λέγονται, τη «μετά αλήθεια», την πανδημία που μας καθήλωσε, τον πόλεμο που μας τρόμαξε και εξακολουθεί να μας τρομάζει επαναφέροντας τον εφιάλτη της πυρηνικής καταστροφής.
Θέτει δε μια σειρά από αμείλικτα ερωτήματα: Είναι η κακία ειλικρινής και η καλοσύνη υποκριτική; Πού οδηγούν τον κόσμο η απληστία και η αλόγιστη σπατάλη; Μέχρι πότε θα κυριαρχεί η παραπληροφόρηση και το γκρίζο χρώμα του φόβου; Γιατί, τέλος, η νεολαία απεχθάνεται το παρελθόν και προσπαθεί με κάθε τρόπο να απαλλαγεί από αυτό;
Μια μπερδεμένη γενιά*
Παρά ταύτα, δημιουργήθηκαν στρατιές λυπημένων ανθρώπων. Σκυφτοί, σκυθρωποί, κουβάλαγαν στην πλάτη τους ένα βαρύ φορτίο παραπόνων. Τη θλίψη γιατί δεν έτυχαν της έξοχης μεταχείρισης που πίστευαν ότι τους άξιζε. Μαύριζε η ψυχή σου όταν τους έβλεπες. Το ότι όλοι γύρω τους ήταν πανευτυχείς έκανε τη δυστυχία τους ανυπόφορη. Περίμεναν να συμβεί κάτι, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι, που θα τους ανέσυρε από το βούρκο και θα τους φανέρωνε έναν κόσμο διαφορετικό. Κάτι που θα τους βοηθούσε να δραπετεύσουν από τον ερεβώδη εαυτό τους. Ωστόσο, η ελευθερία προϋποθέτει την ανυπακοή και η ανυπακοή την αμφισβήτηση. Μόνο όσοι επαναστατούν απέναντι στον ίδιο τον εαυτό τους είναι πραγματικά ελεύθεροι. Μόνο όσοι αυτοσαρκάζονται προσεγγίζουν την αυτοτέλεια με τσαγανό.
Από όλη αυτή την αναταραχή ξεπήδησε μια γενιά μπερδεμένη, γεμάτη μίσος, που δεν ήξερε κατά πού να το διοχετεύσει. Βανδάλιζε συστηματικά οτιδήποτε είχε σχέση με το παρελθόν, καθώς το θεωρούσε υπεύθυνο για την κατάντια της. Έσπαγαν τα κεφάλια των αγαλμάτων στα πάρκα και θρυμμάτιζαν στις πλατείες τα πόδια των αλόγων που κουβαλούσαν ηρωικούς στρατηλάτες. Δεν γούσταραν κάτι τέτοια. Οι υπερβολικές τιμές και οι μεγαλειώδεις έπαινοι τους απωθούσαν, τους έκαναν να νιώθουν ασήμαντοι. Έριχναν μπογιές στις ιστορικές προσωπικότητες που κοσμούσαν τις εισόδους των δημόσιων κτιρίων και τις μετέτρεπαν σε ανοσιουργήματα της σύγχρονης τέχνης. Εισέβαλαν στις γκαλερί που φιλοξενούσαν πίνακες διάσημων ζωγράφων και τους κατέστρεφαν περιλούζοντάς τους με χρώματα. Ξεκολλούσαν τις πινακίδες με τα ονόματα των μεγάλων ηγετών και τις πετούσαν με γέλια και χειροκροτήματα σε κάδους απορριμμάτων. Οι πόλεις γέμισαν με απομεινάρια αλλοτινών εποχών.
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Συλλέκτης μανιταριών», εκδόσεις Καστανιώτη
