Με την πρώτη -μετά πανδημίαν- καλλιτεχνική περίοδο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να παρουσιάζει χρονικά εντοπισμένες πυκνώσεις εκδηλώσεων στον τομέα των μουσικών μετακλήσεων προσώπων και συνόλων, η ημερολογιακή είσοδος της άνοιξης σημαδεύθηκε από ένα ζεύγος συναυλιών με την Ορχήστρα του Μουσικού Μαΐου της Φλωρεντίας υπό την urbi et orbi καθιερωμένη μπαγκέτα του Μιλανέζου Daniele Gatti. Μετράμε διπλά τις λέξεις μας, διατηρώντας ζωηρή την ανάμνηση προ εικοσαετίας εκτενών συζητήσεών μας «παρά θίνα αλός» στο τότε καταπράσινο Μάτι με τον αείμνηστο Ταραντίνο ομότεχνο και (σχεδόν) συνεπώνυμό του Armando Gatto, όταν ο ίδιος και η Ελληνίδα σύζυγός του, η φημισμένη στην Ιταλία κολορατούρα Rena Gary Falacchi, παραθέριζαν εκεί και τίμησαν με την παρουσία τους το τραπέζι του πατρικού εξοχικού των αναμνήσεών μας. Τότε, λοιπόν, σε σχετική ερώτησή μας για ανερχόμενους νέους αρχιμουσικούς, αυτός ο ιπποτικός ανθρωπιστής της μπαγκέτας, χαμηλών τόνων και αδιαπραγμάτευτα ακριβής στη διατύπωση των κάθε είδους απόψεών του, χωρίς δεύτερη σκέψη και αναφορά οιουδήποτε άλλου ονόματος απάντησε επί λέξει: «Il giovane Gatti»!
Η ζωηρή προσωπική ανάμνηση μας συνόδευε κατά την προσέλευσή μας στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής) για τη διά ζώσης αντιπαράστασή μας με τον κατά 6 περίπου μήνες νεότερό μας αρχιμουσικό σε ένα δίπτυχο πρόγραμμα έργων Μπετόβεν υπ’ αύξοντα αριθμό 4. Μετά την τιμητική σιγή για τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών ακολούθησε η ελεγειακά διακριτική είσοδος του Rudolf Buchbinder στο 4ο κονσέρτο για πιάνο, με τη σκυθρωπή ατμόσφαιρα να συντηρείται από τον Ιταλό, αντισταθμιζόμενη πάντως από τη μεσογειακή θέρμη της Ορχήστρας του MMF στην υπηρεσία της μεγάλης α΄ κίνησης, που αρθρώθηκε με γαλήνια και στοχαστική εσωτερικότητα εκπέμποντας παράλληλα υποβλητικό υπαρξιακό ντετερμινισμό. Η δεξιοτεχνία του Αυστριακού παρέμεινε σεμνή θεραπαινίδα του μουσικού μίτου και κορυφώθηκε στον απαιτητικό «αυτοσχεδιασμό», υπόδειγμα οικονομίας και ουσίας, με ένα ρέμπελο κρεσέντο από το αριστερό χέρι για το κλείσιμο του μέρους. Η προσηκόντως ενεργητική (con moto) συνεισφορά της Ορχήστρας στο andante επέτεινε τη διαλεκτική αυτονομία του πιάνου απέναντί της και η ευγενική εφόρμηση του πιανίστα στο γ΄ μέρος οδήγησε σε λυτρωτικής αποφασιστικότητας φινάλε, που ο σολίστ έστεψε με ένα «Impromptu» του Schubert για ανκόρ.
Η υπνωτικής υποβολής έναρξη της 4ης συμφωνίας δεν προοιωνίσθηκε αντιστικτική διαχείριση της εκβολής τού εισαγωγικού adagio στο allegro vivace, με το τελευταίο να επιβεβαιώνει την παλαιάς κοπής ερμηνευτική κατεύθυνση του Γκάτι, που, όπως παλαιότερα ένας Καρλ Μπεμ, αναγνωρίζει ως αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα την πλήρη και μουσική άρθρωση κάθε φθόγγου της παρτιτούρας και μάλιστα χωρίς θυσία των επαναλήψεων. Η επιλογή αυτή όχι μόνον δεν αναίρεσε τη θέση της 4ης ως κεντρικού ηλιοστασίου μεταξύ των 9 συμφωνιών του Μπετόβεν, αλλά αντιθέτως προσπόρισε περισσότερο χώρο για ένα συναρπαστικό adagio, εικονοκλαστικό στη δραματουργική του σύλληψη και στην αγωγική μεταβλητότητα των εσωτερικών μεταβάσεων, και για μιαν ώριμης στωικότητας ολοκλήρωση με ευκρινές κατάλοιπο στο βίωμα του θεατή…
