Διατρανώνουμε τον θαυμασμό μας για τον Jules Massenet, συνθέτη από τους ελάχιστους που κατέκτησαν και συντήρησαν, εφ’ όρου της εβδομηκονταετούς ζωής του, την επιτυχία και την ευμάρεια και που ακριβώς γι’ αυτό έγινε, όπως ο επίσης αποκαθιστάμενος ομότεχνός του Giacomo Meyerbeer, στόχος φθόνου άλλων, σπουδαίων και μη, συναδέλφων του, με εξάρχουσα μομφή εκείνη του κομφορμισμού. Αιτίαση, την οποία ελάχιστοι πλέον διαιωνίζουν ως -αθεμελίωτη αλλά διόλου αψυχολόγητη- αντίδραση απέναντι στην προσοδοφόρο επιτυχία, που, ας μην το λησμονούμε, και αυτή αποτελεί πάντως -έστω σπανιότερο- ενδεχόμενο κάθε δημιουργικής ζωής. Η αναγέννηση του ενδιαφέροντος για τον Μασνέ, εντατική από τη δεκαετία του 1970 και εντεύθεν, όπως και ένα Festival Massenet, που από το 1986 οργανώνεται στο επίσης φερώνυμο Grand Theatre της κοντινής στη γενέτειρά του γαλλικής πόλης Saint-Etienne, μας κατέστησαν επαρκώς κοινωνούς μιας εξαιρετικά πολυποίκιλης μελοδραματικής δημιουργίας.
Στο φεστιβάλ αυτό η έρευνα εκτείνεται και στο ποιητικό υπόβαθρο των έργων του φλεγματικού στις επίσημες φωτογραφίες του συνθέτη, αναδεικνύοντας την επιμέλεια στην προετοιμασία τους. Έχοντας κερδίσει νωρίς την αναγνώρισή του ως ανατόμου της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, αυτός ο «musicien de la femme» αναμετρήθηκε επάξια και με την ανδρική ευαισθησία, μεταφέροντας στο λυρικό θέατρο τον «Βέρθερο» και αναλαμβάνοντας μάλιστα με παραδειγματική τόλμη την απόκρουση της προκατάληψης που βάρυνε μελοποιήσεις -ιδίως- έργων του J.W.v.Goethe. Εάν σε αυτές τις συνθήκες προσθέσει κάποιος τον θρίαμβο στη λυρική διαχείριση ενός σχεδόν πλήρως εσωτερικού ψυχογραφήματος, όπως τα επιστολικά «Πάθη του νεαρού Βέρθερου», με μια μουσική αξιομνημόνευτα μελωδική, συγκινητική και περίτεχνη, τότε συνειδητοποιεί το πραγματικό μέγεθος αυτού που οι συμπατριώτες του ανάγκασαν να διαφύγει στη Βιέννη (!) για την (γερμανόφωνη) πρεμιέρα!
Η αναβίωση της φιλικής στον θεατή κύκνειας παραγωγής του Σπύρου Ευαγγελάτου από τον έμπειρο και συνετό Ίωνα Κεσούλη, με τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Πάτσα ανακατασκευασμένα από την Τότα Πρίτσα και με παρεμβατικούς φωτισμούς από τη Μελίνα Μάσχα, υπηρετήθηκε πολυτελώς από ένα διεθνούς φήμης πρωταγωνιστικό ζεύγος, που επέλεξε την Αθήνα για παρθενικές εμφανίσεις του στους ρόλους. Χωρίς την επισφάλεια του ανοιχτού χώρου στο Ηρώδειο, ο τενόρος Francesco Demuro χάρισε φλογερό και υγιές, αν και φραστικά αδιαφοροποίητο, τραγούδι στην προβληματικής ανταπόκρισης ερωτογραφία του ονειροπόλου νέου. Απέναντί του η φωνητικά χειμαρρώδης Anita Rachvelishvili, εκ φύσεως επίφοβη Δαλιδά, που, αν και ανορθόδοξη επιλογή, τόνισε εύστοχα την ιδιότητα του ερωτικού «θύτη» της μοιραία για τον Βέρθερο αμφιταλαντευόμενης Καρλότας. Είναι βέβαιο ότι αμφότεροι θα εκλεπτύνουν τις ερμηνείες τους διά της τριβής με αυτό το ξεχωριστό μουσικό και ποιητικό κείμενο. Γύρω τους, αναγκαία περιφερικοί αλλά καλοδουλεμένοι χαρακτήρες, όπως ενδεικτικά ο αξιωματούχος πατέρας του έμπειρου Γιάννη Γιαννίση, ο αδρός Νίκος Κοτενίδης στον άχαρο ρόλο του αρχικά ανύποπτου Αλμπέρ, η δροσερή, αν και σκηνικά διστακτική, Σοφία της Χρύσας Μαλιαμάνη. Ζωηροί νεοσσοί της Παιδικής Χορωδίας και η Ορχήστρα της ΕΛΣ οδηγήθηκαν συνεκτικά από τον γαλλόφωνο Καναδό αρχιμουσικό Jacques Lacombe.
