Η αποστροφή του Βιργιλίου, που θέλει «όσους διασχίζουν τις θάλασσες» να «μεταβάλλουν ουρανό και όχι ψυχή», βρίσκει πολυδιάστατη δικαίωση στη βιοτική και καλλιτεχνική διαδρομή του απατηλά γαλλώνυμου πιανίστα Jean-Louis Steuerman. Όχι απλώς επειδή ο γεννημένος σε μουσική οικογένεια του Ρίο ντε Τζανέιρο από πατέρα μετανάστη εκ Ρουμανίας σπούδασε τη μουσική από τα 4, πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με (βραζιλιάνικη) ορχήστρα στα 14, μεταπήδησε με υποτροφία στο Ωδείο της Νεαπόλεως στα 17 και κέρδισε 2ο βραβείο στον Διαγωνισμό Μπαχ της Λειψίας στα 23, αλλά και επειδή, έχοντας διανύσει τόσο γρήγορα την προσκυνηματική πορεία προς έναν παρόμοιου συμβολισμού προορισμό, διέχυσε στη συνέχεια τη δράση του κυριολεκτικά σε κάθε κατοικημένη γεωγραφική συντεταγμένη του πολιτισμένου κόσμου μας: από τη Ζυρίχη έως το Μπίρμινχαμ, από το Βερολίνο έως το Λονδίνο, από τη Νέα Υόρκη έως το Τόκιο, από τη Βουδαπέστη έως τη Μόσχα και το Οπόρτο, από την Ινδιανάπολη έως το Μπουένος Άιρες, από το Ελσίνκι έως την Αθήνα. Η ίδια αυτή απαράλλακτη μουσική ψυχή τον οδήγησε σε παρόμοια εξάπλωση διεκδίκησης ρεπερτορίου, από εκείνο των προδρόμων του πιάνου έως τις παρυφές της ηχητικά άναρχης εποχής μας! Ακόμη και οι αθηναϊκές εμφανίσεις του αποτάσσονται τη μονομέρεια και την ειδίκευση, αν αναλογιστούμε συναυλία του στο Ηρώδειο με το κοντσέρτο για πιάνο του Μπρίττεν υπό τη διεύθυνση του Βλαντιμίρ Ασκενάζυ, τη σύμπραξή του με την ΚΟΑ (4.2.2022) για το κοντσέρτο του Σούμαν υπό τον Λουκά Καρυτινό και, λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί έτος, στις 28 Ιανουαρίου, την ατομική του συναυλία με συνθέσεις Μπαχ στο πλαίσιο των «Piano Days» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Στο πρόγραμμα 2 παρτίτες, οι ακροτελεύτιες του τελευταίου κύκλου έξι έργων από τον μέγιστο των πολλών και άξιων μελών της Οικογένειας, συνολικής διάρκειας ενός υψηλής πιστότητας δίσκου βινυλίου ή ενός lunchtime concert του BBC. Και με έναν εκτελεστή αδιαμφισβήτητης δεξιοτεχνικής ευφράδειας, υπερβατικής του ενίοτε απατηλά «απλού» τρόπου γραφής αυτής της ωκεάνιας μουσικής. Η μουσικότητά του κατέγραψε τον απαιτούμενο βαθμό εσωτερίκευσης, ώστε η μεστή ερμηνεία να ανακύπτει με μαλακτική φυσικότητα και με ολοκάθαρη «στερεοφωνία» του διακριτού ρόλου εκατέρου χεριού, ενώ η στοιχειώδης χρήση του πεντάλ επέτρεπε στην παρτιτούρα να επωφελείται χωρίς κραυγασμούς από τη μεταφορά της σε πληκτροφόρο μεταγενέστερης εποχής από αυτή της σύνθεσης. 39 χρόνια μετά την ηχογράφησή του, τα τέμπι του, στην ηχητική θαλπωρή της αίθουσας «Δημήτρης Μητρόπουλος», παρέμειναν εύλογα και ανάλαφρα, απελευθερωμένα από μηχανιστικές εμμονές γι’ αυτή την ανεξάντλητη μουσική δήλωση.
Η «μελλοντολογία» της 6ης παρτίτας εμπλούτισε δημιουργικά μια ανάγνωση βαρυσήμαντη, κι όμως όχι βαριά, εύγλωττη, αλλά ελάχιστα φλύαρη, πολυφωνική και ταυτόχρονα σαφή, με εμπεδωμένη ιδιοποίηση της μουσικής ουσίας ήδη από την εναρκτήρια toccata, που προοιωνίζεται τον ρομαντισμό. Ανεξίτηλη παραμένει η αδιόρατη μελαγχολία της allemande πίσω από τον φαινομενικά ανέμελο χορευτικό ρυθμό της. Μια συναυλιακή εμπειρία κυριολεκτικού αναβαπτισμού στη «θεολογία» του μουσικού έργου!
