Η «Βασίλισσα της Νέας Υόρκης» αφηγείται την πολυτάραχη ζωή της Τσέλι Γουίλσον, μιας Ελληνοεβραίας λεσβίας από τη Θεσσαλονίκη που γλίτωσε το Ολοκαύτωμα για να φτιάξει μια μικρή αυτοκρατορία από πορνοσινεμά στη Νέα Υόρκη στη δεκαετία του 1970, επαναπροσδιορίζοντας την ελληνική οικογένεια, τη σεξουαλικότητα και το αμερικανικό όνειρο. Η Βάλερυ Κοντάκου μας ρίχνει λίγο φως στην αδιανόητη ιστορία που βραβεύτηκε στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η ταινία προβάλλεται στις 31 Μαρτίου και 7 Απριλίου στον Κινηματογράφο Άστορ και στη Θεσσαλονίκη από τις 6 έως τις 12 Απριλίου, στην αίθουσα «Σταύρος Τορνές».
Πώς ήρθατε σε επαφή με αυτή την οικογένεια και ειδικότερα με την Τσέλι;
Την Τσέλι τη γνώριζε η μαμά μου μέσω του αδελφού της, ο οποίος ήταν παραγωγός ταινιών. Άκουγα πολλές ιστορίες γι’ αυτή, κυρίως από τη στιγμή που η μητέρα μου εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Την ακολούθησα εκεί και άρχισα να δουλεύω τις Κυριακές στο ταμείο ενός κινηματογράφου που έπαιζε ελληνικές ταινίες για την ομογένεια. Η μητέρα μου ήταν ενθουσιασμένη με την Τσέλι και άκουγα άφθονες ιστορίες μεγαλώνοντας.
Η ιστορία του ντοκιμαντέρ είναι τόσο απίστευτη, που δεν πιστεύω ότι δεν έχει γίνει ήδη μεγάλη αμερικανική παραγωγή βασισμένη σε αληθινά γεγονότα.
Το λένε πολλοί αυτό. Η ιστορία εξελίσσεται μέσα σε μισό αιώνα και δεν πιστεύεις ότι μια γυναίκα ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, γλίτωσε τον θάνατο και πήγε στη Νέα Υόρκη για να φτιάξει κινηματογράφους με ερωτικό ρεπερτόριο και ανάλογες ταινίες. Και μάλιστα σε μια σκληρή εποχή για το Μανχάταν, που δεν έχει καμία σχέση με σήμερα. Είχαμε γυρίσει και κάποια κομμάτια για την gay σκηνή στη Νέα Υόρκη και για το ξέσπασμα του AIDS, αλλά δεν καταφέραμε να τα κρατήσουμε.
Με εξέπληξε ευχάριστα το ότι δεν κρίνετε ηθικά της επιλογές ζωής και τη στάση της. Ακόμα και τις άσχημες πλευρές της, όπως την απληστία.
Εμένα, που την ήξερα, δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να κρίνω οτιδήποτε. Ήξερα τα πάντα, ότι ήταν λεσβία, για τον τζόγο, όπως και ότι ήταν αναμειγμένη με την πορνογραφία και τον υπόκοσμο. Αλλά και από το σπίτι μου δεν την κρίναμε για τίποτα. Ούτε θέλω να την παρουσιάσω σαν αγία ούτε σαν μέλος της μαφίας. Περιμένω ο κάθε θεατής να βγάλει τα συμπεράσματά του. Πάντως εγώ, ως γυναίκα, βρίσκω περισσότερα πράγματα σ’ αυτή να θαυμάζω σε σχέση με αυτά που δεν μου αρέσουν. Και μπορώ να πω με σιγουριά ότι την εκτιμώ πολύ.
Η Τσέλι μεγαλουργούσε σε μια πολιτικά φορτισμένη εποχή, με ραγδαίες αλλαγές για την κοινωνία. Άραγε την ένοιαζε καθόλου αυτό; Αναρωτιέμαι ποια ήταν η ιδεολογική της τοποθέτηση.
Δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά αυτό. Πάντως νομίζω πως την ένοιαζε πιο πολύ απ’ όλα η ευμάρεια της οικογένειάς της. Για παράδειγμα, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα, σε φωτογραφίες ήταν μαζί της ο Τζέιμς Πάρις (σκηνοθέτης που ταυτίστηκε με τη Χούντα) ή ήταν φίλη με τον δήμαρχο Κοτζιά, που ήταν δεξιός. Δεν ήξερε ποιοι ήταν αυτοί; Σίγουρα ήξερε. Πάντως, τα παιδιά της είναι προοδευτικοί άνθρωποι. Κι όταν μπορούσε να βοηθήσει κόσμο, όπως να βρει διαβατήρια για να φυγαδευτούν άνθρωποι από τη δικτατορία στην Ελλάδα, το έκανε. Ωστόσο, προσπάθησα να αποφύγω αυτές τις λεπτομέρειες και να σταθώ στην ιστορία.
Έχει ενδιαφέρον η queer πλευρά της ζωής της, κυρίως επειδή είχε μια κρυφή ζωή, ήταν παντρεμένη με άντρα, μεγάλωσε σε ένα συντηρητικό παρελθόν περιβάλλον και ασχολήθηκε με τη βιομηχανία του πορνό. Τι χώρο είχε στην προσωπική ζωή της η σεξουαλικότητα;
Οι άνθρωποι που θα ήξεραν αυτές τις ιστορίες δυστυχώς δεν είναι πια στη ζωή. Τα παιδιά της είναι λογικό να μην έχουν εκτεθεί σ’ αυτά τα πιο προσωπικά γεγονότα και εγώ ήμουν πολύ μικρή για να τα ξέρω και να τα καταλαβαίνω. Η μητέρα μου, που σίγουρα γνώριζε πολλές ιστορίες για την ίδια, επίσης δεν είναι στη ζωή. Αυτές οι ιστορίες χάθηκαν, όπως και εκείνοι οι κινηματογράφοι που δεν υπάρχουν πια. Στη θέση τους υπάρχουν τώρα πια ουρανοξύστες και εστιατόρια. Πάντως, δεν υπάρχουν πια τέτοιοι άνθρωποι που να έχουν πάθος για ζωή και, το κυριότερο, να είναι γεμάτοι αντιφάσεις.
Είναι φεμινιστικό είδωλο η Τσέλι;
Για εμένα είναι. Κυρίως για την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά της. Και επιπλέον γιατί έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε να κάνει. Και όποτε αποτύγχανε, δεν την επηρέαζε καθόλου, γιατί ακολουθούσε το ένστικτό της και έκανε αυτά που επιθυμούσε βαθιά.
