Ενα μη συμβατικό πρόγραμμα πρότεινε στους επισκέπτες των τακτικών συναυλιών της η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών το βράδυ της 20ής Ιανουαρίου, τιμώντας την προ έτους απώλεια του αρχιμουσικού Κάρολου Τρικολίδη: την α΄ εκτέλεση ενός κοντσέρτου για βιολί και ορχήστρα, παραγγελία του Σχηματισμού στον Δημήτρη Παπαδημητρίου (*1959), και για το δεύτερο μέρος της εκδηλώσεως την 1η από τις 9 συμφωνίες που ενέκρινε για τον «κανόνα» του ο Anton Bruckner. Και μάλιστα υπό την μπαγκέτα του Γιώργου Πέτρου, ενός αρχιμουσικού πολλαπλών επιδόσεων, από το μπαρόκ έως την οπερέτα, που δεν είχαμε αντιμετωπίσει μολαταύτα σε τόσο ογκώδους διανομής συμφωνικό έργο· μια πρωτοβουλία διπλά τολμηρή, αν κάποιος αναλογισθεί ότι η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ακόμη διεκδικεί αδιακύμαντη επάρκεια μέσου επιπέδου εκτέλεσης σε έργα του συγκεκριμένου συνθέτη και του ομολόγου και εν τινί μέτρω αντίποδά του Γκούσταφ Μάλερ.
Οπως συνήθως συμβαίνει με τα κείμενα των σύγχρονων συνθετών που φιλοξενούνται στα προγραμματικά δελτάρια των συναυλιών αυτών, αυτά σπανίως συμβαδίζουν με το πρότυπο σχολιασμού έργων ρεπερτορίου. Μετρίως ή εντελώς προσωπικά στο περιεχόμενο και στην αφήγηση, επιτρέπουν, μολαταύτα, τη συναγωγή πληροφοριών και συμπερασμάτων για το παρουσιαζόμενο έργο, που, εν προκειμένω, συμβαδίζουν και με τις δικές μας σημειώσεις πεδίου. Αίφνης, στο εξομολογητικής διάστασης σημείωμά του ο Παπαδημητρίου ενημερώνει για την όψιμη ενασχόλησή του με το βιολί, τη σύνθεση του έργου του «με μιαν ανάσα», την επίγνωση ότι «αρχικά τουλάχιστον» απουσίαζε «σχέδιο φόρμας ή κάποιο πλάνο» και ότι «η αυθόρμητη καταγραφή μιας συστοιχίας ιδεών […] ίσως προσδίδει στο έργο αίσθηση ενότητας». Και όντως! Πέραν της απουσίας αγωγικών ενδείξεων για τα μέρη, μετά την ατμοσφαιρική ανάδυση του πρώτου και τη συγκινητική θεματική αναδρομή στο οικείο ως σήμα του «Τρίτου», αντιληφθήκαμε τη ροή της κίνησης ως ατμοσφαιρική μετατόπιση σε φυσικά τοπία, με κούκους και εξωτικά όντα από τα κρουστά. Η ακολουθία επεισοδίων συνεχίσθηκε στο β΄ μέρος με την απουσία συμφωνικών κλιμακώσεων και αποκλιμακώσεων, με το γ΄ μέρος να παγιώνει την έλλειψη εσωτερικής έντασης, παρά την προσιτή τονικότητα και τη σταθερά ευφάνταστη ενορχήστρωση. Αλλά και στο μέρος του βιολιού, που υπερασπίσθηκε φιλότιμα ο Ιάσων Κεραμίδης, μουσικός της «αφρόκρεμας» Ορχήστρας του Φεστιβάλ της Λουκέρνης, επιφυλάχθηκε ρόλος στοιχειώδης και συμπληρωματικός, με εν πολλοίς μη αυτονομημένη γραφή έναντι της Ορχήστρας, αν εξαιρέσουμε τη σύντομη καντέντσα της β΄ και την πιο εκτεταμένη της γ΄ κίνησης...
Την 1η συμφωνία του Μπρούκνερ παρουσίασαν οι μουσικοί της Κρατικής μας, μετά το διάλειμμα, στην ενδιάμεση από τις τρεις εκδοχές της, εκείνην του 1877, εσφαλμένως συγχεόμενη με την αρχική (1866), την επονομαζόμενη «του Λιντς», της οποίας αποτελεί επεξεργασία με ελάσσονες παρεμβάσεις. Με ένα σαρωτικό, νεανικό αλέγκρο εισήγαγε ο Πέτρου τη Συμφωνία, το αντάτζιο όμως θα ωφελείτο από περισσότερη ευρυχωρία. Το χαρακτηριστικό σκέρτσο, με στιγμές αμηχανίας στη διαχείριση του τρίο, οδήγησε σε όντως «διαπρύσιο» φινάλε. Μια ερμηνεία-προσημείωση για την εμβάθυνση που προφανώς θα ακολουθήσει...
