Είναι η «κριτική» καθαρολογία για τα «Παραμύθια τού Χόφμαν» που αναδεικνύεται «ασταθής», όχι ασφαλώς εξαιτίας τής επιστημονικά εύλογης μουσικολογικής έρευνας, αλλά επειδή φέρνει το κοινό αντιμέτωπο με τον εφιάλτη αποχωρισμού από την προσφιλή εκδοχή τής θεατρικής πρακτικής. Αυτό υποστηρίζουμε χωρίς πρόθεση a priori απόρριψης μεταφοράς τής πλοκής σε άλλο ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο, συνεκτιμώντας όμως τη δυσχέρεια τού εγχειρήματος, την οποία συχνά αντιπαρέρχονται διασημότητες, όπως εν προκειμένω ο K.Warlikowski, με άγνοια τής ουσίας -και τού κινδύνου που αυτή αντιπροσωπεύει- για το ειδικών προδιαγραφών είδος της Όπερας. Διότι εάν η σύγχρονη πρόζα, ως παραστατική αναβίωση ενός δρωμένου, συντελείται χωρίς συγκεκριμένες «τεχνικές» προϋποθέσεις πραγμάτωσής της, το Λυρικό Θέατρο, ευτυχώς για το ίδιο, προϋποθέτει μουσική και φορμαλιστική περίσκεψη για τη δικαίωση αναθεωρητικής του παρουσίασης. Στην κατεύθυνση αυτή, οι αβασάνιστα θεοποιημένες από μερίδα τής διεθνούς θεατρολογίας έννοιες τής «αποξένωσης» και «αποδόμησης» των έργων οδηγούν σε εκνευριστικά αφελή για τον έμπειρο φιλόμουσο παραστατικά αποτελέσματα, που δεν υποτιμούν μόνο τη νοημοσύνη του, αλλά και τους διαχρονικά ανθεκτικούς λιμπρετίστες και μουσουργούς.
Στη νέα παραγωγή τής ΕΛΣ αίφνης εμβόλιμα αγγλόφωνα φληναφήματα συνέτειναν στην απέκδυση τής «φανταστικής όπερας» τού Όφφενμπαχ από τη μυστηριακή σαγήνη που συνδέουμε με μιαν ολόκληρη ρομαντική μελοδραματική εργογραφία. Όπως, περαιτέρω, λ.χ., η αποστασιοποιημένη εκτύλιξη του ερωτικού (!) ντουέτου Χόφμαν - Αντωνίας και η αποτροπή τού βιωματικού αντικτύπου τής τελικής σκηνής τής πράξης αυτής, με τους επί σκηνής συντελεστές να αλληλοχειροκροτούνται δευτερόλεπτα μετά τον θάνατο τής ηρωίδας! Για να μην αναφερθούμε στην ενδυματολογική διαχείριση (Małgorzata Szczęśniak) του επώνυμου ήρωα και των θηλυκών ινδαλμάτων του, που απέδιδαν πρόσωπα ελάχιστα ελκυστικά, τουλάχιστον σε σχέση με τη μουσική, που η εν πολλοίς αποκρυσταλλωμένη εκδοχή τού έργου τούς επιφυλάσσει. Χαιρετίζουμε μεν την προσθήκη εμπνευσμένης μουσικής για τον Νικλόζ/Μούσα, δυσχερώς αποδεχόμαστε όμως την απώλεια ή υποκατάσταση μερών, όπως το κουπλέ τού Κοππελιύς ή η άρια τού Νταπερτούτο, ακόμη και το αμφισβητούμενο σεπτέτο στην ίδια πράξη τής Βενετίας.
Η ελλιπής ανοχή μας σε παρόμοιες προσεγγίσεις απέτρεψε την παρακολούθηση τής ετέρας διανομής πρωταγωνιστών τής ΕΛΣ και απολογούμεθα γι’ αυτό. Σε «ψυχρό» σκηνικό περιβάλλον, λοιπόν, ο Βρετανός τενόρος Adam Smith εισέφερε στον απαιτητικό ρόλο τού Χόφμαν τραγούδι ρωμαλέο αλλά ελλιπώς φωτοσκιασμένο, όπως και η εξίσου σκηνοθετικά αβοήθητη Αμερικανίδα υψίφωνος Nicole Chevalier στην «οδύσσεια» τής ενσάρκωσης των τεσσάρων ερωμένων τού Ποιητή. Στα «συν» τής παράστασης ο επίσης τετράμορφος «κακός» τού βαθυφώνου Τάσου Αποστόλου, άνετος στην ενδιάμεση τεσσιτούρα τής γραφής, ο ώριμος Κρέσπελ τού ομοφώνου του Χριστόφορου Σταμπόγλη, η σφαιρική πληρότητα εκφοράς τής μεσοφώνου Μαίρης-Έλεν Νέζη στο μέρος τού αφοσιωμένου συντρόφου και τού εξιδανικευμένου alter ego του, ο τενόρος χαρακτήρα Χρήστος Κεχρής στις δικές του 4 «υπηρετικές» μεταμορφώσεις. Ούτε όμως ο άθλος διεύθυνσης τής ορχήστρας από τον έμπειρο Λουκά Καρυτινό μπόρεσε να αντιστρέψει την εντύπωση μιας παραγωγής που στόχευε μάλλον να σοκάρει παρά να συγκινήσει τον ανύποπτο θεατή…
