Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης: καλώς ήρθατε στην κόλαση. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Ο φασισμός λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση, αφού το παλιό διευθυντήριο βρίσκεται στη φυλακή για τους φόνους και τα άλλα εγκλήματά του. Δεν πειράζει όμως. Σε μια εκδοχή (ο Θεός να την κάνει…) δημοκρατίας, όπως η σημερινή, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργάζεται με «τη σοβαρή Χρυσή Αυγή», ο φασισμός, όπως και (αυτή) η δημοκρατία δεν έχουν αδιέξοδα. Όταν η «σοβαρή Χρυσή Αυγή», με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης και προσωπικά του Κυριάκου Μητσοτάκη, περιφέρεται και «κάνει παιχνίδι» από θέση ακραίου έξω (φρενών) δεξιού επιθετικού προκειμένου να περάσει η καταστροφή της χώρας, είναι επόμενο η «φαιδρή» Χρυσή Αυγή να φωλιάζει όπου βρει πρόσφορο έδαφος. Οι εφηβικές ψυχές της εύκολης εξανάστασης και της επαναστατικότητας «του ελεύθερου χρόνου» είναι ένα τέτοιο έδαφος και το 1ο και 2ο ΕΠΑ.Λ. Σταυρούπολης είναι μια τέτοια φωλιά.
Η δεύτερη επίθεση των φασιστών στον ίδιο χώρο μέσα σε λίγες μέρες, με πανομοιότυπο τρόπο και οργάνωση, το πρωί της Τετάρτης 29 Σεπτεμβρίου, εναντίον φοιτητών και γονέων δεν είναι καμπανάκι. Είναι καμπάνα ολόκληρη, την οποία η κοινωνία και όλες οι δυνάμεις που θέλουν να λέγονται προοδευτικές, με πρώτα τα κόμματα, αλλά όχι μόνο αυτά, οφείλουν να την ακούσουν και να αντιδράσουν ανάλογα πριν να είναι πολύ αργά. Αν -επί της ουσίας- κωφεύσουν, δεν θα αργήσει ο καιρός που όταν ακουστεί το σφύριγμα του ατμού, δεν θα είναι από το νερό που βράζει στην τσαγιέρα. Θα είναι από το τρένο που έρχεται με ταχύτητα σφυρίζοντας και θα περάσει συνθλίβοντας τα πάντα στο πέρασμά του χωρίς κανένας να μπορεί να το σταματήσει.
Α, ναι, να μην ξεχάσουμε και τον ρόλο του «κωδωνοκρούστη» στα επεισόδια της Σταυρούπολης! Τις δυνάμεις καταστολής, τους κεφαλοθραύστες του νόμου (τους) και της τάξης (της άρχουσας τάξης εννοείται), που μονάχα «λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τη δόξα τραβούν». Αυτοί οι «κωδωνοκρούστες» που αγαπούν τη δημοκρατία... «με λίγο εριστικό τρόπο» δεν χτυπούν την καμπάνα τραβώντας το σκοινί, αλλά δέρνοντας με τα γκλοπ, κουφαίνοντας με κρότου λάμψης και κόβοντας την ανάσα με τα χημικά. Έγινε πολλές φορές στο παρελθόν, έγινε και στη Σταυρούπολη. Τα ΜΑΤ, αντί να εμποδίσουν τους φασίστες, έριξαν τα χημικά εκεί που υπάρχει κίνδυνος για τον νόμο και την τάξη την οποία διατάχθηκαν να προστατεύουν και πολλοί, πάρα πολλοί από αυτούς το διαπράττουν με ανυπόκριτη χαρά και απόλαυση: εναντίον των φοιτητών και των γονέων που καλούσαν τον κόσμο στην απογευματινή συγκέντρωση της ίδιας μέρας.
Το γεγονός, βέβαια, παρουσιάστηκε (τα κωλοπετσωμένα ΜΜΕ έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν προς αυτή την κατεύθυνση) ως τσαμπουκάς, γενικώς και αορίστως. Η ομοιότητα της συγκάλυψης με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι εγκληματική. Τότε η προσχεδιασμένη σφαγή του Παύλου είχε παρουσιαστεί σαν οπαδικός καυγάς για το ποδόσφαιρο. Τώρα το πράγμα προχώρησε ακόμα περισσότερο. Όταν από τα πιο επίσημα χείλη, όπως αυτά του γενικού γραμματέα αυτού του ανατριχιαστικού υπουργείου Παιδείας Αλέξανδρου Κόπτση (στην ΕΡΤ), η φασιστική εγκληματικότητα παρουσιάζεται ως κάποια αόριστη «ιδεολογική αντιπαράθεση» (ποιων ιδεών άραγε;), τότε το πράγμα μάλλον έχει ξεφύγει. Το πόσο πολύ έχει ξεφύγει φαίνεται κυρίως από το γεγονός ότι τόσο η υπουργός Νίκη Κεραμέως όσο και η υφυπουργός Ζέτα Μακρή αρνήθηκαν να καταδικάσουν το γεγονός. Η καμπάνα κινδύνου που λέγαμε...
Αυτός ο ήχος καλεί σε εγρήγορση. Υπάρχει στην κοινωνία ένα εκρηκτικό μείγμα συναισθηματικού πολτού από οργή, απελπισία, πανικό και άλλα εύφλεκτα υλικά, όπως η κυβερνητική και πρωθυπουργική έπαρση και αλαζονεία, το ξέφρενο ξεπούλημα της χώρας, η ακατάσχετη εκπλήρωση υποσχέσεων στους λίγους και η αποστέρηση του μέλλοντος από τους πολλούς, ώστε ανά πάσα στιγμή η πελώρια φούσκα που αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας, όπως οι σωρειτομελανίες των καταιγίδων, μπορεί να σκάσει. Και τότε τα εκατομμύρια τόνοι νερού που κρύβουν στα σπλάχνα τους θα πέσουν μονομιάς στα κεφάλια μας. Επί δικαίους και αδίκους.
Κι αυτό μόνο μια αληθινά προοδευτική πολιτική μπορεί να το προλάβει. Όλοι έχουν ευθύνη και καθήκον στη διαμόρφωση μιας τέτοιας πολιτικής. Οι συναισθηματικές αντιδράσεις των ύβρεων δεν διώχνουν την καταιγίδα. Τη φέρνουν πιο κοντά.
