Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
22.0°C25.2°C
3 BF 51%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
23 °C
20.8°C25.4°C
2 BF 41%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
20 °C
19.9°C21.6°C
4 BF 55%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
21 °C
20.4°C20.8°C
2 BF 68%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
23.9°C24.0°C
0 BF 33%
Ο δικός μας(;) Μίκης
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Ο δικός μας(;) Μίκης

ΜΙΚΗΣ

Ο θάνατος του Μίκη ενεργοποίησε μια θύελλα αναμνήσεων, αναπολήσεων και εκτιμήσεων για τη ζωή του. Για τον Μίκη καλλιτέχνη και για τον Μίκη πολιτικό.

Για τον Μίκη πολιτικό, αυτό που δεν φαίνεται να έγινε είναι η ουσιαστική και όχι επιδερμική αναφορά σε πολύ αρνητικές επιλογές του. Επιλογές που δεν έγιναν ιδιωτικά, οι οποίες θα αφορούσαν έναν μικρό κύκλο, αλλά δημόσια. Επιλογές που έσπασαν το γυαλί του αριστερού και περισσότερο του κομμουνιστή, όπως ήταν η τελευταία επιθυμία του.

Ήταν η επιλογή του να αποδώσει τη δολοφονία του Τεμπονέρα από στελέχη της ΟΝΝΕΔ στο ΠΑΣΟΚ! Δήλωνε: «...Το ΠΑΣΟΚ έκανε τη θερινή επίθεση με τους καθηγητές. Τη φθινοπωρινή επίθεση με τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Τη χειμερινή επίθεση με την κλαδική τής τρομοκρατίας και τώρα με την κλαδική των αναρχικών! Θέλουν έναν Πέτρουλα για ν’ αποτελέσει σύμβολο. Θέλουν φρέσκο αίμα.» [1]. Ο Μίκης, που είχε βιώσει τη δολοφονία του Λαμπράκη, είχε τραγουδήσει τον Πέτρουλα και είχε κυνηγηθεί από τα παρακράτος και το κράτος της Δεξιάς!

Ήταν η επιλογή του να πρωταγωνιστήσει στο ακροδεξιό συλλαλητήριο για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Φανερό ότι δεν κριτικάρεται για τη διαφωνία του για τη Συμφωνία, αλλά για την ενεργό παρουσία του και τον λόγο του ότι οι χρυσαυγίτες αγαπούν την Ελλάδα με τρόπο εριστικό. Ήταν ντροπή για τον αντιφασίστα Μίκη, τον Μίκη του Μαουτχάουζεν, που έγινε και δική μας ντροπή.

Ήταν δύο θέσεις που έγιναν γνωστές δημόσια και δημόσια έπρεπε να στηλιτευτούν. Δύο θέσεις που διαρρήγνυαν την έννοια της δημοκρατίας. Δύο θέσεις επικίνδυνες. Έτσι μαθαίνουμε ως πολίτες και δεν δεχόμαστε άκριτα την αντιφατική πορεία ενός ανθρώπου του μεγέθους του Μίκη, του κάθε Μίκη. Τόσο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και ο γραμματέας του ΚΚΕ δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί δεν πρόκειται για διαφορές όπως ότι ο Μίκης συμπαρατάχτηκε για ένα διάστημα με τους «αναθεωρητές» μετά τη διάσπαση του ’68 ή αποκαλούσε του ΚΝΙΤΕΣ γενίτσαρους ή έγινε υπουργός μιας δεξιάς κυβέρνησης. Πρόκειται για την (κομματική) τρομοκρατία και τη δημοκρατία.

Δύο θέσεις που δεν μπορούμε να συμβιβάσουμε με τη μεγάλη αριστερή πορεία του Μίκη, γι' αυτό καταφεύγουμε στη λύπη (Λ. Καστελίνα, ΑΥΓΗ, 4.9.21) ή στα «αγκάθια» (Λ. Οικονομάκης, ΑΥΓΗ, 12.9.21) ή ότι «δεν κρατάμε κακία» ή όλα συγχωρούνται μετά την τελευταία παρακαταθήκη του να φύγει ως κομμουνιστής. Μια έξοχη μεταφυσική θεώρηση, λες και αυτός που επιλέγει να φύγει ως κομμουνιστής λαμβάνει την οριστική «συγχώρεση» για τις πολιτικές «αμαρτίες» της ζωής του!

Το πρόβλημα που μας δημιουργεί ο Μίκης είναι ο πόνος και τα διλήμματα που μας προξένησε γι’ αυτόν που «ο κόσμος λάτρεψε την αγωνιστικότητά... του, συμπάσχοντας μαζί του για τα όσα βίωσε προσωπικά κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης ζωής του» (Ν. Βενετσάνου, ΑΥΓΗ, 12.9.21), αυτός που «πυρπολούσε την ατίθαση νιότη μας» μαζί με τους ποιητές. Ποια είναι λοιπόν τα όρια του αριστερού τα οποία διέρρηξε στο «Μακεδονικό» συλλαλητήριο. Και πώς δικαιολογείται η απουσία της αυτοκριτικής που πρέπει «απαρέγκλιτα» να τηρεί ένας κομμουνιστής;

Ποιος είναι, λοιπόν, ο δικός μας Μίκης;

Ο Μίκης της Αντίστασης, της Μακρονήσου, των Λαμπράκηδων, των αναθεωρητών ή των δογματικών, της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, της κάλυψης των τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ ή των εριστικών «παλικαριών»;

Πολύ βολικό να τεμαχίζουμε τη ζωή του, να διαλέγουμε αυτό που μας ταιριάζει και να πορευόμαστε ανυποψίαστοι. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι άλλοι. Όχι, ο Μίκης ήταν ένας και η ζωή του ήταν μία, δεν τεμαχίζεται.

Η προσφορά του Μίκη ως αριστερού στην Αριστερά, στη χώρα μας και στον κόσμο ήταν και είναι τεράστια, γιατί εξακολουθεί η ακτινοβολία της, αλλά στα στερνά του επέλεξε να συνευρεθεί με τους εθνικιστές, μια πράξη που τον θέτει εκτός αυτού που τον γέννησε και μας γέννησε (η Αριστερά και ο ίδιος).

Για να παραφράσουμε τον ίδιο: «... το κουκούλωμα της εθνικής μας μνήμης μάς οδήγησε και θα εξακολουθεί να μας οδηγεί σε εθνικά αδιέξοδα»[2], το κουκούλωμα της μνήμης οδήγησε και θα εξακολουθήσει να μας οδηγεί σε πολιτικά-ιδεολογικά αδιέξοδα.

[1]. Τάσος Κωστόπουλος 2018, "Ο Μίκης Θεοδωράκης, από τον Τεμπονέρα στον Τίτο". Η Εφημερίδα των Συντακτών: https://www.efsyn.gr/politiki/139124-o-mikis-theodorakis-apo-ton-temponera-ston-tito

[2]. Συνέντευξη στην ΑΥΓΗ, 17.9.1995, αναδημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ, 12.9.2021

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL