Ο ήλιος έδυσε. Η παρακαταθήκη που άφησε είναι παρούσα και θα μείνει ολοζώντανη και λαμπερή όπως το φως του, δώρο ζωής σ΄ αυτούς που θα ζήσουν στους επερχόμενους δύσκολους καιρούς..
Μια παρακαταθήκη ελπίδας, ομορφιάς και ονείρου, που συνεχίζει την παράδοση που μας άφησε όλη η πολιτισμική μας κληρονομιά, αιώνες τώρα. Αυτό το θείο δώρο εμπεριέχει όλες τις ανθρώπινες αξίες, εκείνες του κάλλους, της αξιοπρέπειας, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της ενότητας και της ελευθερίας, μα προπαντός του αγώνα για την κατάκτηση αυτών των αξιών.
Φαίνεται πως η μοίρα φροντίζει και αναθέτει κατά καιρούς σε ορισμένα άτομα ‐ ταγούς, μετά από κάποιες δεκαετίες, το σκληρό καθήκον να υπενθυμίζουν και να δείχνουν το μονοπάτι της δίκαιης, ελεύθερης και ενάρετης ευτυχισμένης ζωής στους συνανθρώπους, για την εξέλιξή τους. Αυτό το καθήκον, στις μέρες μας, ανατέθηκε στους στιβαρούς ώμους του Μίκη, που το τίμησε απλόχερα, με όλο το μαρτύριο που το συνοδεύει, αφού, όχι μία, αλλά πολλές φορές, έφτασε ακόμα και μέχρι τον θάνατο... πριν από τον φυσικό θάνατό του.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις θυσίας σε όλη την ανθρωπότητα θα μπορούσε να συναντήσει κανείς. Όμως αναφέρονται και φτάνουν σ' εμάς σαν ιστορικά γεγονότα σε άτομα του παρελθόντος που δεν τα ζήσαμε, δεν τα γνωρίσαμε, πολλές φορές ούτε που τα ακούσαμε.
Όμως τον Μίκη τον ζήσαμε και τον ζούμε καθημερινά. Γι' αυτό και αναφέρθηκα μόνο στο ένα σκέλος. Αυτό της θυσίας. Ζούσαμε, ακούσαμε, μάθαμε και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε, για τις εξορίες του, τα βασανιστήρια, τη φάλαγγα, τις εικονικές εκτελέσεις του...
Υπάρχει όμως και το άλλο σκέλος. Αυτό το δώρο, αυτό το άνθος που με γενναιοδωρία, απλοχεριά και πληρότητα μας άφησε ο Μίκης. Την πλούσια τέχνη του πρωτίστως, αλλά και τη σκέψη και τον στοχασμό του μέσα στο συγγραφικό του έργο.
Μέσα σ 'αυτά έδειξε την απέραντη αγάπη, την έγνοια και τον σεβασμό στον λαό που τον γέννησε και τον εξέθρεψε μέσα στα σπλάχνα του. Ο λαός πάλι του ανταπέδωσε αυτόν τον σεβασμό και την προσφορά του. Τον αγάπησε.
Ο λαός, στη συνείδησή του, γνωρίζει και αισθάνεται ότι ο Μίκης τον κράτησε όρθιο στα ζοφερά χρόνια της δικτατορίας, με τη στάση, τον αγώνα και τα τραγούδια του.
Και ο αγώνας αυτός έφτασε στα πέρατα της οικουμένης και όλοι οι αδικημένοι και κατατρεγμένοι λαοί της τον αγάπησαν ίδια και απαράλλαχτα και εκείνοι, γιατί οι αξίες και η τέχνη του ήταν παγκόσμιες.
Ό,τι ο λαός αγαπά, διώκεται από την εξουσία.
Είναι κι αυτό ακόμα ένα δίδαγμα, γιατί οι ίδιοι διώκτες, εντελώς υποκριτικά, προσπαθούν μάταια να αποβάλουν εκ των υστέρων το άγος που τους συνοδεύει με διάφορα... Όπως ωραίους λόγους, πένθη, τίτλους τιμής, μετάλλια, ονόματα σε δρόμους κ.λπ. Και όλα αυτά...μετά θάνατον! Ο λαός έχει μνήμη...
Ο Θεμιστοκλής, ο Μιλτιάδης, ο Πυθαγόρας, ο Φειδίας, ο Ηρόδοτος, ο Ικτίνος, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοφάνης, εξορίστηκαν. Ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε... και σταματώ εδώ...
Την κληρονομιά της ελπίδας, της ομορφιάς και του ονείρου που μας κληροδότησες, Μίκη, είμαι βέβαιος πως η νεολαία μας θα την αξιοποιήσει και θα βρει το στήριγμα για την άμυνα στον φόβο, τη χαλαρότητα και την παραίτηση του σήμερα. Τα πρότυπα υπάρχουν, αρκεί να τα αναζητήσει καθένας από εμάς και όχι μόνο οι νέοι... Την ευγνωμοσύνη μας.
Καλό κατευόδιο, Μίκη!
