Live τώρα    
24°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αυξημένες νεφώσεις
24 °C
22.4°C25.2°C
1 BF 75%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
19.4°C22.1°C
1 BF 72%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
22 °C
21.0°C22.1°C
2 BF 78%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
26 °C
25.5°C27.1°C
1 BF 57%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
22 °C
21.8°C22.4°C
2 BF 51%
Κυβέλη Καστοριάδη / Κυβέλη Καστοριάδη: «Το παιχνίδι μπορεί να έχει χαθεί αλλά συνεχίζεις τη μάχη»
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Κυβέλη Καστοριάδη / Κυβέλη Καστοριάδη: «Το παιχνίδι μπορεί να έχει χαθεί αλλά συνεχίζεις τη μάχη»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Γνωρίσαμε την Κυβέλη Καστοριάδη, την ερμηνεύτρια αλλά και ηθοποιό κόρη του φιλόσοφου Κορνήλιου Καστοριάδη, με τον πρώτο της δίσκο «Sous le ciel de Paris», μια επιλογή διασκευών σημαντικών γαλλικών τραγουδιών του εικοστού αιώνα που κυκλοφόρησε από τη Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου στα τέλη του 2015. Πριν από μερικούς μήνες επανήλθε με το δεύτερο album της «Songs for a blue cloud», το οποίο κυκλοφόρησε και πάλι από τη Μικρή Άρκτο, και είναι πολύ διαφορετικό από το ντεμπούτο της, αν και περιέχει επίσης διασκευές. Γιατί αυτήν τη φορά η Κυβέλη Καστοριάδη δεν ερμηνεύει μόνο γαλλικά αλλά επίσης και αγγλικά τραγούδια, ακόμα και κάποια ελληνικά, με τη συνοδεία αποκλειστικά της κλασικής κιθάρας του Ορέστη Καλαμπαλίκη, ενός εξαίρετου σολίστ και συνθέτη ο οποίος ζει μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια στο Παρίσι (όπως φυσικά και η ίδια, αφού εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε) και άπαντα διασκευασμένα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, πιστό από τη μια στο πρωτότυπο αλλά από την άλλη απόλυτα προσωπικό. Μας μίλησε για αυτά τα τραγούδια «μελαγχολίας αλλά και αγώνα», όπως τα αποκαλεί η ίδια, αλλά και το πώς είναι η δισκογραφική τουλάχιστον καριέρα σου να γίνεται σε μιαν άλλη χώρα από τη δική σου, έστω και αν πρόκειται για εκείνη του πατέρα σου.

* Ποιες είναι οι διαφορές του δεύτερου από τον πρώτο δίσκο σου, εκτός φυσικά από το γεγονός ότι δεν περιλαμβάνει μόνο γαλλικά τραγούδια; Και πώς αποφάσισες αλήθεια να ερμηνεύσεις τραγούδια και σε άλλες γλώσσες;

Κατ’ αρχάς ήδη από τότε που ξεκίνησα τη διαδρομή μου δεν ερμήνευα αποκλειστικά γαλλικά τραγούδια. Από την άλλη, ο πρώτος δίσκος ήταν ουσιαστικά ιδέα της Ντόρας Μπακοπούλου εκείνη μου πρότεινε να παρουσιάσω αυτό το πρόγραμμα κλασικών γαλλικών, παριζιάνικων μάλλον, τραγουδιών στο Φεστιβάλ Αίγινας, του οποίου είναι ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια, κάνοντάς μου μάλιστα την τιμή να με συνοδεύσει η ίδια, και στη συνέχεια το δισκογραφήσαμε. Αυτήν τη φορά όμως λειτουργήσαμε από κοινού με τον Ορέστη Καλαμπαλίκη, γιατί πρόκειται για ένα project που εξαρχής σκεφτήκαμε και υλοποιήσαμε μαζί, πολύ διαφορετικά. Επιλέξαμε τραγούδια πριν από όλα για το στιχουργικό τους περιεχόμενο, γιατί αυτά που εξέφραζαν αφορούσαν άμεσα εμάς αλλά πιστεύουμε και άλλους, ανεξάρτητα από τη γλώσσα τους. Αφήσαμε τη διαδικασία να εξελιχθεί αυθόρμητα, το ένα τραγούδι μάς οδηγούσε σε άλλο και ακόμα, και τη σειρά που θα είχαν στον δίσκο την αποφασίσαμε στο τέλος. Μέχρι τότε απλώς δουλεύαμε και ηχογραφούσαμε κάθε τραγούδι το οποίο, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, μας προκαλούσε να το κάνουμε.

* Θα έλεγα ότι κοινό στοιχείο όλων τους είναι μια μελαγχολία, έτσι δεν είναι;

Σίγουρα ναι, αλλά όχι μόνο. Για εμένα όλα αυτά τα τραγούδια διακρίνονται επίσης και από έναν υγιή κυνισμό, λένε ότι τελικά το παιχνίδι είναι χαμένο, αλλά εξακολουθείς να παλεύεις, να μάχεσαι, αφενός γιατί τι άλλο μπορείς και αφετέρου επειδή αυτό οφείλεις να κάνεις και όχι να παραιτηθείς, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό και θα έλεγα ότι εντέλει, ακόμα και τα αμιγώς ερωτικά, που είναι βέβαια και τα περισσότερα, έχουν και ένα πολιτικό στοιχείο - σε ένα δεύτερο επίπεδο όλα λένε ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να σκύβει το κεφάλι και να υποτάσσεται στη μοίρα ή οτιδήποτε άλλο, μα να συνεχίζει να αγωνίζεται μέχρι τέλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Le vent nous portera» των Noir Desir, ενός συγκροτήματος που αγαπώ πάρα πολύ και έχει γράψει και καθαρά πολιτικά τραγούδια, ανάμεσά τους και το καλύτερο αντιφασιστικό των τελευταίων χρόνων στη Γαλλία. Γνωρίζω ότι υπάρχει και μια διασκευή του στα ελληνικά («Ο άνεμος φυσά» από τον Χρυσόστομου Καραντωνίου σε στίχους Δημήτρη Παπαχαραλάμπους και ερμηνεία Πάνου Παπαντωνίου), αλλά δεν την έχω ακούσει ακόμα.

* Γνωρίζοντας την αγάπη σου για το μιούζικαλ και την επαφή σου με αυτό, η παρουσία τραγουδιού του Kurt Weil, προφανώς από τα τόσα αριστουργηματικά έργα που έκανε μαζί με τον Μπέρτολντ Μπρεχτ, δεν με εξέπληξε καθόλου. Με εξέπληξε όμως το «Dance me to the end of love», ένα θαυμάσιο ερωτικό τραγούδι του αείμνηστου Leonard Cohen.

Τον Leonard Cohen ανέκαθεν τον αγαπούσα πάρα πολύ. Και το συγκεκριμένο τραγούδι μπορεί επιφανειακά να είναι ερωτικό, αλλά στην ουσία μιλάει με έναν εκπληκτικό ποιητικό τρόπο για τον θάνατο, έτσι δεν είναι;

* Και τα δύο ελληνικά τραγούδια πώς προέκυψαν;

Από τα τόσα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι επιλέξαμε ένα που όχι μόνο μας άρεσε αλλά και ταίριαζε σε αυτή τη διάθεση του δίσκου που διαμορφωνόταν σιγά - σιγά και προανέφερα. Είναι του Γιάννη Αγγελάκα, όμως πρέπει να πω ότι ήταν πρόταση του Ορέστη, ο οποίος κυριολεκτικά τον λατρεύει! Για αυτό άλλωστε και κάνει δεύτερη φωνή σε αυτό.

* Και τι σημαίνει ο -λίγο παράδοξος ομολογουμένως- τίτλος;

Το Παρίσι μπορεί να μην είναι Λονδίνο, αλλά σίγουρα δεν είναι και Αθήνα, με τις τόσες ημέρες ηλιοφάνειας κάθε χρόνο βρέχει συχνά και ακόμα περισσότερες ημέρες έχει συννεφιά. Μια τέτοια ημέρα ήμασταν στο διαμέρισμα του Ορέστη, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά και ξαφνικά μου είπε «κοίτα, ένα γαλάζιο σύννεφο»! Κοίταξα και πραγματικά είδα ένα μικρό γαλάζιο σύννεφο στον γκρίζο ουρανό, σαν σύμβολο της αισιοδοξίας που πάντα υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει ακόμα και όταν τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Εκείνη ήδη τη στιγμή ξέραμε και οι δύο ότι είχαμε βρει τον τίτλο του δίσκου.

* Και η ηχογράφηση όμως πρέπει να ήταν πολύ διαφορετική, στην πράξη αλλά και ως εμπειρία, από τον προηγούμενο δίσκο, έτσι δεν είναι;

Πάρα πολύ διαφορετική γιατί, αν και πάλι πρόκειται για διασκευές, η επιδίωξή μας αλλά και ο τρόπος που τις προσεγγίσαμε ήταν εντελώς διαφορετικός. Όπως προανέφερα, αυτό που πρώτιστα μας ενδιέφερε ήταν να αναδειχθεί το στιχουργικό περιεχόμενο των τραγουδιών. Ο Ορέστης έκανε εξαιρετική δουλειά με τα ελάχιστα των μέσων, συνοδεύει άψογα με την κιθάρα του τη φωνή μου και ταυτόχρονα έχει κάνει, όπου το έκρινε σκόπιμο, μικρές, διακριτικές αλλά καθοριστικές και πολύ γοητευτικές παρεμβάσεις στις μελωδίες των τραγουδιών. Τέλος, η ηχογράφηση έγινε εξ ολοκλήρου ζωντανά, κάτι που βέβαια προσδίδει στο ακρόαμα μεγάλη αμεσότητα και ήταν πολύ ενδιαφέρον για εμάς, όμως παρουσιάζει και πρόσθετες δυσκολίες.

* Από την άλλη, όμως, δεν κάνει και ευκολότερο να μεταφερθεί αυτό το υλικό στη σκηνή;

Αναμφίβολα ναι, αλλά τότε ανακύπτει μια άλλη δυσκολία - ή μάλλον πρόκληση. Στις συναυλίες μας υπάρχουν μόνο δύο πράγματα, η φωνή μου και η κιθάρα του Ορέστη, εκτός από το ένα και μοναδικό τραγούδι στο οποίο συμμετέχει φωνητικά και ο ίδιος. Έτσι είμαστε απολύτως εκτεθειμένοι και οι δύο, και περισσότερο μάλιστα θα έλεγα εγώ, οποιοδήποτε λάθος τού ενός ή του άλλου φαίνεται αμέσως και δεν υπάρχει καν ο ηχητικός όγκος ενός μουσικού σχήματος που θα του επέτρεπε να καλυφθεί. Αυτό όμως, ταυτόχρονα, κάνει τις ζωντανές εμφανίσεις για εμάς ακόμα πιο ενδιαφέρουσες!

* Θεωρείς τον Εμανουέλ Μακρόν την ιδανική λύση που θα μπορούσε να προκύψει από τις πρόσφατες γαλλικές εκλογές;

Σαφώς και οποιοσδήποτε θα ήταν προτιμότερος από τη Λεπέν. Πέραν αυτού όμως, προφανώς δεν ψήφισα τον Μακρόν. Είχα και διατηρώ πολλές αμφιβολίες για το αν θα θέλει και κυρίως- θα μπορέσει- να κάνει όσα είναι απαραίτητα για τη Γαλλία και τον λαό της. Αναμένω λοιπόν και εγώ, μαζί με όλους τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες στη χώρα μου, να δω τι θα πράξει.

* Και τα προσεχή σου σχέδια;

Κατ’ αρχάς θέλω και πιστεύω να καταφέρω ο επόμενος δίσκος μου να είναι με πρωτότυπο υλικό, νέα τραγούδια γραμμένα για εμένα. Δύο δίσκοι με διασκευές νομίζω ότι είναι και με το παραπάνω αρκετοί! (γέλια) Έχω αρχίσει ήδη να συγκεντρώνω κάποιο υλικό για αυτόν, τραγούδια του Ορέστη αλλά και άλλων φίλων συνθετών. Τον χειμώνα ελπίζουμε να παρουσιάσουμε ζωντανά το «Songs for a blue cloud» στο Παρίσι. Βραχυπρόθεσμα, θα ολοκληρώσουμε ένα καλοκαίρι που περάσαμε στην Ελλάδα συνδυάζοντας διακοπές και συναυλίες με δύο εμφανίσεις στο «Ρότα», την Τετάρτη 6 και την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου.

Για εμάς πάντως ένα είναι σίγουρο, ότι η Κυβέλη Καστοριάδη δεν έρχεται στη χώρα του πατέρα της μόνο για διακοπές, αλλά είναι ήδη εδώ για να παραμείνει στο μουσικό της γίγνεσθαι...

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL