Δεν κατανοώ την ένταση που επικρατεί στο κόμμα μας, αλλά και την αμηχανία μετά τις προτάσεις του προέδρου για ενδυνάμωση του ρόλου των μελών, προτάσεις που προέκυψαν μετά από πολύμηνη έρευνα και μελέτη της αρμόδιας επιτροπής με επικεφαλής τον πολύπειρο Γιάννη Δραγασάκη.
Η υποχώρηση διεθνώς του κομματικού φαινομένου οφείλεται σε αντικειμενικές αιτίες που δεν είναι του παρόντος, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ή λύσεις από το παρελθόν στα σύνθετα προβλήματα λειτουργίας και οργάνωσης των σχηματισμών της Αριστεράς, που με την παραδοσιακή συγκρότησή τους είναι σε κάμψη παντού στην Ευρώπη.
Ανέκαθεν ο ΣΥΡΙΖΑ, προηγουμένως και ο ΣΥΝ, διακήρυσσε ότι φιλοδοξούσε να αποτελέσει “κόμμα των μελών του”. Η εποχή μας δεν σηκώνει εσωκομματικά στεγανά, ούτε αριστερούς σχηματισμούς δήθεν πρωτοπορίας, που συχνά στο παρελθόν βρέθηκαν στην οπισθοφυλακή της Ιστορίας.
Θυμίζω ότι η Αριστερά παγκοσμίως, ενώ επαγγέλλεται δομικές αλλαγές στο κράτος και στην κοινωνία, δυσκολεύεται όταν πρόκειται να αλλάξει τον εαυτό της, με συνέπεια επώδυνες διασπάσεις, τις οποίες έχουμε ζήσει και στην Ελλάδα, είτε με τον μετασχηματισμό του ΚΚΕσ. σε Ε.ΑΡ. (1987), είτε με την ανανεωτική προσπάθεια στο ΚΚΕ (1991) στον απόηχο της κατάρρευσης του “υπαρκτού σοσιαλισμού”.
Όμως, όπως προκύπτει και από το πρόσφατο βιβλίο μου “Ο διαρκής μετασχηματισμός της Αριστεράς”, τα πάντα ρει και στο κοινό μας πολιτικό σπίτι. Πολύ περισσότερο, αν φιλοδοξούμε να οικοδομήσουμε την Αριστερά του 21ου αιώνα, καλούμαστε να τολμήσουμε τους αναγκαίους επαναπροσδιορισμούς ιδιαίτερα στο προγραμματικό επίπεδο, αλλά και στις σχέσεις του κόμματος με την κοινωνία, με την οποία τα μέλη είναι ο καλύτερος δεσμός.
Θυμάμαι ότι αντιδράσεις από την ίδια εσωκομματική πλευρά υπήρξαν όταν ως ΣΥΡΙΖΑ είχαμε επιλέξει την εκλογή προέδρου όχι από την Κεντρική Επιτροπή αλλά από το συνέδριο, ενώ αντίστοιχη εμπειρία είχαμε και στον ΣΥΝ μετά την εκλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου στη θέση του προέδρου. Το επιχείρημα των διαφωνούντων ήταν και τότε ότι ελλόχευε ο κίνδυνος “αρχηγικού” κόμματος, ανησυχία που δεν επιβεβαιώθηκε. Τώρα προτείνεται η εκλογή με καθολική ψηφοφορία των μελών τόσο του προέδρου όσο και της Κ.Ε., καθώς και μάξιμουμ τρεις συνεχείς θητείες για τα μέλη της. Επιπλέον, προτείνεται περιορισμός σε τρεις συνεχείς και των θητειών των βουλευτών και ευρωβουλευτών. Προσωπικά, πιστεύω στον περιορισμό των θητειών και του προέδρου.
Στην άποψη ότι τάχα αντιγράφουμε μοντέλα λειτουργίας άλλων πολιτικών οικογενειών του προοδευτικού χώρου, προσωπικά απαντώ ότι ως Αριστερά της διαρκούς ανανέωσης οφείλουμε να μαθαίνουμε από εμπειρίες όμορων πολιτικών οικογενειών, όπως οι σοσιαλδημοκράτες και οι πράσινοι, αντί να τις θεωρούμε εξ ορισμού αποφευκτέες. Σε ό,τι αφορά την πρόσφατη εμπειρία του ΚΙΝ.ΑΛ., με τις προτάσεις Τσίπρα υπάρχει μεγάλη διαφορά των προτάσεων Τσίπρα που διατηρούν τη διαφοροποίηση κομματικού μέλους και ψηφοφόρου, δεδομένου ότι υπάρχει ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο ιδιοτήτων. Το κομματικό μέλος συνεπάγεται ισχυρότερες δεσμεύσεις, ίσως και διά βίου, ιδεολογικές και αξιακές, ενώ η σχέση του ψηφοφόρου με το κόμμα μπορεί να είναι περιστασιακή.
Ενα πρόβλημα που βλέπω είναι ότι με την καθολική ψηφοφορία των μελών είναι πολύ πιθανό να εκλέγονται στην Κ.Ε. τα πιο γνωστά και προβεβλημένα στελέχη, πρόβλημα αντιμετωπίσιμο με διάφορες ποσοστώσεις, π.χ. για την περιφερειακή εκπροσώπηση. Θυμίζω, ωστόσο, ότι και με τα μέχρι σήμερα ισχύοντα, το πρόβλημα αυτό υπάρχει.
Είμαι αισιόδοξος ότι, παρά τις δυσκολίες, αντικειμενικές και υποκειμενικές, ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία θα κάνει ένα επιτυχημένο συνέδριο που θα εξοπλίσει το κόμμα μας στο σύνολό του για την αντιμετώπιση της χειρότερης κυβερνώσας Δεξιάς της Μεταπολίτευσης.
Κοιτάμε μπροστά με τη νικηφόρα Αριστερά, που θα ξανακυβερνήσει. Μετά και το φιάσκο του χιονιά, προέχει να κερδίσουμε την πολιτική μάχη με τη Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη και η επαγγελλόμενη διεύρυνση να γίνει διεύρυνση στην κοινωνία.
*Όλα τα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου αναρτώνται στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και το left.gr
