Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, ώρα μηδέν. Αδιάφοροι αστυνομικοί, φρουρός-παρατηρητής του φονικού, καταδικασμένος για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, μηδέν επαγγελματισμός και ενσυναίσθηση - το περιπολικό δεν είναι ταξί! Και μετά το φονικό οι συνήθεις συνήγοροι του Κακού στις συνήθεις δήθεν ψύχραιμες αναλύσεις τους. Ο Σφακιανάκης Τους να λέει ότι φταίει το κορίτσι γιατί έδειχνε την ευτυχία του στο Διαδίκτυο, ο Μηταράκης Τους να μας καλεί να αναστοχαστούμε πότε ο αστυνομικός μπορεί να πυροβολεί, η εκπρόσωπός Τους της αστυνομίας να λέει άρες μάρες και η Ζαχαράκη Τους να μας καλεί να μην εργαλειοποιούμε το έγκλημα.
Πάλι να μην εργαλειοποιούμε. Δεν χρειάζεται, όμως, καμία εργαλειοποίηση, ό,τι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη στα χείλη τους. Γιατί βοά ο παγερός αμοραλισμός μιας πολιτικής εξουσίας ανίκανης να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, την ιδιοτέλεια από την κοινωνική ευθύνη, την ευτέλεια από την εντιμότητα. Κι έτσι παράγει τραγωδίες, ανασφάλεια, παράλυση, διάλυση. Δείτε ένα-ένα τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στα Τέμπη, στη «διαχείριση» του αίματος, στην αντιμετώπιση της φρικτής αλυσίδας από γυναικοκτονίες. Δεν καταλαβαίνουν, δεν αισθάνονται, δεν συναισθάνονται, παρά μόνο ένα πράγμα: πώς θα ξεπλυθούν οι ίδιοι από τις ευθύνες. Και πώς θα ξεπλύνουν την εξουσία τους και τον ένοχο του Μαξίμου, επικεφαλής της συμμορίας με τα λευκά κολάρα.
Δεν είναι θέμα ανικανότητας. Θα μπορούσαν και με αυτή την ελαττωματική κρατική μηχανή να κάνουν πολύ περισσότερα. Δεν είναι θέμα -αυτό κι αν δεν είναι- ανθρώπινων σφαλμάτων. Είναι θέμα μιας εξουσίας ηθικά παράλυτης, που απλώνει στο κράτος και στους αρμούς του την ιδιοτέλεια, την αδιαφορία, τον κυνισμό. Μια χαρά αποτελεσματικοί είναι όταν μετακινούν σε χρόνο μηδέν τόνους χώματα για να κρύψουν τις ευθύνες τους. Όταν μοιράζουν και μοιράζονται ξένα ιμάτια. Όταν διαπράττουν ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις σε σταθμάρχες, ολιγάρχες, τοκιστές και βιαστές.
Κι ακριβώς επειδή είναι αποτελεσματικοί στις επενδύσεις αμοραλισμού, είναι εγκληματικά αναποτελεσματικοί σε ό,τι αφορά το κοινό καλό, τα κοινωνικά αγαθά, τις περιουσίες, και -εντελώς ασυγχώρητο- τις ζωές των ανθρώπων. Ματαιοπονεί συνεπώς όποιος περιμένει ότι κάποιοι από αυτούς, κάποια στιγμή, θα εννοήσουν τις ευθύνες και τις ενοχές τους. Θα κάνουν κάτι για να αλλάξει κάτι… Στα δικαστήρια της εξουσίας τους είναι αθώοι ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης, οι αυτουργοί, οι συναυτουργοί, οι παρατρεχάμενοι, οι ευνοούμενοι. Και επειδή αυτοί είναι αθώοι, είναι ένοχοι όσοι «εργαλειοποιούν» τα έργα του αίματος και της κατάπτωσης.
Καλώς. Μένουν το πεζοδρόμιο της ευαισθησίας και η προσπάθεια να βρεθούν όσο γίνεται λιγότεροι ψήφοι-εργαλεία αμοραλισμού στις κάλπες. Αλλιώς, μην ρωτάς για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Για σένα χτυπάει…
