Με το νέο θύμα χουλιγκανικής βίας να χαροπαλεύει, αναρωτιέμαι: πόσες φορές έχει εξαγγείλει μέτρα ενάντια στην οπαδική βία η κυβέρνηση; Τα ίδια μέτρα ανακοινώνονται, ξεχνιούνται και επανέρχονται μετά το επόμενο θύμα. Αυτή τη φορά, ένας αστυνομικός. Μέσα Αυγούστου ο Μιχάλης Κατσούρης από τους ναζί χουλιγκάνους. Πέρυσι, αρχές Φεβρουαρίου, ο Άλκης Καμπανός. Όλοι τους νέοι.
Απορεί κανείς για το ποιες θα είναι οι νέες κυβερνητικές ανακοινώσεις. Ο Γιάννης Οικονόμου, όπως και οι προκάτοχοί του, με στόμφο θα πει ξανά: Κλείνουμε τους συνδέσμους. Προχωράμε σε αυστηροποίηση των ποινών. Επεκτείνουμε τους ελέγχους. Η οπαδική βία, όμως, δεν αντιμετωπίζεται με όρους επικοινωνίας. Πόσο μάλλον με λογικές αντεκδίκησης, που στοχοποιούν μαζικά φιλάθλους και διαιωνίζουν το μίσος και τον κύκλο του αίματος. Τακτικές που θυμίζουν σκοτεινές εποχές ή πόλεμο συμμοριών.
Ο εγκλωβισμός στο γήπεδο εκατοντάδων ανθρώπων, μεταξύ αυτών πολλών ανηλίκων, είναι τουλάχιστον επικίνδυνος. Οι αθρόες προσαγωγές (424), ακόμα και 15χρονων, αν μη τι άλλο αποτελούν συλλογική ευθύνη, εκφοβισμό, καθιστώντας τους όλους ύποπτους. Παιδιά τσουβαλιασμένα σε κλούβες που δεν ξέρουν πού τα πάνε και γονείς να αγωνιούν όλη νύχτα έξω από το αστυνομικό τμήμα χωρίς καμία ενημέρωση δεν είναι εικόνες εύρυθμου κράτους. Η αυταρχικότητα έρχεται να δώσει απάντηση στην απόλυτη ανεπάρκεια της δεξιάς κυβέρνησης να προστατέψει πολίτες και αστυνομικούς προλαμβάνοντας το κακό.
Η Ν.Δ. προεκλογικά μπορεί να «ορκίζεται» ότι θα διαφυλάττει το περιβόητο αίσθημα ασφάλειας, αλλά το ανακαλύπτει μόνο πίσω από διχαστικά στερεότυπα είτε με αφορμή τα Εξάρχεια είτε με τα ελληνοτουρκικά ή τον Έβρο. Το ξεχνάει μετεκλογικά, με την ΕΛ.ΑΣ. να στοχοποιεί τους νέους, όπως στις δολοφονίες των ανήλικων Ρομά, του Χρήστου Μιχαλόπουλου, του Κώστα Φραγκούλη, του Νίκου Σαμπάνη. Να μην μπορεί να προστατέψει ούτε τη 41χρονη γυναίκα στη Σαλαμίνα από τον δολοφόνο της, κι ας είχε καταδικαστεί στο παρελθόν, και να παρακολουθεί ως θεατής τα οπαδικά «ραντεβού θανάτου», με αποτέλεσμα να χαροπαλεύει ένας νεαρός αστυνομικός.
Το αίσθημα ασφάλειας κατάντησε στη δεύτερη τετραετία του Κυριάκου Μητσοτάκη ένα πρόσχημα κανονικοποίησης του αυταρχισμού. Ούτε η οπαδική βία ούτε η έμφυλη βία ούτε η βία μεταξύ ανηλίκων αντιμετωπίζονται με ημίμετρα φτηνού εντυπωσιασμού. Απαιτείται ένα οργανωμένο κράτος, που θα έχει τη βούληση να λύσει τα σοβαρά αυτά απότοκα των αλλεπάλληλων κρίσεων. Και θα ασχοληθεί με τη «ρίζα του κακού», που δεν είναι άλλη από την πολύτροπη φτώχεια και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, που αφήνει τους πολίτες απροστάτευτους.
Μια καλή αρχή θα ήταν, πέρα από τις ευχαριστίες προς τους γιατρούς που άνοιξαν τις πύλες του Γενικού Κρατικού Νίκαιας, παρόλο που δεν εφημέρευε, για να περιθάλψουν τον αστυνομικό, η κυβέρνηση να ξεκινήσει «σώζοντας» τα δημόσια νοσοκομεία.
