Είναι παλιό χαρακτηριστικό του χώρου οι διασπάσεις. Επίσης παλιά συνήθεια είναι και οι πικρές κουβέντες πάνω στη βοή της αναχώρησης. Μετά και συχνά συμβαίνουν τα θαύματα. Ξαναβρίσκονται οι πρώην σύντροφοι και τότε πρέπει να ξεχάσουν. Ενίοτε να αποσιωπήσουν. «Δεν συνέβη τίποτα». Παρόλο που δεν έχει βγει στην επιφάνεια με σαφή και αναλυτικό τρόπο το βαθύτερο ιδεολογικό πρόβλημα που ταλαιπωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ και απομακρύνει έμπειρα στελέχη με πολυετή θητεία στον χώρο, που διαθέτουν την παιδεία να το κάνουν (να περιγράψουν, να αναλύσουν), εντούτοις φαίνεται ότι προηγείται της πολιτικής διάρρηξης και της ιδεολογικής στίξης η ασφυξία. Αν κάποιος νιώθει ασφυξία, κυρίως προσωπική και εν συνεχεία ιδεολογική, πολιτική, είναι πολύ δύσκολο να μείνει στην ίδια στέγη. Πολλές φορές τα πράγματα και τα συμβάντα τα εξηγεί η χημεία και όχι η πολιτική αιτία. Όμως αυτά (σε ποιον βαθμό προσωπικές ματαιώσεις και πίκρες συμμετέχουν στο πρόβλημα της διάσπασης) θέτουν δυσαπάντητα ερωτήματα στον πολιτικό αναγνώστη, στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλο τον μεγάλο και με δραματικά χαρακτηριστικά θόρυβο που τυλίγει τον ΣΥΡΙΖΑ, εντούτοις υπάρχει παράλληλα και μια σιωπή για τις αιτίες. Π.χ., η συζήτηση για τα 37 δισ. ενώ έπρεπε να έχει γίνει και να έχει εξαντληθεί το 2019, με επιστημονική και πολιτική νηφαλιότητα, συντελείται τώρα σαν μιντιακό και σοσιαλμιντιακό φέιγ βολάν. Ένας (ακόμα) αυτοκαταστροφικός χαρτοπόλεμος. Δεν έγινε τότε, το 2019, η συζήτηση, ανάλυση, όπως δεν υπήρξε και η ψύχραιμη συλλογική αποτίμηση της κυβερνητικής εμπειρίας 2015-2019, αλλά και των επικοινωνιακών επιλογών κατά το διάστημα του καλπασμού (2012-2015), και τα βρίσκουν μπροστά τους όλοι τώρα.
Υπάρχει, βέβαια, και ένα πρακτικό ερώτημα: Πόσο καλύτερα είναι τα πράγματα μετά τον χωρισμό; Πώς βελτιώνεται η γενική θέση της Αριστεράς ως ευρείας παράταξης μέσα στο κοινοβουλευτικό και πολιτικό σύστημα με τη συνεχή αμοιβαδοποίηση, τους χωρισμούς, τις διαιρέσεις και τις αλληλοκαταγγελίες; Είναι σίγουρο ότι με τις ρηχές εγκλήσεις (για υπονομευτές και αντιαριστερούς) έναντι μιας βαθιά επεξεργασμένης πολιτικής απάντησης τα πράγματα ούτε θα βελτιωθούν ούτε θα είναι αποδοτικά. Θα χειροτερεύουν συνεχώς. Ήδη οι μετρήσεις αυτό δείχνουν. Ο όρος «Αριστερά» δεν είναι αυτοσημαινόμενος, αυτονόητος στις σημερινές συνθήκες. Δεν έχει τις εννοιολογικές πειθαρχίες ώστε να σημαίνει για όλους καταληπτά, κοινά πράγματα. Η αόριστη, μεταφυσική επίκληση δεν λέει πολλά ή δεν λέει τα ίδια σε όλους και σε όλες τις ηλικίες. Έχουν αλλάξει και τα ακροατήρια και οι εργασιακές σχέσεις και το δίκαιο και οι αντιλήψεις περί δικαίου του λαού. Ο αυτοαπασχολούμενος δεν είναι βιομηχανικός εργάτης και ο τραπεζικός εργαζόμενος επίσης δεν έχει συνείδηση της «προλεταριακής δομής» της εργασίας του. Ο ντελιβεράς δεν σχετίζεται (δεν αισθάνεται ταξική γειτνίαση) με τους παραπεταμένους των ταινιών του Λουκίνο Βισκόντι ή του Βιτόριο ντε Σίκα, ούτε καν με τον κουλουροπώλη των περασμένων δεκαετιών. Οι πολιτιστικές αλλοιώσεις, οι τρόποι με τους οποίους κατανοούν τον εαυτό τους οι πολίτες ποικίλλουν και πάντως είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτό που νομίζουμε πολλοί μέσα στον απίστευτο ιστορικό εγωισμό μας. Η περιούσια τάξη και το περιούσιο κόμμα δεν υπάρχουν. Εσύ πώς τους πακετάρεις πίσω από μια ερμηνευτική ταμπέλα που υποτίθεται διεγείρει την ίδια πολιτική ταυτότητα; Τέλος πάντων. Μου φαίνεται εύκολο να επιλυθούν ζητήματα πολιτικής και ιδεολογικής φύσης, αλλά εξαιρετικά δύσκολο να επιλυθούν ζητήματα ταυτότητας και σεβασμού. Έτσι οδηγείται το πράγμα στον μαρασμό. Ένα σπαταλημένο και ενδιαφέρον πείραμα που χάνεται στα πάθη και στους πολυετείς βυζαντινισμούς.
