Είναι, φυσικά, εμπορικότερο αυτό που συμβαίνει στα social media. Αντιμαχίες και κανιβαλισμοί ξένοι προς αυτό που πολλοί νομίζουμε ως Αριστερά. Εν τούτοις, στοιχειώδης αυτοσυντήρηση, πολιτική, ιδεολογική και συναισθηματική, λέει να δούμε με προσοχή τη Δευτέρα. Γιατί η τελική ευθεία δεν είναι σήμερα. Η χάραξη της τελικής ευθείας αρχίζει αύριο. Γιατί και τα προβλήματα ενότητας, φυσιογνωμίας, οργανωτικής συγκρότησης παραμένουν και η αφομοίωση των αιτιών της ήττας εκκρεμεί. Και η πολιτική παραγωγή στα μεγάλα επείγει. Και όσο κι αν υπεκφύγουν κάποιοι, είτε με εορτασμούς είτε με σιχτίρια, το πρόβλημα φυσιογνωμίας και πολιτικής κατεύθυνσης υπάρχει (για την αγάπη, θα σας γελάσω). Και η εκλογίκευση της ήττας και η ψύχραιμη, ανοιχτή συζήτηση είναι ο μόνος τρόπος ανάκτησης της ενότητας.
Στα παλαιά κόμματα και σε αντίστοιχες περιόδους (μετά από συντριπτικές ήττες και εκλογή νέας ηγεσίας) υπήρχε μεγαλύτερη εσωτερική περιφρούρηση. Συγκρούσεις γίνονταν, αλλά εν οίκω (τουλάχιστον σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτό το χάλι που παρατηρούμε, έκθαμβοι, στον ΣΥΡΙΖΑ). Και, κυρίως, αμέσως μετά υπήρχε πειθαρχία. Όσες δε διασπάσεις έγιναν (και στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ.) απέτυχαν. Ο εσώκοσμος δεν ακολούθησε. Να το σκεφτούμε με προσοχή.
Εκλογική συντριβή έχουν γνωρίσει και μάλιστα μεγαλύτερη. Θυμίζω ότι η Ν.Δ. στις πρώτες εκλογές του 2012 κατέγραψε ποσοστό 18,5%, ιστορικό χαμηλό για μια παράταξη που κινούνταν ανάμεσα στο 40% με 47% και αποτελούσε τον ένα από τους δύο πολιτικούς πυλώνες διιστορικά. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ του 2015 κατέγραψε το ισχνό 5%, επίσης ιστορικό χαμηλό για ένα κόμμα που πριν λίγο κινούνταν στο 45%-48%. Τα μεγάλα κόμματα πέρασαν κρίση αριθμητικά μεγαλύτερη από την τωρινή του ΣΥΡΙΖΑ. Κράτησαν όμως. Η Ν.Δ., μάλιστα, απορροφώντας μεγάλα τμήματα και της διάσπαρτης Δεξιάς και του Κέντρου, παγίωσε τον πυρήνα που είδαμε στις πρόσφατες. (Παγίωσε; Μπα, δεν υπάρχουν αυτά στη νέα πολιτική συνθήκη, αλλά πάντως συνέλεξε.)
Επιστρέφω στη σημασία της εκκίνησης της Δευτέρας. Το «σφουγγάρι» του Σαμαρά (η λήθη για τα διαμειφθέντα στις τότε εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ.) δεν αρκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αρκεί να παραλείψει κακολογίες ή και ηλιθιότητες. Πρέπει, χωρίς να φοβηθεί τη μνήμη, να μπορέσει να εκλογικεύσει. Για να υπάρχουν πιθανότητες να λυθούν, όχι να σκεπαστούν, τα προβλήματα και οι συναισθηματικές εντάσεις και να μην επιζούν υπόγεια, πιέζοντας και επιμολύνοντας την καθημερινότητα.
Το δημοσιοϋπαλληλίστικο είδος ΣΥΡΙΖΑ (οι μικρές, αυτοαναφορικές αυλές, η πολιτική διεκπεραίωση και όχι η πίστη ή η ουσιώδης στράτευση) δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το σχήμα πρέπει να αποκτήσει την υγεία και την αυτοπεποίθηση ενός ιδεολογικού και πολιτικού οργανισμού που στοχεύει και δεν αυτοσυντηρείται απλώς. Και η στόχευση είναι προς τα έξω.
Μα έχει τα ιδεολογικά εφόδια να προχωρήσει; Ούτως ή άλλως, δεν έχει (για την ώρα) το περίσσευμα εμπιστοσύνης και συντροφικότητας. Δεν περισσεύει το πολιτικό αίσθημα αφού με μια επιπολαιότητα και τύφλωση σπαταλιέται. Επίσης μέρος του εσωτερικού βρασμού προσλαμβάνει απολίτικα χαρακτηριστικά. Οι αποκαθηλώσεις και οι προσβολές αυτό είναι. Μια έρημος εκτός πολιτικής (και ίσως εκτός των κοινωνικά επίδικων). Επομένως, οι «διορθώσεις» και η όποια αποκατάσταση δεν θα έχουν βοήθειες από την υπάρχουσα εργαλειοθήκη της Αριστεράς. Ο /η νέος/α πρόεδρος θα πρέπει να δουλέψει και με ψυχαναλυτικά, εκτός από πολιτικά, εργαλεία. Μην ξεχνάμε, το μέλλον σού ανήκει αν το διεκδικείς.
