Οσοι γκρεμίσανε (ή προσπάθησαν)
σκοτείνιασαν την Ιστορία
Τάκης Σινόπουλος «Το χρονικό»
Ζούμε σε μια χώρα γκρεμισμένη που έχει εθιστεί στην αποφορά της σήψης. Κι αυτό είναι ο θανάσιμος κίνδυνος για την ίδια της την ύπαρξη. Οι υπεύθυνοι υπάρχουν, αυτό το απέραντο εργοτάξιο κατεδάφισης υπάρχει, αυτοί που κόβουνε το φως και σκοτεινιάζει το καθολικό μας Πριν, όσο και το μέλλον. Να μην ξεχνάμε, όμως, ότι κάτω από τα συντρίμμια, κάτω από τα υλικά κατεδάφισης βρίσκονται θαμμένα και σαπίζουν τα κουφάρια της ζώσας ύλης, που ήταν και θα μπορούσε να είναι και τώρα η ζώσα ύλη της ζωής μας. Αλλά εμείς πάσχουμε από αοσμία λόγω του χρόνιου εθισμού «στην οσμή των πτωμάτων». Το είχε πει ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Προφητικόν» από το «Άξιον Εστί»: «[…] Και μεγάλα πλοία θ’ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων».
Εδώ ζούμε. Σε μια χώρα που έχει επιβάλει ο «Νικητής». Σε μια χώρα που ξεκίνησε με τους πυροβολισμούς των εκτελέσεων και φτάνει σήμερα να ζει πλημμυρισμένη και καμένη σχεδόν από άκρη σε άκρη με τον «Νικητή» πάντοτε στη θέση του, σ’ αυτό το αέναο μαρτύριο σήψης, σ’ αυτό το έγκλημα του «συναινετικού βιασμού» της Ιστορίας. Και της άρνησης της πραγματικής πραγματικότητας. «Η πολιτεία είναι πραγματική» γράφει σ’ ένα σημείο του «Χρονικού» ο Τάκης Σινόπουλος και συμπληρώνει: «Σε δόξα ευρύχωρη βαφτίζεται κολόνες μάρμαρα παλιές επιγραφές».
«Και ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους» θα αντηχήσει ο Νίκος Καρούζος. Αυτούς που ζούνε στο σκοτάδι της Ιστορίας, έχοντας τη σήψη για επάγγελμα. Τη σήψη που την πουλάνε πανάκριβα, ενώ αγοράζουν μπιρ παρά (μια δεκάρα) τη ζωή μας.
«Ερχομαι από τη λάσπη» είπε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης πριν από λίγες μέρες, ξεκινώντας τη συναυλία του στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, την περασμένη Δευτέρα, και συνέχισε: «(έρχομαι από) τους πνιγμένους ανθρώπους, τα πνιγμένα ζώα, τα πεσμένα δέντρα». Δεν είναι συνθήκη καταστροφής απλώς. Είναι μια συμφορά. Μια λαίλαπα σήψης σαν να έσκασε ένα τεράστιο σπυρί που γέμισε τον τόπο αποκαΐδια και σάπιο νερό με κίνδυνο να μολύνει ό,τι απέμεινε.
Είναι, ωστόσο, απολύτως χαρακτηριστικό (για όποιον θέλει να δει) ότι δεν είπε τυχαία ο σπουδαίος τραγουδοποιός «έρχομαι από τη λάσπη», γιατί κατοικεί μόνιμα στο χωριό Σταγιάτες του ρημαγμένου σήμερα Πηλίου. Πρόκειται για το αγωνιζόμενο χωριό εναντίον του Μπέου για το νερό! Για το νερό που θέλει να ιδιωτικοποιήσει ο Μπέος. Το χωριό είναι ανυποχώρητο, έχοντας υποστεί τα επίχειρα από τη μήνι ενός τέτοιου ανθρώπου. Ο Μπέος, όμως, ψηφίστηκε και ξαναψηφίστηκε για δήμαρχος του Βόλου. Μιας πόλης ιστορικής, που όμως η ιστορία της σκοτείνιασε και σάπισε. Έγινε μια πόλη ανοχύρωτη στο νερό. Και τώρα βρίσκεται μισοβυθισμένη στο σάπιο νερό μιας πραγματικότητας που έπαψε προ πολλού να είναι «ευρύχωρη στη δόξα». Είναι χαρακτηριστικό πώς αναστήθηκαν ακαριαία (όπως οι βρικόλακες κάθε συμφοράς) οι μαυραγορίτες της Κατοχής κι άρχισαν να πουλάνε το νερό σε διπλάσια και τριπλάσια τιμή.
Αυτή είναι η σήψη. Και είναι η ίδια σήψη που κάνει «να ακούγονται ευχάριστα στ’ αυτιά μας» τα λόγια του πρωθυπουργού ότι οι φωτιές στον Έβρο εκδηλώθηκαν σε μονοπάτια από όπου περνούν οι μετανάστες. Και βγήκαν πάλι παγανιά τα δίποδα του φασισμού να πάρουν κεφάλια κυνηγημένων. Λίγο πιο κει, πριν από λίγο καιρό, είχε φωτογραφηθεί περήφανα η Κυρά του Φράχτη υπό το νυσταλέο βλέμμα μιας κοινωνίας που ξέχασε ότι η συμφορά δεν έχει σύνορα. Γιατί είναι βαρύς ο ύπνος του δικαίου μέσα σε τόση σήψη. Δεν ακούς τις καμπάνες του κινδύνου να ηχούν. Και ξυπνάς με το νερό μέχρι τον λαιμό. Και αποδέχεσαι τον «Νικητή», να διώχνει 900 πρόσφυγες από το Κουτσόχερο για να κουρνιάσεις πρόχειρα αντί να φωνάξεις για μύριες άλλες λύσεις.
Προχθές, μέσα στον ίδιο ύπνο, πνίγηκαν 600 ψυχές. Χθες ένας άνθρωπος πετάχτηκε και πνίγηκε στη θάλασσα. Ο «Νικητής» βραβεύτηκε για τα Τέμπη κι ένας άνθρωπος, μόνος σε μια βαρκούλα, σώζει ανθρώπους. Αλληλεγγύη: το μόνο γαλάζιο σ’ αυτόν τον χάρτη της έρημης χώρας σήμερα.
