Ωραίο. Να γράφει ο καθένας ό,τι θέλει, να ψεύδεται, να υβρίζει και έπειτα από χρόνια, με δυο γραμμούλες, να «καθαρίζει». Για παράδειγμα, «είναι ανακριβή αυτά που έγραψα, δεν ήθελα να θίξω τον τάδε». Το εξόφθαλμο ψεύδος, η συκοφαντία και διαστρέβλωση (όπως συνέβη στον Παρασκευόπουλο) που ακολουθείται από μια αναιμική, αργοπορημένη διάψευση (που δεν θα τη διαβάσει κανείς), είναι μια τεχνική εξαιρετικά αναπτυγμένη, που περιλαμβάνει όλα τα είδη τρολ και επιβάλλει ένα πεδίο σύγκρουσης εξαιρετικά ανήθικο. Αλλά αν οι στοιχειώδεις διαλογικοί κώδικες είναι οι βρισιές και οι συκοφαντίες, η πολιτική σύγκρουση σε τι ακριβώς συνίσταται; Πού ακριβώς αναπτύσσεται; Το θέμα είναι ότι πολλοί αντικαθιστούν κάθε προγραμματικό ή ιδεολογικό επιχείρημα με τα πιο «μπαλκονάτα», πιο εφετζίδικα «βωμολοχικά επιχειρήματα».
Υπάρχει δε μια πυκνή στρώση από συκοφαντική ύλη που αναπτύχθηκε και ως αντιπολιτευτικός λόγος (κατά την περίοδο του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ) και στη συνέχεια ως κυβερνητικός λόγος (κατά την περίοδο του αντιπολιτευόμενου ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.). Αυτή η συκοφαντική τεχνική (δεν αναφέρομαι στην όλο και πιο σπάνια ποιοτική, ακόμα και αυστηρή κριτική) κάνει αόρατη την πραγματική ρίζα των πολιτικών ισχυρισμών, δημιουργεί ένα χάος από αντικρουόμενες πληροφορίες που τυλίγουν όποιον τυχόν διαφοροποιείται πολιτικά από τους προϊσταμένους των τρολ. Ποιος είπε; Τι είπε; Πότε; Άγνωστα μέσα στο ημίφως της παραπληροφόρησης.
Ενα μέρος του πολιτικού κοινού έχει σκληραγωγηθεί από τον βομβαρδισμό (πολλές φορές το ίδιο το κοινό τον παραγγέλνει) και δεν αρκείται στις τηλεοπτικές αντιμαχίες, θέλει κάτι εντονότερο. Οι τουιτερισμοί, οι φεϊσμπουκικοί τραμπουκισμοί του το δίνουν. Δίνουν αυτή την αποκαθηλωτική σπρωξιά προς τον πολιτιστικό λάκκο. Ο καταναλωτής της συκοφαντικής παραποίησης θέλει αρένα, και μάλιστα να είναι ενεργητικός στη θανάτωση του πολιτικού αντιπάλου. Να ρίχνει κι αυτός με προθυμία την πέτρα. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση αυτού του κοινού διαμορφώνονται και ανατέλλουν ορισμένα πολιτικά φυντάνια που πλειοδοτούν στη βίαιη πράξη, δηλαδή στο ενσυνείδητο ψέμα. Χωρίς καμιά αναστολή, χωρίς δεύτερη σκέψη πυροβολούν και ό,τι κάτσει. Θα το πάρουν πίσω αργότερα, όταν όμως θα ’χει φορτωθεί ο αντίπαλος τη ρετσινιά.
Ποιοι είναι οι πιο συστηματικοί και επιθετικοί συκοφάντες; Αυτοί που έχουν υπαλληλική σχέση με την πολιτική εξουσία. Κυρίως οι εξαρτημένοι επαγγελματικά ή προσωπικά. Όχι τόσο προβεβλημένες και πολιτικά επιβεβαιωμένες προσωπικότητες, όσο αυτοί που έχουν αγωνία να γίνουν αρεστοί, να κατοχυρώσουν θέση, να εντυπωσιάσουν τον ηγεμόνα ή, με ακόμα τραγικότερο τρόπο, αυτοί που θέλουν να τους προσλάβουν (πολιτικά). Οι λεγόμενοι γυρολόγοι είναι οι πιο επιθετικοί. Υπάρχουν μόνο στην κυβερνητική πλευρά; Όχι. Σε διαφορετικό βαθμό, υπάρχουν παντού. Αλλά το θέμα είναι να μην βρίσκουν εύφορο έδαφος να πουλήσουν κομματικό πατριωτισμό και κολακεία.
Ο μηχανισμός της λάσπης είναι παλιός. Έχει όμως βρει τεράστιο επιχειρησιακό πεδίο στη σοσιαλμιντιακή στρατόσφαιρα. Σαν μπλέντερ ανακατεύονται νεοφώτιστα δεξιά στελέχη, διάττοντες του πουθενά. Ξεκίνησαν να πουλάνε πάσο και σημειώσεις σε άβγαλτους φοιτητές, ανήλθαν ως αισθητικοί ακόλουθοι του κυρίου Ρουβά, βρήκαν τις άκρες στον κεντρικό κομματικό κορμό της Πειραιώς και ανοίγονται σε μια πολιτική συμπεριφορά που ακυρώνει τα πιο δημοκρατικά πρόσωπα, τις πιο συγκροτημένες φωνές (και του δικού τους χώρου). Τι κάνεις μ’ αυτά τα φανατικά (όσο και ιδιοτελή) πρόσωπα; Ανοίγεις μέτωπο; Τους αφήνεις στον λάκκο τους; Προσπαθείς να απαντήσεις με λογικά επιχειρήματα; Είσαι ήπιος ή ισοδύναμα επιθετικός; Είσαι συγχωρητικός στη μεταχρονολογημένη, δικηγορίστικη, ξέπνοη πάντως, συγγνώμη τους;
