Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι κίνδυνος. Η προσπάθεια να συνδεθεί με την ανασφάλεια και την επικίνδυνη εθνική μεταβλητότητα είναι μπαγιάτικη μεν, χρησιμοποιήθηκε ως αντιπολιτευτική αιχμή κατά τη διάρκεια όλης της κυβερνητικής του περιόδου, αλλά επανέρχεται. Το επικοινωνιακό κέντρο που έχει επιλεγεί είναι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει τη χώρα σε περιπέτειες. Εμείς αποτελούμε τη σταθερότητα». Τι είχε υποσχεθεί η συντηρητική πλευρά κατά τις εκλογές του 2019; Ότι θα αποκαταστήσει τη λειτουργικότητα του κράτους (προφανώς έναντι της «ανικανότητας» του ΣΥΡΙΖΑ), ότι θα μειώσει τη φορολογία στη μεσαία τάξη, άρα θα βελτιώσει τα εισοδήματα του πολίτη (το έγραφε στο πρόγραμμά της κιόλας). Θα έδινε αξία στην ακίνητη περιουσία, θα εξασφάλιζε σύγχρονα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, νέες καλοπληρωμένες δουλειές, θα εξασφάλιζε τη βιωσιμότητα του εθνικού χρέους (κληρονομώντας βέβαια 37 δισ. από τον ΣΥΡΙΖΑ) κ.λπ. Υποτίθεται πως αντιδιέστειλε αυτά που δήλωνε ως προγραμματικές προθέσεις με τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι έχουμε σήμερα; Ποια είναι δηλαδή η συνέπεια λόγων και έργων, ποια είναι η βελτίωση, η κατακτημένη σταθερότητα; Αυτό που αγόραζε ο πολίτης στο σούπερ μάρκετ με 50 ευρώ σήμερα το αγοράζει με 70. Στον λογαριασμό της ΔΕΗ θα δει 150 ευρώ (σχεδόν αυτά που πλήρωνε), αλλά συνοδεύεται από τη σημείωση ότι το κράτος δίνει στη ΔΕΗ επιπλέον 150. Ήτοι πληρώνει 300 ευρώ (διπλάσια από την περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ), απλώς το δημόσιο ταμείο (δηλαδή τα χρήματα των φορολογούμενων) χρηματοδοτεί (προς στιγμήν) το χρέος. Μπορώ να επεκτείνω τα παραδείγματά μου στις μετακινήσεις (τα κόστη στα καράβια είναι στον Θεό). Το δημόσιο χρέος (το χρέος Κεντρικής Διοίκησης, όπως το ονομάζουν οι ειδικοί) ξεπέρασε τα 400 δισ. Η ατομική και εθνική οικονομία έχουν δραματική χειροτέρευση. Ποια ακριβώς σταθερότητα εξασφάλισε η τετραετής περίοδος;
Εφόσον αθετήθηκαν όλες οι υποσχέσεις, ήρθησαν όλοι οι αποκαθηλωτικοί προς τον ΣΥΡΙΖΑ ισχυρισμοί, πού στηρίζεται η σύνδεσή του με τον κίνδυνο; Με ποιον κίνδυνο; Δεν λέω ότι ήταν αλάνθαστος (το αντίθετο μερικές φορές), αλλά ότι έφερε σε πέρας με ασφάλεια ορισμένα μεγάλα επίδικα που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να καταφέρουν. Εξασφάλισε ένα είδος πολιτικής ευρυχωρίας, κατάφερε να ακυρώσει δύσμορφα οικονομικά μέτρα και τελικά να κλείσει τον σκληρό κύκλο των μνημονιακών καθηλώσεων όταν όλοι οι άλλοι τους ανανέωναν. Μήπως, όντας ενοχικός, δέχεται ηττοπαθώς την κατηγορία της αστάθειας, όταν κουτσά-στραβά κατάφερε να σταθεροποιήσει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα;
Γιατί είναι ενοχικός; Ίσως γιατί η ίδια η κυβερνητική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε μια αναγκαστική μετακίνηση από πολιτικές παγιώσεις που διατρέχουν και επί πολλά χρόνια όλο το αριστερό σώμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινήθηκε βίαια στην πραγματιστική ανάγνωση του κόσμου, στη διοικητική ταπεινότητα (από την αιώρηση στους ουρανούς που πραγματοποιούσε επί πολλά χρόνια). Η μετακίνηση βιώθηκε ως παρασπονδία, σχεδόν ως προδοσία. Η πιο επώδυνη μάλιστα κριτική ήταν από αριστερά σχήματα, που σχεδόν είχαν το ιστορικό χρίσμα της συνέπειας. Συνολικά είχε (και εξακολουθεί να έχει) μια αδύναμη άμυνα απέναντι σε εξαιρετικά θρασείες αντίστροφές της πραγματικότητας, όπως αυτές που περιγράφω στην αρχή του κειμένου. Ίσως δεν έχει εκλογικεύσει αυτό που (έστω άτσαλα, έστω άγαρμπα) έφερε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι μια μεγάλη παράταξη χωρίς την αίσθηση (και την αυτοπεποίθηση) μεγάλης παράταξης. Η αίσθηση ισχύος δεν πρέπει να συναρτάται μόνο με το όποιο ποσοστό, αλλά με την ιδεολογική και πραξιακή επάρκεια, την ηγεμονία στην κοινωνική εγγραφή. Αυτή είναι η βαθύτερη εκδοχή της σταθερότητας.
