Είχε οξυμένη την προσοχή της στην προσοχή του άλλου. Καταλάβαινε αμέσως αν έπληττε ο συνομιλητής της, αν δεν κατείχε το θέμα του, αν απλώς διεκπεραίωνε και δεν πίστευε αυτό που ισχυριζόταν. Ο συνομιλητής της. Παρατηρούσε τα ελληνικά του, πρόσεχε το βλέμμα, την πρακτική του αμεσότητα. Η Μυρσίνη Ζορμπά θα λείψει γιατί τη χρειαζόμαστε, γιατί ήταν πάροχος αισθήματος, ιδεών και σχολαστικής αποφασιστικότητας. Μια καλλιεργημένη υπουργός Πολιτισμού μοιάζει «κόντρα στο ρεύμα». Αλλά ποιο είναι το ρεύμα; Το υπουργείο Πολιτισμού είναι αυτό που είναι όλα τα υπουργεία. Αχανείς οργανισμοί με απόκρυφες πλευρές, που όμως μπορούν να βοηθήσουν ή να βυθίσουν τον περιστασιακό πολιτικό «κολυμβητή». Τον υπουργό ή το στέλεχος. Η Μυρσίνη Ζορμπά, έχοντας μια ευδιάκριτη θητεία σε διαφορετικές πολιτικές ομάδες, κυβερνήσεις και θεσμικά σχήματα, συγκεφαλαίωνε μια Αριστερά δικής της κοπής. Ορθολογικά ευαίσθητη, διαβασμένη, αντιλαϊκιστική, καλλιεργημένη. Ανθεκτική και στοχοπροσηλωμένη. Σε πολλά δικά της κείμενα, όπως και του συντρόφου της Αντώνη Λιάκου, αναδύεται η δύσκολη ύφανση μιας νέας αριστερής δεοντολογίας.
Η Μυρσίνη έφυγε παραμονή της 21ης Απριλίου. Επέλεξε να φύγει στις παρυφές της επετείου. Στο χείλος των γεγονότων. Σαν να ανταγωνίστηκε την επέτειο όχι μειώνοντας, αλλά αυξάνοντας τη μνήμη. Σαν να υπογραμμίζει, καταδεικνύει ο θάνατός της και σε αντιδιαστολή τον βαθύ συλλογικό θάνατο που συμπύκνωσε η Χούντα την 21η Απριλίου 1967. Γιατί εκ των πραγμάτων αντιδιαστέλλεις τα αξιακά συστήματα που υποστασιοποιούνται στις δύο πολιτικές εφαρμογές. Το σύστημα μιας πνευματικής και πολιτικής ακεραιότητας και το σύστημα του θεσμοποιημένου μίσους για τη μόρφωση, την ευαισθησία, την προσήνεια.
Κανονικά θα έγραφα για την επέτειο, για τις απολήξεις στη σημερινή συνθήκη, για τη σωρευμένη τερατωδία και (φευ) για τη διευρυνόμενη αμνημοσύνη. Η φυγή της Ζορμπά τα αναμόχλευσε όλα όχι μόνο γιατί ως προσωπικότητα συγκέντρωνε πάνω της τα καλά χαρακτηριστικά του δύσκολου κυβερνητικού πειράματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί εξέφραζε τα σύνθετα στοιχεία μιας μακρόσυρτης, πολυεπίπεδης, εναλλακτικής και δύσκολης Αριστεράς. Με αυτή την έννοια ο θάνατός της αποκτά πολιτική ένταση.
Σε μια φάση της υπουργικής θητείας της επέλεξε να συνεργαστεί συστηματικότερα με βουλευτές και στελέχη με βάση γεωγραφικές περιοχές, όχι με βάση τα αντικείμενά τους. Κάθε περιοχή είχε τα προβλήματα και τις ιδιοτυπίες της, τα έργα που λιμνάζουν, τα άστοχα έργα, πολιτιστικές εργολαβικές εκκρεμότητες, τοπικές προσωπικότητες, την ιστορικότητά της κ.λπ. Πήγαμε οι των νομών του Βορείου Αιγαίου - Λέσβου, Χίου, Σάμου. Δούλευε, σημείωνε, ρωτούσε. Είχε καλή εικόνα, αλλά επέμενε σε κρίσιμες λεπτομέρειες. Ήταν αργά, όλοι κουρασμένοι από την πυκνότατη μέρα, αλλά η δουλειά δουλειά. Πριν χρόνια και πριν τα υπουργεία και τις βουλευτικές θητείες, είχαμε κάνει μια συνάντηση σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του κέντρου. Θέμα, οι αποσυνάγωγοι, αυτοί που ζούσαν σε θεσμικές και πολιτιστικές παρυφές. Σκέψεις για ανακουφιστικές και στηρικτικές πολιτιστικές δράσεις. Η Μυρσίνη είχε την ίδια επιμέλεια. Σημείωνε τις τοποθετήσεις, ήθελε διευκρινίσεις, επέμεινε στις ιδέες ώρες ολόκληρες. Στην έκδοση από τον Οδυσσέα της «Ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας» του Μάριο Βίτι βλέπει κανείς την ίδια επιμέλεια στη γλώσσα, την προσοχή να μην απομακρυνθεί από τη θεώρηση, την πρόθεση και την επιστημονική ακρίβεια του συγγραφέα να μην διαφύγει κάποιο γλωσσικό ρυάκι. Να μείνει το κείμενο εκεί που πρέπει. Ένα πυκνό, ευλύγιστο, πλούσιο «πρέπει». Σαν κι αυτό που μας έδωσε, με το τελευταίο, σπαρακτικό και βαθύ κείμενό της.
