Οι νέοι θα κρίνουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Δύο παραδείγματα. Νέα, εξαιρετική αρχιτέκτονας έπιασε δουλειά σε πολυεθνική στο Λονδίνο, την έστειλαν στη Σαγκάη σε συνεργαζόμενο αρχιτεκτονικό γραφείο που έπαιρνε μεγάλες δημόσιες δουλειές. Την είχαν στο ισόγειο, με τέσσερις, πέντε άλλους Ευρωπαίους (το υπόλοιπο αρχιτεκτονικό προλεταριάτο από την Κίνα ήταν στοιβαγμένο στους ορόφους). Μεγάλο μέρος της δράσης ήταν εντατικός σχεδιασμός σε «γραμμή παραγωγής», αλλά και οι δημόσιες σχέσεις του γραφείου που κατά κάποιον τρόπο διεκπεραίωναν οι θεωρούμενοι «γκλαμουράτοι» Ευρωπαίοι. Αργά το βράδυ ξεραίνονταν στον ύπνο, για να επαναληφθεί την επόμενη μέρα το απέραντο 16ωρο ή και 18ωρο. Τώρα βρίσκεται στο Ντουμπάι, σε ένα νέο πρότζεκτ.
Ο άλλος τέλειωσε μαθηματικό, δούλεψε αρκετά χρόνια με ιδιαίτερα, η κρίση τα μείωσε, βολόδερνε με υποαπασχόληση σε φροντιστήρια, κατέληξε ντελιβεράς στην επιχείρηση παλιού συμμαθητή. Έχει ένα παπί χάρβαλο, πάει τα σουβλάκια, υπάρχουν και λίγα τυχερά.
Οι νέοι των 20, των 30, των 40 (!) ετών. Πώς διαμορφώνουν τα κριτήριά τους; Πώς πληροφορούνται; Από ποιες πηγές; Ποια θεωρούν ως αιτία των δυσκολιών τους; Και είναι όλοι μια κατηγορία; Οι οικογενειακές πεποιθήσεις παίζουν κάποιο ρόλο; Επειδή οι νέοι δεν εγγράφονται ισχυρά στην πραγματικότητα, δεν έχουν παγιωμένους εκφραστικούς τρόπους, μεγάλη καταναλωτική δύναμη, συχνά δεν έχουν καν ιδιοκτησία στο όνομά τους, έτσι, είναι σχετικά δύσκολο να προσδιοριστούν τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά. Αλλά είναι όντως οι νέοι το κοινό που θα ορίσει τον νικητή ή επειδή δεν προσδιορίζονται με ακρίβεια δημιουργούν εκλογικό δέος στους μουχλιασμένους εκλογομάγειρες; Πολύ συχνά οι νέοι ξεπερνούν τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις όχι μετακινούμενοι, αλλά αλλάζοντας εκφραστικούς τρόπους. Αυτό χαώνει τους παρακολουθητές. Μερικοί αρχίζουν το ακυρωτικό και αδρανοποιητικό γλείψιμο στα νιάτα. Το κηδεμονευτικό μοντέλο ως προς την οικονομία (συνήθως τους νέους χρηματοδοτούν ή συνεισφέρουν οι γονείς ή μένουν μαζί τους κ.λπ.), η εξάρτηση δεν επιτρέπουν την εκλογικά προσδιορισμένη, αποκρυσταλλωμένη συμπεριφορά. Τι μένει; Κάτι αναλύσεις που θεωρούν τους νέους ως οργανωμένους, με σφυρηλατημένες παγιώσεις. Αλλά η συνεχώς διαφεύγουσα μετακινούμενη, χαρακτηρολογικά, υπόστασή τους δημιουργεί έναν ανασφαλή ή απλουστευτικό στρόβιλο στις αναλύσεις. «Να πλησιάσουμε τους νέους». Συχνά οι τηλεοπτικές σάχλες, το casual ντύσιμο επιλέγονται από τους διαφημιστές ως μηχανισμοί διείσδυσης στο νεανικό εκλογικό κοινό. Κάποιοι είναι βέβαιοι. Οι νέοι ψηφίζουν Αριστερά. Όντως; Ο Κασιδιάρης από ποιο κοινό αρδεύεται; Ο δεξιός νεοκλασικισμός του Άδωνη σε ποιο υπόστρωμα απευθύνεται; Είναι δύσκολα ερωτήματα, γιατί είναι σύνθετη η συνθήκη, ευνοεί τις πολιτικές μείξεις, ευνοεί τις συμβολικές «πατροκτονίες», ευνοεί την αποκαθήλωση γιατί εγκαθιστά την απελπισία. Το φαινόμενο της κουρασμένης νεότητας συστήνεται από ένα μείγμα προσδοκίας και απέραντης λύπης. Από ένα μείγμα «ανεβασμένης» αισιοδοξίας (λόγω της νεότητας και του σφρίγους της) με τη ματαίωση (λόγω της εργασιακού και πολιτιστικού αδιεξόδου). Οι νέοι αισιοδοξούν μέσα στην κατάθλιψη. Δεν είναι χαρμολύπη, είναι διάψευση που τη μετριάζει κάπως η φυσική ακμή, αλλά την ανατροφοδοτεί η χαμηλότατου επιπέδου και συχνά εξοντωτική εργασία, η εμπορική τέχνη που δεν λυτρώνει, η κοινωνική ηρεμία που απλώς δεν υπάρχει. Είναι ήδη γνωστό: Οι νέοι στις σκληρές εργασιακές συνθήκες των κέντρων του προωθημένου καπιταλισμού σπρώχνονται στις μεταμφεταμίνες για να αντέξουν τον ανταγωνισμό και την υπεραπόδοση. Αυτό πώς ερμηνεύεται, πώς μπορεί να καθοδηγήσει τους τρόπους απεύθυνσης; Δεν πρόκειται, λοιπόν, για το «ποιοι είναι οι νέοι» και «πώς τους κερδίζει» ο εκλογομάγειρας. Το πρόβλημα τίθεται κυρίως προς την Αριστερά. Γιατί αυτή πρέπει να απαντήσει, να οικοδομήσει λύση. Πώς εργάζεται πάνω στις απαντήσεις; Όχι για να «κερδίσει τους νέους», αλλά για να κερδίσουν εκείνοι τη ζωή.
