Φυσικά δεν το έχει πιστωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ: Το 2015 επανένταξε ευρύτατες μάζες στην κοινοβουλευτική τάξη. Μάζες πολιτών που πτωχευμένοι απροειδοποίητα και βίαια αναζητούσαν απελπισμένα λύση και συγχρόνως επιθυμούσαν σκληρή τιμωρία των ενόχων. Μέχρι τότε ο τιμωρητικός μνημονιακός λόγος ήταν το αναγνωρίσιμο και εχθρικό πολιτικό σχήμα, στη θέση μιας ουσιαστικής πολιτικής συγγνώμης ή έστω συγκατάβασης αυτών που είχαν τις μεγάλες ευθύνες. Ένοχο στα μάτια του κόσμου ήταν ολόκληρο το παλαιό πολιτικό σύστημα. «Οι πολιτικοί είναι αισχροί». Το περίπλοκο και αναπτυσσόμενο σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις αντιφάσεις, τις τεχνικές αδυναμίες, την έλλειψη εμπειρίας από το κράτος και τα συστήματά του, την ασχετοσύνη ορισμένων παραγόντων του, από το 2015 λειτούργησε ως δύναμη που επανέφερε την κοινωνική διαβούλευση στο Κοινοβούλιο, αλλά και ανέπτυξε μια δημοκρατική ποιότητα στη σχέση εκτελεστικής εξουσίας και λαού.
Θυμάμαι τις πεντάωρες συσκέψεις στο υπουργείο Υγείας με λαϊκούς ανθρώπους, με εκπροσώπους απομακρυσμένων δομών Υγείας, θυμάμαι τις απέραντες διαβουλεύσεις στο υπουργείο Παιδείας, στο Πολιτισμού, στα οικονομικά υπουργεία, την εγγύτητα σχεδόν σε όλα τα αντικείμενα. Μια επανένταξη του πολίτη στον κρατικό οίκο - του πολίτη χωρίς κομματικά «προαπαιτούμενα». Όποιος ήθελε υπουργό ή βουλευτή τον έβρισκε, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε απέραντες ώρες δουλειάς. Δεν λύνονταν όλα, συχνά τα αδιέξοδα, δεν υπήρχαν τα χρήματα, το 2015-2016 ήταν ισχνές οι αγελάδες, αλλά το βασικό ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε ξανά τους πολίτες ότι οι πολιτικοί, κρατικοί παράγοντες δεν είναι λαμόγια ή απροσπέλαστοι και εγωτικοί. Ο βουλευτής ήταν δίπλα, ακόμα και αν αδυνατούσε να λύσει ένα περίπλοκο πρόβλημα (όπως το να εξηγήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, την πολιτική δομή και τις διαχειριστικές δυσκολίες της προσφυγικής κρίσης, την έννοια των διαυγών, ισορροπημένων ή και τσιγκούνικων οικονομικών, ακόμα και την αργοπορία των προσλήψεων προσωπικού στα νοσοκομεία ή στην εκπαίδευση, τις άγονες προκηρύξεις θέσεων κ.λπ.
Γιατί τα γράφω; Γιατί αυτό που παρακολουθούμε είναι η δίκαιη οργή, αλλά και μια αναβίωση φαινομένων αντικοινοβουλευτισμού, φαινομένων μιας αλύτρωτης κοινωνικής ασφυξίας. Που στις παρυφές της αποκτά χαρακτηριστικά αντιπολιτικού μένους. Ξέρουμε ότι μια κλονισμένη δημοκρατική συνείδηση δύσκολα διαλέγεται, δύσκολα πείθεται, δύσκολα συνομιλεί. Ο πολίτης που εξωθείται να εκραγεί, να σκάσει φεύγει από τους κώδικες της πολιτικής και πορεύεται στους δρόμους της απελπισίας, στους δρόμους μιας αδιέξοδης τσαντίλας. Κατά τη γνώμη μου, είναι πολιτικά οργανωμένο και αυτό. Και το έχει δείξει συχνά η Ιστορία. Να πεταχτείς έξω ως πολίτης σε ένα περιθώριο που δεν θα είσαι πολιτικά δραστικός, δεν θα ψηφίζεις (όλοι τους ίδιοι είναι), δεν θα διαβάζεις, ιδίως γνώμη με την οποία διαφωνείς (τα παίρνει, μ..κας είναι), δεν θα ανέχεσαι παρά όποιον συγχρωτίζεσαι στα διαδικτυακά τούνελ, μαζί σε μια έγκλειστη συντροφικότητα. Αν δεν μπορεί το σύστημα να κερδίσει ψηφοφόρους, να τους αδρανοποιήσει. Κάπως έτσι. Η στροφή στη μούντζα έχει ξαναϋπάρξει. Και δεν έδωσε πολιτικούς καρπούς όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά ούτε για τους άλλους δημοκράτες. Αδρανοποιεί τους πολίτες, τους εξαντλεί μέσα σε μια πηχτή απέχθεια, όχι στο λογικό συμπέρασμα. Το εκτός ορίων γεγονός (το εξοργιστικό και συντριπτικό δυστύχημα από το επιτελικό μπάχαλο) σε φτάνει στα δικά σου όρια. Όμως πέρα από τη συγκίνηση, πρέπει να πολιτικοποιηθεί, ειδάλλως θα χαθεί. Η οφειλή στο γεγονός, στους νεκρούς, στα παιδιά, σ’ αυτούς που απέμειναν είναι να βγει πολιτικό συμπέρασμα, όχι να τελειώσει, να εξαντληθεί ως κατάρα.
