Είναι απλό και κρυφό. Το κόστος ζωής επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ χαμηλότερο. Στις παρυφές του 2019 όλοι ένιωθαν (και με τη μεγάλη ανάπτυξη του τουριστικού ρεύματος το 2017 και το 2018) ότι, επιτέλους, έστριψε το καράβι. Ωραιοποιώ; Οι πιο συστηματικοί ας αντιπαραθέσουν εκτενώς τα νούμερα της καθημερινότητας του πρώτου μισού του 2019 και του 2022. Εγώ, πιο εμπειρικός και διαισθητικός, έχω το κριτήριο του συνηθισμένου πολίτη. Εντούτοις, σε πείσμα της ανοργανωσιάς μου, στο fuelprices.gr, με τον υπέρτιτλο «Υπουργείο Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας», βρήκα τα εξής: στις 31 Μαΐου του 2018 γέμιζα το ρεζερβουάρ της μηχανής μου με 32,4 ευρώ. Τον επόμενο χρόνο το γέμιζα με 32,18 ευρώ. Αλλά στις 31 Μαΐου του 2022 το γέμιζα με 44,6 ευρώ. Δηλαδή από τις παρυφές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ίδια ημερομηνία φέτος έχουμε αύξηση 38,5%. Λάθος; Είτε χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την ενέργεια είτε ως πραγματικότητα, εκτινάχτηκαν όλα τα βασικά και μη βασικά προϊόντα στα ύψη. Μην ξεχνάμε δε ότι τα λεγόμενα «βασικά» είναι σχεδόν κατοχικής φιλοσοφίας. Μακαρόνια (Νο 6), ψωμί, εβαπορέ, τέτοια. Πολυτέλειες, όπως μια μπίρα, αφροντούς, είναι εκτός μέριμνας. Φυσικά όλα, «βασικά» και «μη βασικά», εκτός μέριμνας, αλλά εντός της ακρίβειας. Τα εισοδήματα κατέρρευσαν με την κλοπή του χρηματιστηρίου (2000), με την κλοπή της πιστωτικής επέκτασης και της φούσκας των ακινήτων (ιδίως από το 2000 και μετά), με την «κανονική» χρεοκοπία (το 2010) και σήμερα με συνδυασμό όλων των παλιών υλικών. Το σύμπλεγμα της «κανονικής» νέας χρεοκοπίας περιλαμβάνει εκπληκτικό πληθωρισμό (δεκαετίας 1990), νέα φούσκα ακινήτων (δεκαετίας 2000), νέα πιστωτική επέκταση και συγχρόνως μαζικούς πλειστηριασμούς. Ψέματα;
Βέβαια θα πουν «ο Πούτιν», θα πουν η «πανδημία», οι πιο προχωρημένοι θα πουν «ολλανδικό χρηματιστήριο ενέργειας», για να έρθουν οι εγκέφαλοι των κρατικοδίαιτων think tanks να πουν «α, ο Ερμής βρίσκεται στον Σκορπιό», γι’ αυτό συμβαίνουν όλα. Ναι, υπάρχουν διεθνείς πιέσεις. Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις; Εσύ πώς το επιλύεις ή το αμβλύνεις;
Γιατί είναι κρυφό αυτό που περιγράφω; Γιατί είναι η δομική, εδραία, αδιάψευστη πραγματικότητα. Τι έχουμε στη θέση της; Εγκλήματα. Όσο πιο ακραία τόσο πιο εμπορικά. Και προσοχή: δεν εντοπίζεται η απολύτως αποτυχημένη αντεγκληματική πολιτική, αλλά μένουμε στη γλαφυρή περιγραφή του γεγονότος. «Σοκάρει η μαρτυρία του τάδε». Και από την άλλη, «ερντογανική καθημερινότητα» (είπε ο Μπαχτσελί μιλώντας με έναν νομάρχη στο Μπουρντούρ ότι σε δυο ώρες μπορεί να καταλάβει την Ελλάδα). Απέραντη αναπαραγωγή. Σκληρή πραγματικότητα, συσκευασμένες ειδήσεις, άπλωμα των παρα-ειδήσεων (χωρίζει διάσημο ζευγάρι της showbiz) και άπειρα fake συνθέτουν μια ζοφερή πολιτική κατάσταση και έναν πολιτιστικό χυλό. Πάει ο πολίτης και ψάχνει, τρεκλίζοντας, τα μακαρόνια Νο 6. Αυτό είναι το έπος της «ισχυρής Ελλάδας», της Ελλάδας «ανάμεσα στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου» κ.λπ.
Δεν ξέρω αν η διεκτραγώδηση μου πάει ως στιλ, αν τα νούμερα μπορώ να τα τακτοποιήσω σε ένα ενιαίο αφήγημα, αν τα γεγονότα μπορώ να τα παραθέσω με τεχνοκρατική χειρουργική ή αν μπορώ να παρηγορηθώ καγχάζοντας (αφού δεν μπορώ να αλλάξω άμεσα την πραγματικότητα). Ξέρω όμως ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ότι είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους που δυσκολεύονται αφάνταστα, που προσπαθούν να κερδίσουν τη μέρα και να ανακτήσουν κάποια ψήγματα αισιοδοξίας για να κερδίσουν τη νύχτα.
Τους ανθρώπους που βλέπουν, διαβάζουν, ξέρουν, στεναχωρούνται. Ποιο είναι το συμπέρασμα;
(συνεχίζεται)
