Η κυβέρνηση δεν χρειάζεται την ανοιχτή αγορά, αφού κάνει τη δουλειά της με τα ολιγοπώλια και τους φίλους. Δεν χρειάζεται την Ιστορία, αφού αισθάνεται ότι την ενοχοποιεί ή ότι δεν μετείχε επικά σε αυτήν. Δεν χρειάζεται τη δημοκρατική ανοικτότητα, αφού θεωρεί ότι την απειλεί, ότι αφήνει ανοιχτά παράθυρα απ’ όπου μπορούν να φανούν πομπές. Δεν χρειάζεται την ιδεολογία, αφού νιώθει ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά της μόνο με τους κομματικούς και παρακομματικούς μηχανισμούς της, χωρίς θεωρητικές περιττολογίες (εξάλλου υπάρχουν τα editorials κοσμικών περιοδικών και ιστοσελίδων, τα βαρύτερα κείμενα θεωρίας που διαθέτει η βιβλιοθήκη της). Δεν χρειάζεται την κοινωνική ειρήνη, αφού πρέπει να δείξει ότι η αστυνομική βία είναι η πεμπτουσία της ασφάλειας (και όχι η εργασία, η κατοχύρωση του δικαιώματος, η ύφεση του κοινωνικού ανταγωνισμού). Δεν χρειάζεται Δημόσια Διοίκηση, αφού μια χαρά «διοικεί» το επιτελικό κράτος (το κράτος εν κράτει). Τελικά τι μένει από όλο τον σοβαροφανή στόμφο περί «ανοιχτής κοινωνίας», «ελεύθερης αγοράς», «ασφάλειας του πολίτη» κ.λπ.; Μια γυμνή, ωμή, πολιτική, διοικητική και πολιτιστική φτώχεια. Αυτή η ποιότητα αντιστοιχεί όχι μόνο στα όνειρα του λαού, αλλά και στις προσδοκίες της ελληνικής «αστικής τάξης»;
Η κυβέρνηση καταστρατηγεί όλες τις επικλήσεις και τις αντικαθιστά με τα αντίθετά τους. Φοβάμαι όμως ότι κάποιος θα πει: «Ε, και;» Και μπορεί να είναι πολλοί, πνιγμένοι στην τύρβη της καθημερινότητας, στην ακρίβεια, στην αγωνία,που θα πουν αυτό το «ε, και». Αυτό το «ε, και», μια απόλυτη και βίαιη ασυνέπεια σε σχέση με όλα όσα ονειρεύτηκε η μεταδικτατορική Ελλάδα, είναι πρόβλημα. Και είναι πρόβλημα κυρίως για την Αριστερά αλλά και την Κεντροαριστερά και τη δημοκρατική, σώφρονα Δεξιά. Το «ε, και» είναι πρόβλημα για όλο τον προοδευτικό χώρο, που επενδύει σε έναν πολίτη μνήμονα, με κρίση, με διορατική ανάλυση του πολιτικού. Έναν πολίτη που διδάσκεται από τη μνήμη, που πιστεύει, και όχι έναν πολίτη-ακόλουθο, προσήλυτο.
Οταν ζούσαμε την περίοδο «των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων» δηλαδή, όχι μόνο το συμπύκνωμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και της επιρροής στην κοινωνία, μιας ευρείας, δημοκρατικής, μορφωμένης, καλλιεργημένης Αριστεράς, υπήρχαν τα ιδεολογικά και πολιτιστικά αποθέματα για να περισταλεί, να κατανικηθεί αυτό το «ε, και». Εμβολιαζόταν η πραγματικότητα με ορισμένα στοιχεία ελευθεροφροσύνης, με ορισμένα στοιχεία αναλυτικής οξυδέρκειας, που συνέτριβαν αυτό το «ε, και». Οι αγωνιστές ήταν παρόντες, η μνήμη φρέσκια. Η ενέργεια αυτών των γενεών αποδυναμώνεται με τα χρόνια. Ο αριστερός «ιδεαλισμός» (αν επιτρέπεται ο αντιφατικός αλλά ενεργός όρος) αλλάζει. Το «ε, και» παραμένει.
Χρειαζόμαστε έναν απλό θησαυροφύλακα λοιπόν; Έναν αριστερό μουσειάρχη; Ή κάτι που να επανεντάσσει στην πραγματικότητα την πολιτικο-ιδεολογική σκευή της ευρείας δημοκρατικής Αριστεράς; Τους αγώνες, τα υποδείγματα, αλλά με όρους της σημερινής καθημερινότητας και βιοπάλης; Κάτι που να μεταβάλλει το μνημονικό απόθεμα σε πολιτικό ενέργημα. Ένα σύνθετο, περίπλοκο στοίχημα σήμερα.
Το 2008, σχεδόν από το μηδέν, στο 2015 των εκλογικών νικών, μέχρι και σήμερα (περίοδος της κυβερνητικής εμπειρίας, αλλά και περίοδος της σημερινής πολιτικής επιβεβαίωσης) υπήρξε ο πυκνός χρόνος που, εκτός από το δύσκολο διάβημα της διοικητικής πολιτικής και οικονομικής εξυγίανσης, κύριο επίδικο ήταν η αυτοσυγκρότηση της Αριστεράς, με τους αλλοτριωτικούς όρους που έθετε η σταδιακά επεκτεινόμενη οικονομικο-κοινωνική κρίση. Η μεγάλη ανασύνθεση αναγκαστικά είναι (και έτσι θα αναπτυχθεί στο μέλλον) πρωτότυπη, χωρίς πολιτικά μοτίβα και «λυσάρια». Πρέπει να επινοηθούν καινούργιες λύσεις, να σχεδιαστούν νέα μοντέλα διοίκησης, αλλά και νέα πεδία κομματικής λειτουργίας και παραγωγής. Οι κοινωνικοί υβριδισμοί (τα νέα επαγγέλματα, η νέα κοινωνική διαμαρτυρία, η νέα πολιτική απαίτηση) πρέπει να στεγαστούν από την ανασυγκροτούμενη Αριστερά. Νομίζω προς αυτήν την κατεύθυνση συντελείται η υπέρβαση του «ε, και». Έτσι θα υπάρξει δικαίωση τόσων γνωστών αλλά και αποσιωπημένων θυσιών και αγωνιστών.
