Η συναυλία στα Προπύλαια ήταν μια τεράστια ανάσα. Η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.
Και παρ' όλο που δεν είχε κανένα κομματικό πρόσημο, λειτουργεί πολύ θετικά για την Αριστερά.
Γιατί όταν υπάρχει κόσμος που ευαισθητοποιείται και κινητοποιείται για αρχές και αξίες, πάντα κάτι καλό προκύπτει για την Αριστερά.
Τις προηγούμενες ημέρες έγινε μια μεγάλη συζήτηση για το ποιον ακριβώς καταγγέλλει αυτή η συναυλία. Και ποια είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Και ένα πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: είναι λογικό, 20 χιλιάδες άνθρωποι να έφυγαν από το σπίτι τους και να μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα μόνο και μόνο για να δηλώσουν παρόντες και παρούσες στη λάθος πλευρά της Ιστορίας;
Δεν μοιάζει πολύ πιθανό.
Η αντιπολεμική συναυλία κατηγορήθηκε από το μιντιακό σύστημα της κυβέρνησης ότι δεν καταδικάζει ρητά τη ρωσική εισβολή και δεν υπερασπίζεται ρητά την Ουκρανία.
Μια πρώτη γενική παρατήρηση πάνω σε αυτό είναι η εξής: το τι καταδικάζουν οι άνθρωποι και το τι υπερασπίζονται, θέλουν να είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησής τους. Και όχι απαίτηση ή υπόδειξη πολιτικών τους αντιπάλων.
Το πιο σοβαρό όμως είναι άλλο. Αυτοί οι οποίοι οργίασαν απαιτώντας ρητές καταδίκες και ρητές υπερασπίσεις, δεν πείθουν ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η ειρήνη.
Είναι πολύ κυνικοί για κάτι τέτοιο. Αντίθετα, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το σύστημα. Η κυρίαρχη ιδεολογία. Με τα ΝΑΤΟ της, τις ελεύθερες αγορές της, τις ανισότητές της, την κυβέρνηση Μητσοτάκη της.
Αν η κυρίαρχη ιδεολογία έχει συμφέρον να υπερασπίζεται την Ουκρανία, πρέπει όλοι να υπερασπιζόμαστε την Ουκρανία.
Αν η κυρίαρχη ιδεολογία έχει συμφέρον να κάνει τα στραβά μάτια στην Παλαιστίνη, πρέπει όλοι να κάνουμε τα στραβά μάτια στην Παλαιστίνη.
Αν η κυρίαρχη ιδεολογία έχει συμφέρον να επιβάλλει Μνημόνια, πρέπει όλοι να λέμε ότι φταίμε που τρώγαμε τυρόπιττα χωρίς απόδειξη και τα φάγαμε μαζί με τον Πάγκαλο.
Και αν η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει αστυνομία στα πανεπιστήμια για να περάσει τα δίδακτρα, πρέπει να κατακεραυνώνουμε την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Τόσο απλά.
Επί του προκειμένου λοιπόν. Έχει δικαίωμα κάποιος να καταδικάζει ρητά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ταυτόχρονα να πιστεύει ότι φταίει και το ΝΑΤΟ που οδηγηθήκαμε σε αυτό το σημείο; Ναι, έχει.
Έχει δικαίωμα κάποιος να εκφράζει την αλληλεγγύη του στον ουκρανικό λαό και ταυτόχρονα να νιώθει απέχθεια για την ενσωμάτωση των φασιστών στον ουκρανικό στρατό; Βεβαίως και έχει.
Έχει δικαίωμα κάποιος να συμπαραστέκεται στα εκατομμύρια των Ουκρανών προσφύγων και ταυτόχρονα να δηλώνει ότι οι πρόσφυγες δεν πρέπει να διακρίνονται με βάση το χρώμα των μαλλιών και των ματιών τους; Ναι, έχει.
Έχει δικαίωμα κάποιος να υπερασπίζεται την Ουκρανία και ταυτόχρονα να λέει ότι δουλειά τής χώρας είναι να μεσολαβεί για την ειρήνευση και όχι να στέλνει όπλα; Ναι, έχει.
Αφού έχει αυτό το δικαίωμα, μπορεί να διαδηλώνει υπέρ της ειρήνης με το πλαίσιο που θεωρεί ότι τον εκφράζει. Και όχι με το πλαίσιο που θα του υποδείξουν ο Πρετεντέρης και ο Ψαριανός.
Άλλωστε, αν θέλουν, μπορούν να διοργανώσουν μια δική τους συναυλία. Να δούμε και τον κόσμο που θα μαζέψουν.
Δεν μπορεί, κάποιοι θα συμμεριστούν την άποψή τους για τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Όχι;
Οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της Ιστορίας μάς εγκαλούν ότι είμαστε από τη λάθος πλευρά.
