Μετωπική σύγκρουση με το καθεστώς Μητσοτάκη. Αυτή την κοινωνική, πολιτική και υπαρξιακή ανάγκη προσυπογράφει θεσμικά η πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης. Και όσοι δεν καταλαβαίνουν ή, ακόμα χειρότερα, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν και προτιμούν να τυρβάζουν περί όνου σκιάς και μικροκομματικών υπολογισμών, είναι πολιτικά ιδιοτελείς ή απλώς ατελείς. Αφήστε που όταν λες ναι στη μομφή, δηλαδή στην ανατροπή αυτής της κυβέρνησης, αλλά όχι στις κάλπες, τότε βάζεις και τους δικούς σου σε δίλημμα, αν είσαι σε μικροκομματική παγίδα ή ονειρεύεσαι μεγαλοϊδεατική καταιγίδα.
Μετωπική σύγκρουση, γιατί έχουν καταλάβει το κράτος, το έχουν υποτάξει στην ιδιοτέλεια, το ρουσφέτι και τη διανομή των ιματίων του. Των ιματίων μας δηλαδή. Το αποσυνθέτουν, το διαλύουν, το εξουδετερώνουν από μέσα, στερώντας του κάθε δυνατότητα να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις δυσκολίες του πολίτη. Δεν είναι μόνο η παροιμιώδης ανικανότητα πίσω από το χάος των τελευταίων ημερών. Είναι και η αντίληψή τους για το κράτος, όχι ως κοινωνικό στήριγμα, αλλά ως αγαθό προς πώληση ή ρόπαλο προς συνετισμό, για το συμφέρων των ίδιων, των χορηγών και κυρίως των χορηγούμενων του καθεστώτος τους.
Μετωπική σύγκρουση, γιατί δίπλα και μέσα στο κράτος έχουν εγκαταστήσει το παρακράτος. Δεν χρειάζονται βέβαια σήμερα τρίκυκλα άλλων εποχών. Αλλά με τη διείσδυσή τους στην αστυνομία, τη Δικαιοσύνη, τους κρίσιμους αρμούς της δημοκρατίας, τον ασφυκτικό έλεγχο της ενημέρωσης, τις θολές δημοσκοπήσεις, έχουν κάνει τη φίμωση καθημερινότητα. Και την απόγνωση όπλο τους. Όταν δημοσιογράφοι διώκονται γιατί αποκάλυψαν σκάνδαλα, εισαγγελείς διώκονται γιατί προσπάθησαν να διερευνήσουν σκάνδαλα, υπουργοί διώκονται γιατί έβαλαν τέλος σε σκάνδαλα, τότε το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Μετωπική σύγκρουση, γιατί η διαφθορά (τους) έχει γίνει κανόνας. Τόσο που να αποσπούν δεκάδες αστυνομικούς στην υπηρεσία ενός υπόδικου, να ανταλλάσσουν μαζί του φιλοφρονήσεις και προβληματισμούς για νομοσχέδια, να επιμένουν για μέρες στον «άγνωστο σκηνοθέτη», να συνδράμουν στο δικαστήριο τον γνωστό παιδεραστή, να συνδέουν το Μαξίμου με εστίες σήψης, λίστες δωροδοκίας, σχεδιασμούς δολοφονίας χαρακτήρα, πλαστά πόθεν έσχες, πολιτική οφ σορ και πρακτικές Panama papers. Και να μην ιδρώνει το αυτί τους για τις καταγγελίες και τις αποκαλύψεις, που σε μια κανονική δημοκρατική χώρα θα είχαν οδηγήσει σε πολιτικό σεισμό.
Μετωπική σύγκρουση, που δοκιμάζει λόγια, προθέσεις, θέσεις, αντιθέσεις. Όλων και πρώτα απ’ όλους του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμματος. Θέλει, εντάξει. Αλλά μπορεί να κινήσει την κοινωνία, να παρακινήσει άλλα κόμματα και οργανώσεις σ’ αυτή την αντιπαράθεση; Να διαβεί τη γέφυρα ανάμεσα στα ευαγγέλιά του και τις ανάγκες της κοινωνίας για τις οποίες (υποτίθεται ότι) υπάρχει; Η απάντηση επί του πεδίου.
