Το «επεισόδιο» με την Ολλανδή δημοσιογράφο, που τόλμησε να ρωτήσει «ευθέως» τον πρωθυπουργό μας για τη συμπεριφορά των ελληνικών αρχών απέναντι στους μετανάστες, ήταν σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση και δεν μπορούσε να λογοκριθεί. Απλώς κινητοποιήθηκαν τα τρολ του Μαξίμου και πληρωμένοι κονδυλοφόροι για να πλήξουν την ακεραιότητα αυτής που τόλμησε να υποβάλει ανεπιθύμητη ερώτηση. Στο νέο επεισόδιο δεν υπήρχε ζωντανή μετάδοση.
Αφορούσε τη συνέντευξη του Έλληνα πρωθυπουργού στην εφημερίδα Washington Post. Και η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Lally Weymouth τόλμησε και αυτή να ρωτήσει «ευθέως» για την πρόσφατη θέσπιση νομοθεσίας, συγκεκριμένα για το άρ. 191 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο επισύρει ποινή φυλάκισης ή χρηματικής ποινής σε όσους εκφράζουν δημόσια ατεκμηρίωτες, κατά την εξουσία, απόψεις για την οικονομία, τον τουρισμό, την αμυντική ικανότητα της χώρας, τις διεθνείς σχέσεις της ή τη δημόσια υγεία. Ευτυχώς εξαιρούνται τα σπορ!
Τα μάσαγε ο πρωθυπουργός, δεν κατάφερε να απαντήσει και περισσότερο να πείσει για αγνές προθέσεις σε έναν άκρως επικίνδυνο αυταρχικό και αντισυνταγματικό νόμο που επαναφέρει λογοκρισία χούντας.
Τρολ του Μαξίμου στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν. Άλλωστε η συγκεκριμένη εφημερίδα, βαρύ όνομα στον παγκόσμιο Τύπο, δεν προσφέρεται για λοιδορίες. Τι έκαναν; Απλώς διέταξε ο προϊστάμενος του κρατικού πρακτορείου ειδήσεων ΑΠΕ, που είναι ο πρωθυπουργός (!), να κοπούν από τη μετάδοση της συνέντευξης στα ελληνικά ΜΜΕ η συγκεκριμένη ερώτηση και οι απαντήσεις!
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα, γιατί το έχουν ξανακάνει και θα το ξανακάνουν. Το θέμα είναι πως ένα ζήτημα που αφορά τη δημοκρατία και τον σεβασμό του συντάγματος δημιούργησε τη ανάγκη ερώτησης που απαγορεύεται να υποβληθεί εδώ στην Ελλάδα.
Και αυτό δεν αφορά τόσο τους Έλληνες δημοσιογράφους όσο τα αφεντικά των μεγάλων συστημικών μέσων που ελέγχονται από τις εφοπλιστικές οικογένειες για λογαριασμό του συστήματος Μητσοτάκη.
Το θέμα είναι πως από τον νομικό κόσμο, και ιδιαίτερα τους καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου, δεν ακούστηκε κιχ! Προσωπικά μου έκανε εντύπωση η παρέμβαση του έγκριτου καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη, που διετέλεσε και υπουργός στην τρικομματική κυβέρνηση με πρόταση της ΔΗΜ.ΑΡ., στο θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού μετά προστίμου στους απείθαρχους. Και δεν σχολιάζω τη γνώμη του, επειδή έκρινε την απόφαση συνταγματική. Μπορεί να έχει και δίκιο.
Το θέμα με όλους τους σπουδαίους καθηγητές είναι ότι καταπίνουν την κάμηλο και διυλίζουν τον κώνωπα. Σε δεκάδες κρίσιμα για τη δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη θέματα κάνουν την πάπια φοβούμενοι την οργή του συστήματος. Κανείς τους δεν είχε το θάρρος να τοποθετηθεί για το θέμα που τόλμησε να ρωτήσει τον πρωθυπουργό η Αμερικανίδα δημοσιογράφος.
Γιατί ο άλλος, σπουδαίος των συνταγματολόγων, Νίκος Αλιβιζάτος, προοδευτικός και αυτός, εμφανίστηκε κατά της υποψηφιότητας του Γ. Παπανδρέου, αλλά δεν έκρινε ως σημαντικό θέμα να μιλήσει για τα χειρουργικά πλήγματα στη Δικαιοσύνη με εντολή Κυριάκου από έναν αδίστακτο «χασάπη» γιατρό, που τοποθετήθηκε υπουργός Δικαιοσύνης με αποστολή το κέντρο των αποφάσεων να μεταφερθεί στο «παλάτι» του Μαξίμου;
Σιώπησαν για το όργιο των επιθέσεων στη Δικαιοσύνη και στον θεσμό των προστατευόμενων μαρτύρων στην υπόθεση του μεγάλου, διεθνών διαστάσεων σκανδάλου, αυτού της Novartis; Δεν ντράπηκαν, ή δεν οργίστηκαν, όταν σειρά από θιγόμενες χώρες, πλην της Ελλάδας (!), επέβαλαν μεγάλα πρόστιμα στη συνεργαζόμενη με το πολιτικό σύστημα παρανομούσα φαρμακευτική εταιρεία, στηριζόμενες στα στοιχεία που κατέθεσαν οι συγκεκριμένοι προστατευόμενοι μάρτυρες στην αμερικανική Δικαιοσύνη;
Η υποβάθμιση της ελληνικής Παιδείας και των πανεπιστημίων, τα οποία υπηρέτησαν και τους υπηρέτησαν, δεν τους συγκινεί; Τι φοβούνται; Δεν έχουν κατακτήσει διά της επιστημονικής φήμης και του κύρους που τη συνοδεύει την ανεξαρτησία, το δικαίωμα και κυρίως την υποχρέωση να υπερασπίζονται τη δημοκρατία, την Δικαιοσύνη και την ισονομία;
Οι τύπου Φρανκενστάιν εξελίξεις στη δημόσια υγεία, οι καταγγελίες των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού για τη δραματική κατάσταση, που σε τελευταία ανάλυση αφορά τη δίκαιη μεταχείριση της ανθρώπινης ζωής, είναι δευτερευούσης σημασίας ζήτημα; Δεν υπάρχουν πια πουθενά γενναίοι στις εγχώριες ελίτ;
