Η είδηση της απώλειας του Μίκη Θεοδωράκη σκέπασε -όπως ήταν φυσιολογικό- όλα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Αξίζει τον σεβασμό όλων μας, καθώς πρόκειται για τον κορυφαίο καλλιτέχνη που με την τέχνη του κράτησε σε δύσκολες εποχές την τιμή και την υπόληψη των ηττημένων σε πολύ υψηλό επίπεδο και πιστοποίησε την ηθική νίκη όσων είχαν τεθεί στο περιθώριο και ήταν υπό διωγμόν. Χωρίς το έργο του η Αριστερά -και όχι μόνο- θα ήταν σίγουρα διαφορετική σε αυτή τη χώρα. Για πολύ καιρό ακόμη θα μας απασχολούν τα πεπραγμένα του, που θα τα αναλύσουν αρμοδιότεροι ημών. Ας επιστρέψουμε στη σκληρή καθημερινότητα, που έχει τη δική της αξία.
Δεν γίνεται να κρυφτούν όλα κάτω από το χαλί, αν και αυτό δείχνει ότι θέλει η κυβέρνηση. Πολύ δε περισσότερο αν πρόκειται για έναν ανασχηματισμό που έγινε τμηματικά και με ευτράπελα από έναν πρωθυπουργό έρμαιο των εμμονών και των δεσμεύσεών του.
Άραγε μπορεί να κρυφτεί ο Πλεύρης και η πολιτική που θα ασκήσει στο κρίσιμο υπουργείο Υγείας; Έχει κανείς αμφιβολία ότι στη διαχείριση της πανδημίας θα προτάξει το ιδιωτικό και όχι το κοινωνικό συμφέρον; Προφανώς το ακροδεξιό πρώην στέλεχος του ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη μπήκε στα δύσκολα για να «λερώσει τα χέρια του» και να προφυλαχθεί κάποιος αυθεντικός νεοδημοκράτης (ενδεχομένως και ο προκάτοχός του Β. Κικίλιας). Έχοντας την αίσθηση ότι είναι αναλώσιμος, προφανέστατα θα συναινέσει σε όποια ακρότητα του επιβληθεί από το Μαξίμου, το οποίο ενδιαφέρεται να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα και να φιλοτεχνήσει το επικοινωνιακό προφίλ του πρωθυπουργού.
Πετυχημένος ήταν και ο αποπεμφθείς Μ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για την τραγική αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Στη θέση του μπήκε ένας άλλος πολιτικός γενίτσαρος με μη νεοδημοκρατικό παρελθόν, που πρέπει να αποδείξει την πίστη του στον Κυριάκο Μητσοτάκη (που τον εμπιστεύεται) αλλά και την προσήλωσή του στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του πρωθυπουργού του για να γίνει αποδεκτός από την κυβερνώσα Δεξιά. Όσο ευφυής κι αν είναι, πολύ δύσκολα θα αποφύγει τις υπερβολές, ειδικά σε ένα υπουργείο όπως αυτό της Προστασίας του Πολίτη, όπου τα πρώτα δείγματα της πολιτικής του δεν είναι διόλου ενθαρρυντικά.
Στην ίδια λογική εντάσσεται και η υπουργοποίηση του Χρ. Στυλιανίδη, ο οποίος ορκίστηκε επιτέλους την Παρασκευή αφού έληξαν τα γραφειοκρατικά ζητήματα. Πάλι δεν βρήκε ο πρωθυπουργός έναν άριστο δεξιό από το περιβάλλον του και προχώρησε σε μια μεταγραφή από την Κύπρο μέσω Βρυξελλών, με έναν πολιτικό που έχει τη δική του ατζέντα. Περισσότερο με λύση απελπισίας μοιάζει παρά με απόφαση που έχει προοπτική.
Όλες οι επιλογές δείχνουν έναν πρωθυπουργό ανίσχυρο και με δεμένα τα χέρια, που έχει ρίξει λευκή πετσέτα και που περιμένει τα χειρότερα, τα οποία θέλει να φορτώσει σε κάποιους άλλους που δεν είναι δικοί του. Θα του βγει; Μάλλον δύσκολο, όπως δείχνουν τα πράγματα.
