Το γιουχάισμα του αντιπάλου δεν αποτελεί επιλογή για την Αριστερά. Τελεία. Μπορεί να εκτονώνει και ίσως να αποκαθιστά μια συναισθηματική ισορροπία (αφού και στελέχη της Αριστεράς και ο πρόεδρος δέχτηκαν τραμπουκισμούς και στημένες απρέπειες το 2015-19), δεν είναι όμως ούτε κοντά στη βαθύτερη αριστερή γλώσσα ούτε αποδεικνύει κάποια πολιτική μετατόπιση προς την Αριστερά.
«Είναι μια πρώτη ύλη» ίσως πει κάποιος. «Η δυσάρεστη έκπληξη από την κυβερνητική πολιτική αποτελεί το πρόπλασμα μιας μετακίνησης». Όχι. Το έχουμε δει κι άλλες φορές το έργο. Τσαντισμένοι και εξεγερμένοι να μετεωρίζονται μέσα στο μπαλόνι της οργής, χωρίς να σχηματίζουν θέση, πεποίθηση ή να εκφράζουν κάποια ριζοσπαστικοποίηση. Συμπτωματικές δυσαρέσκειες που μένουν καρφωμένες σε ένα έλος κλάψας ή οργής. «Να φύγουν αυτοί». Το «να φύγουν αυτοί» δεν σημαίνει καθόλου «να έρθετε εσείς». Συχνά το «να φύγουν αυτοί» ακολουθείται από το «να φύγουν και οι επόμενοι και οι μεθεπόμενοι». Να φύγουν απλώς.
Δεν είναι θέμα μόνο ευπρέπειας και κανόνων πολιτικής μάχης. Είναι σημαντικό να μην επιτρέψει η Αριστερά να μετατοπιστεί η αντιμαχία σε ένα έδαφος που ούτε την Αριστερά περιέχει ούτε τη δημοκρατική συνθήκη καλλιεργεί.
Προσοχή. Η σύγκρουση με αντιδημοκρατικές πολιτικές, όπως η απρόκλητη κατασταλτική βία, η ειδησεογραφική διασκευή της πραγματικότητας, τα ρουσφέτια, η κατάλυση κανόνων διοίκησης και νομοθέτησης, επίσης η ιδεολογική κατεύθυνση των (αντι)«μεταρρυθμίσεων» είναι αντίπαλο πολιτισμικό χαρακτηριστικό, αλλά και προνομιακό πεδίο πολιτικής αντίστασης, οργάνωσης πρότασης, προβολής του διαφορετικού μοντέλου. Το έχω γράψει δεκάδες φορές. Οι «απέξω», οι «αποκλεισμένοι» είναι οι πολλοί.
Συχνά οι επικρίσεις για την «ανικανότητα» ή τη διοικητική δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τα προφανή προβλήματα «επικοινωνίας» της κυβέρνησης της Αριστεράς με το βαθύ κράτος, εδράζονταν και σε μια αδέξια, ίσως, προσπάθεια να μπουν κάποιοι δεοντολογικοί κανόνες. Να τηρηθούν κάποια δημοκρατικά πρωτόκολλα. Όχι τέλεια, ούτε γρήγορα και αποδοτικά. Αλλά εξυγιαντικά.
Μερικές φορές αυτό ακύρωνε την πολιτική βούληση, αφού η διοίκηση «δεν χαμπάριαζε». Επίσης οι διαδικασίες αργούσαν πολύ όταν πήγαινες by the book, όταν τηρούσες ευλαβικά «τα εγχειρίδια χρήσης». Επίσης πολλές φορές ο καπάτσος και με ισχυρούς μηχανισμούς αντίπαλος ήλεγχε όλες τις σωματειακές και αυτοδιοικητικές δομές (τα μικροκράτη και μικροφέουδα), ιδίως τις δομές - σφραγίδες. Όμως η αργοπορία (και οι κανόνες) ήρθησαν μόλις ανέλαβαν την εξουσία (και άρχισαν διορισμοί, αλλαγή κανόνων προσλήψεων και δημιουργία νέου στρατού προσήλυτων).
Είναι αυτός λόγος να προσχωρήσεις στη λογική της «καχεκτικής δημοκρατίας», όπως θα έλεγε ο Ηλίας Νικολακόπουλος; (Σημείωση: Κάθε εποχή συγκροτεί τη δική της δημοκρατική καχεξία, τη διοικητική, πληροφορική, κανονιστική καχεξία). Επιστρέφω μετά την παρέκβαση. Είναι λόγος να προσχωρήσεις στη λογική των «δικών μας παιδιών»;
Θα διαβάζει κάτι τέτοια ένα «παλιοσείρι» που ξέρει τη δουλειά και θα γελάει. Θα σκέφτεται «κρατήστε εσείς την ευπρέπεια, να παίρνουμε εμείς τις δουλειές». Ή «θα διαμαρτυρόμαστε όταν μας βρίζουν οι πολίτες και θα πουσάρουμε αυτούς που βρίζουν τους -ζαίους». Ναι, έτσι είναι. Αυτά ζυγίζονται. Αλλά και αυτά είναι μέτωπα. Οι τρόποι και οι συμπεριφορές είναι ενεργά μέτωπα. Δεν είναι φόρμες για να περάσει το δίκιο. Το δίκιο διαστρέφεται όταν περάσει μέσα από τον πολτό της καταστροφής των κανόνων και τον πολιτικών πρωτοκόλλων.
Ξέρουμε ότι το στοίχημα δεν είναι μόνο μια νέα διοικητική και πολιτική ποιότητα (να λειτουργούν οι δομές και να μην διαστρέφουν το πολιτικό έργο). Το στοίχημα είναι να ακυρώσεις τον αντίπαλο στο κύτταρό του (τη χυδαία καπατσοσύνη και τη ρουσφετοκρατία). Και σύμμαχοι σε αυτό δεν είναι οι τσαντισμένοι και βιαιοπραγούντες. Είναι οι ασκεπείς πολίτες, αλλά και οι πολιτικοί (από πολλούς χώρους), οι χωρίς «μέσον». Αυτή είναι η μέγιστη συσπείρωση και το συμμαχικό πεδίο. Αυτός είναι ο άλλος πόλος.
