Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο παγκόσμιος Έλληνας, σημάδεψε την εποχή του, τις ελπίδες και τα όνειρα του μέλλοντος. Μέγας συνθέτης. Για το έργο του γράφτηκαν και θα γραφτούν πολλά. Η μουσική τού Μίκη μίλησε στις καρδιές και τις ψυχές. Έγινε σημαία της λαϊκής πάλης, της Αντίστασης, των αγώνων για ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, δικαιώματα. Μας άγγιξε όλους ανεξάρτητα από τις περιπέτειες της πολιτικής του διαδρομής, τις στάσεις και τις ενστάσεις. Πώς; Με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Καλοκαίρι του 1969. Μαύρο σκοτάδι. Δικτατορία. Νεαρός, κοντά στα 25, φεύγει για λίγες μέρες από την Αθήνα να δει τους δικούς του σε απομακρυσμένο χωριό... Στη βαλίτσα του με τα φτωχά υπάρχοντά του έχει κρυμμένο και τον θησαυρό του. Δίσκους του Μίκη απαγορευμένους από τη χούντα. Δεν θέλει να τους αποχωριστεί και τους κουβαλά μαζί του. Στάση σε καφενείο πριν φτάσει στο σπίτι του. Πιάνει κουβέντα με καλό του φίλο και του λέει για τον θησαυρό του. Τον προσκαλεί να το ακούσουν μαζί. Ο χαφιές όμως κρυφακούει. Και πρωί - πρωί χωροφύλακες και ΤΕΑτζήδες χτυπάνε την πόρτα του σπιτιού του. Ανάκριση. Στη σειρά μάνα, πατέρας και γιος να μάθουν τι έφερε...
Χειμώνας του 1972. Φοιτητής 18χρονος στην Αθήνα δουλεύει σε εργοστάσιο για να τα βγάλει πέρα. Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα δίνει μάχες. Γνωρίζεται με εργάτες και εργάτριες. Ένας παλιός ΕΔΑΐτης, όπως έμαθε μετά, τον προσκαλεί για καφέ. Αργότερα και στο σπίτι φίλου και συγγενούς... Κι όταν σπάει ο πάγος και ο φόβος για τον άγνωστο νεαρό βγαίνουν από το ντουλαπάκι δίσκοι του Μίκη και μπαίνουν στο πικάπ. Χαμηλά, μην τους ακούσουν έξω, και σιγοτραγουδάνε. «Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή...», «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική, μη, παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου...». Η χούντα έπεσε. Μεταπολίτευση. Άλλη περίοδος. Το άγγιγμα του Μίκη εκεί, σταθερό...
