Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν λίγο καιρό πως μαθητές 7-10 ετών, χωρίς να αποκλείονται οι μικρότεροι ή και οι πολύ μεγαλύτεροι, θα αδημονούσαν να ανοίξουν ξανά τα σχολεία; Ποιος θα περίμενε από μικρούς «μπόμπιρες» 6-7 ετών να μην θέλουν να βγουν έξω, παρακαλώντας παράλληλα τους γονείς τους να καλέσουν τους συμμαθητές τους μόνο σε πλατφόρμες επικοινωνίας; Κι όμως, αυτά συμβαίνουν εδώ και καιρό σε ουκ ολίγα σπίτια που συντονίζουν την καθημερινή τους ρουτίνα στην προσαρμοσμένη «ασάφεια» της νέας εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Σε πολλούς από αυτούς το κλείσιμο των σχολείων δεκατρείς μήνες πριν, φάνηκε ως «μάννα εξ ουρανού», ως ένα ανέλπιστο καλοκαιράκι μέσα στην επίπεδη σχολική καθημερινότητα. «Ξαναγνώρισαν» το οικογενειακό τους περιβάλλον, απέκτησαν περισσότερο χρόνο να μιλούν στο τηλέφωνο ή στα social media με τους «κολλητούς» βιώνοντας κάτι πρωτόγνωρο. Μια αποσυμπίεση από τη μαθητική «κανονικότητα», αφού ούτε οι γονείς ήταν πιεστικοί προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν όσα γίνονταν (μέσα από ένα lockdown όχι τόσο αυστηρό, αλλά απείρως πιο επιτυχημένο) ούτε οι δάσκαλοι υπήρχαν στο προσκήνιο όσο στηνόταν το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης.
Ή μήπως δεν ήταν και τόσο φιάσκο; Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η τηλεκπαίδευση επίσης ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί ακόμα τους μαθητές που προετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές τον Ιούνιο, αποτελώντας όμως και μια ελάχιστη παροχή. Συναντούν προβλήματα συγκέντρωσης ή ακόμα και όρασης τη στιγμή που ακούν εξαγγελίες για επιστροφή στις φυσικές τάξεις, τις οποίες και δεν πιστεύουν! Γνωρίζοντας ότι ίσως θα κληθούν στις εξετάσεις για εισαγωγή στα πανεπιστήμια υπό κανονικές συνθήκες, ενώ έχουν να εξεταστούν διά ζώσης εδώ και ενάμιση χρόνο…
Από την άλλη, η εξ αποστάσεως διδασκαλία «πλάθει» και μια νέα γενιά μαθητών. Εκείνων που ξεκίνησαν τη σχολική τους σταδιοδρομία κατά βάση στις εκπαιδευτικές πλατφόρμες. Που δεν ενοχλούνται να είναι με τις πιτζάμες όλη μέρα, αγκαλιά με το τάμπλετ, είτε για μάθημα είτε παίζοντας παιχνίδια. Ξεχνώντας πως πολλές φορές η δασκάλα στο μάθημα «κολλάει», κάτι που από κοντά φυσικά δεν γινόταν ποτέ. Και που αναπτύσσουν μια φυσική εσωστρέφεια μεγαλώνοντας ριζικώς διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές.
Αν η εκπαίδευση επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς και διαδικασίες, τα μορφωτικά κενά ενώπιον των οποίων θα βρεθούν οι εκπαιδευτικοί θα φαντάζουν «βουνό». Χωρίς να ξεχνάει κανείς τους μαθητές από την Α’ Γυμνασίου έως τη Β’ Λυκείου, που βρίσκονται σε μια κατάσταση «εφησυχασμένης εγρήγορσης» για το αν θα δώσουν προαγωγικές εξετάσεις και φέτος... Πολλοί από τους γονείς αυτών των παιδιών μιλούν για χαμένη χρονιά. Άδικο έχουν;
Πραγματικά, κανείς δεν ξέρει τι είναι χειρότερο. Να διαπιστώνεις σε ένα εφτάχρονο τη διάθεση να «μείνει σπίτι» ή τη φυσικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τον «ψηφιακό δάσκαλο»;
* Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην ιδιωτική Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
