Η έντεχνη αισιοδοξία για την επάρκεια των εμβολίων, ο δήθεν προγραμματισμένος και έγκαιρος εμβολιασμός του 70% του πληθυσμού μέχρι το τέλος του επόμενου μήνα και, κυρίως, η μακρόσυρτη και επαναλαμβανόμενη διαδικασία του "ακορντεόν" λειτουργούν εδώ και καιρό διαβρωτικά. Εξαντλώντας τα αποθέματα της (όποιας) ψυχραιμίας και υπομονής έχει απομείνει.
Οι ψευδείς ελπίδες και η αλλοπρόσαλλη τακτική των τελευταίων μηνών έχουν ήδη επιφέρει σκεπτικισμό και δυσαρέσκεια στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Και, όπως φαίνεται στα ποιοτικά στοιχεία των τελευταίων ερευνών, είναι θέμα χρόνου αυτό το κλίμα να μετατραπεί σε οργή. Πόσο μάλλον όταν βρισκόμαστε μόλις ένα βήμα νέας γενίκευσης των μέτρων και ενός ακόμα πιο σκληρού lockdown.
Το κυβερνητικό αφήγημα βυθίζεται μαζί με τις αυταπάτες. Από την αυταπάτη του τέλους της περιπέτειας το περασμένο καλοκαίρι, στην αυταπάτη των εκατομμυρίων δόσεων εμβολίων.
Από τις 7 Νοεμβρίου και εν όψει του δεύτερου κύματος η κυβέρνηση αποδείχθηκε ότι αδυνατεί να κάνει το αυτονόητο, περιοριζόμενη σε αποσπασματικά και πρόχειρα μέτρα, που διαρκώς αλληλοαναιρούνται. Κανένας δεν την εμπόδισε να λάβει αυστηρά μέτρα εγκαίρως. Όσο σκληρά κι αν ήταν -κανένας άλλωστε δεν θα έλεγε "όχι" σε ένα καθολικό lockdown, αντίστοιχο του περασμένου Μαρτίου.
Τώρα τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Θα υποχρεωθεί να κλείσει ξανά τα σχολεία που αδικαιολόγητα άνοιξαν μετά τα τις γιορτές, όπως σωστά είχε επισημάνει η πλειοψηφία των λοιμωξιολόγων, θα λάβει πιθανότατα πρωτοφανή μέτρα περιορισμού των πολιτών και των αυτονόητων δικαιωμάτων τους, ακόμα και για μια βόλτα στη γειτονιά τους από το απόγευμα και μετά.
Η περιπέτεια δείχνει να μην έχει τέλος, όχι τόσο γιατί ο ιός μεταλλάσσεται και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος, αλλά γιατί πλέον τον "κυνηγάμε" από πολύ δυσχερέστερη θέση, χωρίς σχέδιο, χωρίς συνοχή, μπαλώνοντας καταστάσεις με ένα ακόμα lockdown απελπισίας...
Όλη αυτή η πολιτική δυστροπία θα πληρωθεί. Και θα πληρωθεί γιατί οι πολίτες έχοντας στη συντριπτική πλειοψηφία επιδείξει αλληλεγγύη και μεγάλη υπευθυνότητα, δέχονται δρακόντεια μέτρα που αφήνουν οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά ερείπια. Και κυρίως γιατί σχεδιάζεται ερήμην τους μια επόμενη μέρα που γυρίζει τον χρόνο πίσω, στην Παιδεία, την Υγεία, την εργασία και τον πολιτισμό.
