Το γκλοπ είναι το κυριότερο μέσο καταστολής και η ΕΛ.ΑΣ. του Χρυσοχοΐδη έχει αποδείξει ότι δεν φείδεται τρόπους να το χρησιμοποιεί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Ο εξευτελισμός της ανθρώπινης υπόστασης υπό το καθεστώς μιας αυταρχικής εξουσίας.
Ο στόχος των ΜΑΤ δεν είναι η διάλυση των συγκεντρώσεων. Ο στόχος είναι το κυνήγι των διαδηλωτών, οι ξυλοδαρμοί, οι ευτελισμοί και η εκμηδένιση της υπόστασης των διαμαρτυρόμενων πολιτών.
Ο νόμος που ψηφίστηκε για τις διαδηλώσεις δεν έκανε τίποτε άλλο από το να τους λύσει περισσότερο τα χέρια. Ο «εσωτερικός εχθρός» είναι εδώ για τον Μ. Χρυσοχοΐδη. Ο θάνατος του Β. Μάγγου τους απογυμνώνει από κάθε «επιχείρημα» που επικαλούνται για την άκρατη καταστολή. Ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να αλλάξει την κοινωνία. Γι’ αυτό και έγινε στόχος. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.
Διάβασα τα ποιήματα του Βασίλη και έμεινα άφωνη από τις λέξεις που ματώνουν. Άμεσα, βίαια, δυναμικά ξεπηδούν οι αναπαραστάσεις του για έναν κόσμο στον οποίο οι νέοι άνθρωποι δεν βρίσκουν χώρο να αναπνεύσουν. Στο μυαλό μου έρχεται η Ελένη, ο Ζακ, τα πρόσφατα θύματα της ακραίας βίας.
Η Ελένη, που τη βίασαν και τη σκότωσαν δολοφόνοι σεξιστές. Ο Ζακ, που τον έδειραν μέχρι θανάτου «ελληναράδες» νοικοκυραίοι της διπλανής πόρτας και αστυνομικοί που θα μείνουν ατιμώρητοι. Όταν μια κοινωνία τρώει τα παιδιά της με την καταστολή και αφήνει ατιμώρητη την ανεξέλεγκτη βία εναντίον τους, δεν έχει μέλλον.
«Αν γράφουμε, γράφουμε γιατί αρχίζει η φωτιά και καίει τα πόδια μας
κι όσο ανεβαίνει προς τα πάνω, ανάλογα τη φορά, προλαβαίνουμε να την κάνουμε να μην φτάσει το κεφάλι μας.
Κι όταν δεν την προλαβαίνουμε, γράφουμε μετέπειτα τις εμπειρίες μας.
Τα πράματα θα ’ταν πολύ πιο απλά αν δεν θέλαμε να γίνουμε καλλιτέχνες.
Δεν θέλησα ποτέ να γίνω καλλιτέχνης»
Αυτά έγραφε ο Β. Μάγγος και το όποιο στίγμα είναι πολύ αδύναμο για να αφαιρέσει τη δύναμη της γραφής του.
