Πριν από μερικές δεκαετίες, η κυβέρνηση μιας χώρας αποφάσισε να "αναδιαρθρώσει" το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Η χώρα είχε πολλές μικρές τράπεζες και η κυβέρνηση ήθελε να δημιουργήσει μεγάλους χρηματοπιστωτικούς ομίλους - η δημιουργία ολιγοπωλίων είναι τελεολογικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού φαινομένου. Άσε που είναι και πιο εύκολο για την κυβέρνηση με την πρωτοβουλία αυτή αφενός να ικανοποιήσει τους οικονομικούς παράγοντες που τη στηρίζουν, αφετέρου να "πουλήσει" στον λαό τον επιχειρηματικό μεγαλοϊδεατισμό για ισχυρές και μεγάλες επιχειρήσεις.
Η πρώτη αναδιάρθρωση του συστήματος αφορούσε την πώληση μιας τράπεζας του ευρύτερου δημόσιου τομέα σε ιδιωτική τράπεζα. Η τράπεζα που επιλέχθηκε να πουληθεί ανήκε σε άλλη δημόσια τράπεζα. Δηλαδή μια δημόσια τράπεζα, η οποία κατέχει άλλη δημόσια τράπεζα, πουλά την τράπεζά της σε ιδιώτη ανταγωνιστή.
Τελικά η δημόσια τράπεζα πωλήθηκε στην ιδιωτική τράπεζα παρά τις πολλές αντιδράσεις που υπήρξαν.
Το περίεργο είναι ότι στον ισολογισμό της τράπεζας που πούλησε την τράπεζά της τα χρήματα από την πώληση "εμφανίστηκαν" μόνο για ένα χρόνο! Μπήκαν σε ένα κωδικό και την επόμενη χρονιά ο κωδικός εξαφανίστηκε χωρίς να φαίνεται πού πήγαν τα λεφτά!
Τα κεντρικά πρόσωπα ήταν μια παρέα: ο τότε υπουργός Οικονομικών, ο διορισμένος τραπεζίτης που πούλησε την τράπεζα και ο διορισμένος τραπεζίτης του οποίου πουλήθηκε η τράπεζα.
Ο τότε αρμόδιος υπουργός ακολούθησε μια "λαμπρή" πολιτική καριέρα, τοποθετήθηκε και σε άλλο υπουργείο από τον τότε πρωθυπουργό και αποσύρθηκε πριν χάσει το κόμμα του τις εκλογές.
Ο διορισμένος τραπεζίτης που πούλησε τη δημόσια τράπεζα συνέχισε να δρα στον οικονομικό τομέα. Παρά το ότι είχε ενεργό εμπλοκή με την πολιτική, ο τραπεζικός τομέας συνεχίζει να τον απασχολεί. Μάλιστα ακόμη και σήμερα έχει κοντά του τον "τιμονιέρη" της τράπεζας που πουλήθηκε.
Σήμερα όμως η "παρέα" έχει προβλήματα. Ο τραπεζίτης έχει προβλήματα που θεωρεί ότι οφείλονται στην εμπλοκή του με την πολιτική. Επίσης η παρούσα κυβέρνηση δεν υιοθετεί τις πολιτικές που θέλει εκείνος και του κάνει και δημόσιες παρατηρήσεις για τον τρόπο λειτουργίας του.
Ακόμη και ο τότε υπουργός με φρίκη διαπιστώνει ότι εις βάρος του εκκρεμούν δικαστικές έρευνες και κινδυνεύει να βρεθεί -αυτός ο επιτυχημένος- στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Το ότι μπορεί να πληρώνει το τίμημα της επιτυχίας δεν του είναι αρκετό. Πρέπει να τον στηρίξουν οι δικοί του άνθρωποι, αυτοί που τους βοήθησε και τους στήριξε. Και το κάνουν με κάθε τρόπο. Ακόμη και με κρίση στο τραπεζικό σύστημα της χώρας ώστε να πιέζεται η κυβέρνηση.
Ευτυχώς που αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σε χώρες της προηγμένης Ευρώπης, αλλά σε υποανάπτυκτες χώρες όπου δεν υπάρχουν δυνατοί και ισχυροί θεσμοί, ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, μηχανισμοί ελέγχου...
