Και βγήκαν όλοι νικητές, και χάσαν όλοι οι άλλοι, έλεγε παλιά σε μια από τις σατιρικές του ατάκες ο Χάρρυ Κλυνν. Ρήση που πάει γάντι με την κομματική αντιπαράθεση μετά τη συγκρότηση του ΕΣΡ.
Περάσαμε από σαράντα κύματα μέχρι να επιτευχθεί κάποια συμφωνία, χρειάστηκε να εξαντλήσει ο πρόεδρος της Βουλής -ο παλιός είναι αλλιώς...- όλη τη διπλωματική του δεινότητα και σε συνέχεια κυβέρνηση, Ν.Δ. και λοιπή αντιπολίτευση έδωσαν την εικόνα ότι τσακώνονται με δηλώσεις και ανακοινώσεις. Εσύ έχασες, όχι εγώ. Με τον φόβο μήπως πιστέψουν οι οπαδοί ότι έκαναν πίσω. Και δεν έκανε πίσω ο αντίπαλος.
Σε λίγο, με κάτι τέτοια, θα ζητήσουμε ξένο επιδιαιτητή. Διότι, συγγνώμη κιόλας, δεν είναι σοβαρή η διεκδίκηση της νίκης σε μια τέτοια υπόθεση. Το λιγότερο γιατί κανείς δεν σε πιστεύει. Όποιος κινείται μέσα στο χύμα που ονομάζουμε κοινή γνώμη ξέρει ότι για τον πολύ κόσμο υπήρξε ένας συμβιβασμός. Πράγμα που είχε ως προϋπόθεση υποχωρήσεις από όλες τις πλευρές. Κυρίως από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της κυβέρνησης. Και αν δεν έκανε τη γραμμή της Ν.Δ. λάστιχο ο Δένδιας, αν δεν δοκίμαζε τις αντοχές της κυβερνητικής γραμμής στο λύγισμα ο Βούτσης, ακόμα θα έψαχναν ψύλλους στα άχυρα.
Ε, και; Έχουν κάποια σημασία όλα αυτά; Επικοινωνία είναι και δεν βαριέσαι. Λάθος! Η επικοινωνία εδώ είναι και ουσία. Η μικρή και ασήμαντη αυτή αντιπαράθεση είναι δείγμα του τρόπου με τον οποίο συχνά η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη Ν.Δ. Με, ας το πω έτσι, νεοδημοκρατικό τρόπο. Είναι σαλταρισμένος ο Κυριάκος, ονειρεύεται εκλογές και παλινόρθωση, λέει αράδα ανοησίες, υπερβολές και επιπολαιότητες -φέρνει λίγο προς τον Τραμπ από την άποψη αυτή- και τρέχουν οι δικοί μας από πίσω του. Άλλοτε με οξύτητα, άλλοτε με ειρωνείες, άλλοτε μα υπερβολές, μήπως βγουν δεύτεροι σ’ αυτόν τον πόλεμο των λέξεων.
Μια διευκρίνιση: Καθόλου δεν αναφέρομαι στο λεγόμενο επικοινωνιακό επιτελείο. Αυτό έχει τα χτένια, αλλά άλλοι έχουν τα γένια. Και μια σκέψη: Αν δεν κόψουμε τη συνήθεια να απαντάμε με κροτίδες στις κροτίδες, θα κερδίσουμε τον πόλεμο των λέξεων. Θα χάσουμε όμως τη σοβαρότητα, το βάρος, την πειστικότητα που η κυβέρνηση τείνει να κατακτήσει, αφού δοκιμάστηκε σε ποικίλες παιδικές ασθένειες. Τι θα γινόταν, δηλαδή, στο συγκεκριμένο αν λέγαμε ότι, ναι, ήταν δική μας επιδίωξη ο συμβιβασμός; Και τον προωθήσαμε για να συγκροτηθεί ΕΣΡ και να ξεμπλοκαριστεί η μάχη κατά της διαπλοκής;
Γενικά θα χάναμε, λέτε, αν αφήναμε τη Ν.Δ. στη φλεγμονώδη φλυαρία της κι εμείς μιλούσαμε όταν πρέπει, όσο πρέπει και όπως πρέπει;
