Πολλοί χαρακτηρίζουν τον νησιωτικό χώρο επισφαλή λόγω των Σουλτάνων στις αντικρινές παραλίες, όμως προς το παρόν είμαστε εμείς που διαχειριζόμαστε αυτά τα νησιά: Τα 6.000 σε αριθμό, από τα οποία μόνο τα 227 κατοικούνται και από αυτά τα περισσότερα συνιστούν ημιερήμους, που κάποτε οργάνωναν την εκμετάλλευση της γης έως και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό της με πεζούλες.
Ο χώρος αυτός με τις πολιτιστικές και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, με τις παραλίες, με τους βιοτόπους και τα «αποκλίνοντα» από τις ηπειρωτικές νόρμες τοπία, συγκροτεί αναμφισβήτητα έναν πόλο έλξης επισκεπτών με οικολογικά ενδιαφέροντα. Στις περιοχές αυτές ο «οίκος», με την πιο ευρεία έννοια, είναι κάτι περισσότερο από τα απειλούμενα είδη, τις αμμοθίνες ορισμένων ακτών, τις ξερολιθιές και τα άλλα κατάλοιπα γεωργικών τεχνικών. Ο νησιωτικός χώρος προσφέρεται για μια ευχάριστη μαθητεία στο παρελθόν και στο παρόν, στην υπαρκτή αρχιτεκτονική και στις βιοκλιματικές δραστηριότητες, στην προσέγγιση του ενάλιου πλούτου αλλά και στη βίωση του έναστρου ουρανού - στο πλαίσιο ενός sky watching, ανάλογου με το bird watching, όπως λένε την παρατήρηση πουλιών οι ορνιθολόγοι....
Ελα όμως που τα νησιά τα τελευταία χρόνια προσφέρονται για διακοπές «εξαντρίκ», για μπαρ και ξενύχτια και άλλες «αταξίες». Ο αφασιακός τουρισμός της συμβατικής αναψυχής γίνεται σχεδόν κυριαρχικός, ενώ παράλληλα το θέαμα κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στους ταξιδευτές και τους οδηγεί σε μια αγχωτική διέλευση από τα «αξιοθέατα» της κάθε περιοχής. Τα τουριστικά «πακέτα» με τη γνωριμία της Κρήτης σε 6 (!) ημέρες ή η ύπαρξη τουριστών που αρκούνται στο ότι «φθάνουν αντί να περιηγούνται τον χώρο» -για να αντιστρέψουμε μια κουβέντα του Ραγκαβή τόσο παλιά όσο το 1848- καταλήγουν σε ταξίδια κύρους, όμως δεν αποτελούν υγιή τουρισμό.
Για τη χώρα ο οικοτουρισμός είναι μια λύση, όπως είναι για τον τουρίστα. Η σωστή δοσολογία εμπειριών συγκεντρώνει την προτίμηση του «φτασμένου» και έμπειρου τουρίστα, δεν είναι όμως επαρκής: Είναι καιρός να τοποθετήσουμε στη θέση του τουρισμού «ως υπνοβασίας μέσα στο χώρο» ( Εντγκάρ Μορέν) τον ερευνητικό και οικολογικό τουρισμό, που συμφιλιώνει τουρίστες και ιθαγενείς πληθυσμούς. Γιατί ο «οικο»τουρισμός δεν είναι ένα περιθωριακό ρεύμα , ούτε καν μια από τις πολλές, συμπαθητικές πλην άτοπες ουτοπίες…
