Μόλις το 6% των γυναικών που έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία κατήγγειλαν επίσημα το περιστατικό σε αρμόδιο φορέα (π.χ. Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας ή αστυνομία) και μόνον το 37% το ανέφερε στη διοίκηση της εταιρείας ή του οργανισμού, σύμφωνα με την έρευνα της ActionAid.
Οι βασικοί λόγοι είναι: Φοβούνται τα αντίποινα (απόλυση, αρνητική αξιολόγηση, δημιουργία αρνητικού κλίματος, στιγματισμό), δεν έχουν το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον, δυσκολεύονται να βρουν στοιχεία και μάρτυρες, υπάρχει μεγάλος χρόνος αναμονής για την ολοκλήρωση του δικαστηρίου, οι ποινές για τους θύτες είναι περιορισμένες, τα αδικήματα παραγράφονται πολύ σύντομα. Επιπλέον λόγοι είναι ότι πολλές εργαζόμενες δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους ή δεν διακρίνουν τη συμπεριφορά που υφίστανται ως παρενόχληση. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζουν τα στερεότυπα που θέτουν σε αμφιβολία την αθωότητα του θύματος, ενώ συχνά, παρότι αναφέρουν το γεγονός σε ανώτερο στέλεχος, αποθαρρύνονται από το να προχωρήσουν σε καταγγελία. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο σε συνεργασία με την ActionAid, στο πλαίσιο του προγράμματος Safe at Work.
Ενδεικτική των τρομακτικών διαστάσεων της παρενόχλησης είναι έρευνα που διεξήγαγε η ομάδα εκστρατείας MeToo στο Ευρωκοινοβούλιο όταν σχεδόν οι μισοί από τους ερωτηθέντες υπαλλήλους δήλωσαν ότι παρενοχλούνται...
Αυξάνονται οι σκοταδιστικές επιθέσεις το τελευταίο διάστημα. Κυβέρνηση, Εκκλησία και ακροδεξιά μορφώματα στοχοποιούν τη γυναίκα και τη θηλυκότητα σε κάθε ευκαιρία. Βλάσφημη ήταν η σημαία της Γεωργίας Λαλέ, βλάσφημη η αφίσα για την ταινία «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου. Η Τέχνη μπαίνει κάτω από το παραμορφωτικό πρίσμα αναχρονιστικών επικρίσεων και κάθε λογής ιεροεξεταστές ζητούν αποκαθήλωσή της.
Η Ελίζ Ζαλαντό, γενική διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, επιφύλαξε μια αποστομωτική απάντηση στον σκοταδισμό με αφορμή την επιστολή του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Φιλόθεου. «...Μα κι εγώ όμως βλέπω έργα που δεν μου αρέσουν και ακούω απόψεις που είναι αντίθετες στις δικές μου. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορούσα να ζητήσω την απαγόρευσή τους ή την απόσυρσή τους, διότι αυτό αντίκειται στο Κράτος Δικαίου».
Πάνω από 10 ρεκόρ έσπασε η Camille Herron, μεταξύ αυτών και παγκόσμια. Στον εξαήμερο υπερμαραθώνιο μόνο για γυναίκες που ολοκληρώθηκε την Τρίτη, η Camille Herron έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ γυναικών. Χαρακτηριστικά είναι όσα είπε ο Trishul Cherns, επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Πολυήμερων Υπερμαραθωνοδρόμων, για τη 42χρονη Αμερικανίδα δρομέα: «Η επίδοση της Καμίλ απέδειξε ότι οι γυναίκες που μπαίνουν στον αγώνα μπορούν να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις τους άνδρες».
Η απάντηση στον ιδρυτή των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων Πιερ ντε Κουμπερτέν -που απαγόρευε τη συμμετοχή των γυναικών και θεωρούσε ότι οι γυναίκες πρέπει απλά να ενθαρρύνουν τους γιους τους- ήρθε από έναν άντρα, αλλά μετά από 128 χρόνια!
Καθηγήτρια στο Τμήμα Επιστημών του Παρισιού, επίτροπος Ατομικής Ενέργειας ως το 1950, η κόρη της Μαρίας Κιουρί και του Πιερ Κιουρί, Ιρέν Ζολιό-Κιουρί. Της απονεμήθηκε από κοινού με τον σύζυγό της Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί το βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1935. Πέθανε στις 17 Μαρτίου του 1956...
Πώς θα γλιτώσει το παιδί;
Οταν η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί εμβρόντητη να αθωώνονται λόγω αμφιβολιών παιδοβιαστές και μαστροποί, πώς θα γλιτώσει το παιδί; Η περίπτωση του Μίχου δεν είναι η μοναδική. Έχουν προηγηθεί Λιγνάδηδες, Γεωργιάδηδες κ.ά. Η πατριαρχία εκδικείται τα θύματά της όταν τολμούν να καταγγέλλουν τις κακοποιήσεις και τους βιασμούς γιατί διαφυλάττει τα κεκτημένα της. Οι απόψεις που αιτιολογούν τους δράστες με πλήθος ελαφρυντικών και καταδικάζουν τις γυναίκες, ακόμα και αν είναι παιδιά, είναι ευρέως διαδεδομένες, από τα σπίτια, τους χώρους εργασίας και τα σχολεία μέχρι τις δικαστικές αίθουσες.
Οι παιδοφιλικές απόψεις, τις οποίες συχνά επικροτούν και διαδίδουν αντροπαρέες, νομιμοποιούνται από τέτοιου είδους δικαστικές προτάσεις, όπως στην υπόθεση του Μίχου.
Οι γυναίκες από μικρές βομβαρδίζονται με τα γνωστά «αστεία»: «Όταν η γυναίκα βγάλει δόντια», «Μετά τα 15 η γυναίκα γέρασε» και άλλα παρόμοια, που έλκουν την καταγωγή τους από μισογύνικες αντιλήψεις χιλιετιών απόλυτης αντικειμενικοποίησης των γυναικών.
Οταν οι βιαστές παιδιών μένουν επανειλημμένα ατιμώρητοι, δεν αρκεί να καταγγέλλουμε τη σαπίλα. Χρειάζεται να δράσουμε ατομικά και συλλογικά, ξεκινώντας από τα σπίτια αλλά και τους κοινωνικούς χώρους. Οφείλουμε να βάλουμε τέλος στη φρίκη της «δικαιωματικής» κακοποίησης, με την οποία η τοξική αρρενωπότητα επιτίθεται σε παιδιά, γυναίκες και θηλυκότητες...
