Ενας 17χρονος έπεσε νεκρός από πυροβολισμό αστυνομικού. Ένας 17χρονος που ήρθε να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της αστυνομικής βίας που στοχοποιεί τους νέους και τις νέες. Όμως ελάχιστα γράφτηκαν για τον Χρήστο, μικρές διαμαρτυρίες έγιναν, κυρίως από Ρομά συνανθρώπους μας, κι ας είναι το τρίτο έγκλημα στη σειρά εναντίον νεαρών Ρομά από «σερίφηδες» της αστυνομίας.
Αντίθετα, κάπως «πονηρά» τέθηκε στον δημόσιο διάλογο το ερώτημα αν ήταν ή δεν ήταν Ρομά ο Χρήστος Μιχαλόπουλος. Ένα ερώτημα που συμπυκνώνει τον ρατσισμό που νομιμοποιεί το έγκλημα. Γιατί στην πραγματικότητα κανέναν δεν θα έπρεπε να απασχολεί η εθνικότητα του θύματος εκτός τους εντός της δικαστικής αίθουσας, ώστε να πιστοποιηθεί το ρατσιστικό κίνητρο του δράστη.
Διότι μικρή σημασία έχει αν ήταν ή δεν ήταν Ρομά ο Χρήστος Μιχαλόπουλος. Ήταν ακόμα ένας ανήλικος νεκρός που κανείς, παρεκτός των οικείων του, τελικά δεν βρήκε χρόνο να κλάψει. Κι αυτό είναι βαθιά ανησυχητικό, γιατί σημαίνει είτε ότι έχουμε ενστερνιστεί το αφήγημα της ΕΛ.ΑΣ. να αποδίδει την ποινή του θανάτου ανεξέλεγκτα όποτε κρίνει αναγκαίο και άκρως ρατσιστικό γιατί πιστοποιεί ότι για το ύψωμα των τειχών του «περιθωρίου» ευθυνόμαστε όλες και όλοι.
Την ώρα που καταγγέλλουμε το ρατσιστικό έγκλημα, ας αναρωτηθούμε πόσες φορές χρησιμοποιήσαμε οι ίδιοι τη λέξη Ρομά υποτιμητικά ή πόσες φορές ταυτίσαμε αυτούς τους ανθρώπους με την παραβατικότητα μόνο και μόνο εξαιτίας μιας μικρής διαφοράς στην απόχρωση του δέρματος καθώς και πόσες φορές ανεχτήκαμε προσβολές ή ανέκδοτα εναντίον τους. Και, εντέλει, μήπως δεν είναι μόνο οι Ρομά; Μήπως είναι και οι φτωχοί Έλληνες, μήπως και οι ανάπηροι, οι διαδηλωτές ή απλώς οι αδύναμοι που γίνονται όλο και πιο συχνά στόχος ρατσιστικής και αστυνομικής βίας;
Το ερώτημα δεν είναι αν ήταν ή όχι Ρομά ο Χρήστος Μιχαλόπουλος. Διότι είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη αντιμετωπίστηκε ρατσιστικά και ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Και το πρόβλημα είναι ότι μετά τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, για την οποία οι αστυνομικοί δέχθηκαν μέχρι και τα συγχαρητήρια του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκου, η ακραία αστυνομική βία νομιμοποιήθηκε ακόμα περισσότερο από την ατιμωρησία, με αποτέλεσμα νέα παιδιά να πέφτουν θύματά της, όπως ο Χρήστος ή η 16χρονη στο Ηράκλειο.
Κι αν αναρωτιέται κάποιος γιατί το Πολυτεχνείο ακόμα συγκινεί, εμπνέει και «ζει» πέρα από τον όρκο στον δρόμο του αγώνα για τα αδικαίωτα αιτήματά του είναι η απροκάλυπτη κρατική βία μια απάντηση και το γεγονός ότι μένει ατιμώρητη μισό αιώνα τώρα και δεν έχει σταματήσει...
