Τέμπη, Εύβοια, Ρόδος, Πύλος, Δαδιά, πνιγμός, δολοφονία 36χρονου, Θεσσαλία κ.ο.κ . Τόποι, πρόσωπα, τραγωδίες διαφορετικού περιεχομένου, που εγείρουν παρεμφερή οργή και αντιδράσεις. Φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν τα θέματα, χάνονται στο τέλος. Όση αγανάκτηση συλλέγει ένα θέμα, άλλη τόση συλλέγει και το επόμενο και το μεθεπόμενο. Το ποσό της συγκεντρωμένης οργής φεύγει αδειάζοντας το ένα θέμα και γεμίζει το επόμενο. Διεγείρεται συνεχώς από διαφορετικά πράγματα, αλλά και εξατμίζεται μόνιμα. Μια οργή μόνιμη και στιγμιαία. Και τα δύο.
Υπάρχει δε και η ανάγκη προβολής διά της οργής. «Ξέσπασε ο / η τάδε στο Τwitter». Κυρίως εξωτερίκευση, αναρτήσεις, βιντεάκια. Μια σοσιαλμιντιακή υδρόγειος που περιλαμβάνει όλο τον διαθέσιμο θρήνο, όλη τη διαθέσιμη κοινωνική σκληρότητα, όλη τη διαθέσιμη ευαισθησία, όλη τη διαθέσιμη αμνησία. Γιατί στο τέλος αυτό που μένει είναι το τι θυμάσαι, τι συμπέρασμα βγάζεις, πώς διαχειρίζεσαι στο βάθος του χρόνου την οργή και τη λύπη και τη χαρά. Πόσο σκέφτεσαι εντός τους.
Υπάρχουν χρήστες που επιστρατεύονται σε κάθε θέμα. Που γράφουν απέραντα κείμενα για εντελώς διαφορετικά θέματα. Δεν χορταίνουν. Ποστάρουν διάφορα, γράφουν διαγγέλματα, χώνονται στα ακούραστα σχόλια κάτω από κάθε δημοσίευμα. Πιάνονται από όλα. Λυπούνται για τη φωτιά, αγανακτούν με τη δολοφονία, τσαντίζονται με τους «Ζαίους», τα ρίχνουν όμως στον «άχρηστο» υπουργό, επιτίθενται στον σχολιαστή που έγραψε λίγο πριν κ.λπ. «Όλα είναι ατμός», όπως έλεγε ο Βέγγος; Έχουμε μια ολική (πολιτική) επιπολαιότητα που όπως έρχεται έτσι φεύγει; Πλημμυρίδα και άμπωτη;
Πολλοί ενθουσιάζονται ή πιστεύουν βαθιά αυτές τις κοινωνικές αντιδράσεις. Συχνά τις θεωρούν ως προάγγελο ευρύτερων πολιτικών μετατοπίσεων. Η Ιστορία δείχνει ότι τα περισσότερα δεν εσωτερικεύονται συλλογικά, δεν πολιτικοποιούνται ούτε εννοιοδοτούνται για να συγκροτήσουν πολιτικό και πολιτιστικό συμπέρασμα. Τα συμβάντα και οι αντιδράσεις λειτουργούν ως κύμα, σκάνε στα μπλοκ, αφρίζουν, κοπάζουν. Κι άντε πάλι. Δεν είναι αν-αυθεντικά η (συνηθισμένη) στεναχώρια ή ο (σπάνιος) ενθουσιασμός που αστράφτουν πάνω σε γεγονότα. Απλώς όλα λήγουν γρήγορα. Και δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Πριν πολλά χρόνια, με την κατάκτηση του Euro (το 2004) υπήρξε μια νύχτα μαγικής χαράς. Ξαφνικά έσβησε. Όπως ήρθε. Δεν λέω για τις αθλητικές εκπομπές, αλλά για τον ενθουσιασμό. Κάτι, φαίνεται, δεν αρκούσε στον κόσμο, κάτι πιο προσωπικό και επείγον τον τράβηξε πίσω.
Η γρήγορη λήξη των συμβάντων δείχνει ίσως έναν βαθύτερο ψυχικό κορεσμό. Ο μέσος πολίτης δεν έχει περιθώριο να κατοικήσει στη λύπη, στη χαρά, στην οργή. Θέλει να φύγει γρήγορα από την ένταση. Στην πραγματικότητα, θέλει τα μέτρια, τα χλιαρά, τα ακύμαντα. Αυτά είναι ο «παραγγελιοδότης». Έτσι τα βίντεο με την τραγική σπρωξιά στον καταπέλτη, όπως και τα βίντεο με τα τσαλακωμένα βαγόνια στα Τέμπη, με την πύρινη καταστροφή στη Ρόδο και τη Δαδιά, με την πλημμύρα στην Καρδίτσα, τη Θεσσαλία, πέρυσι με την προαγωγή της 14χρονης και τόσα άλλα, τα βίντεο εικονογραφούν αλλά πιθανόν δεν αποκαλύπτουν.
Σαν να αρκείται ο χρήστης στην εντύπωση και να χάνει τον στοχασμό που μπορεί να φέρει η εντύπωση. Ένα από αυτά που με απασχολούν ως προς το πολιτικό και κυβερνητικό πείραμα που μια δεκαετία τώρα εξελίσσεται στον οικείο χώρο, τις περιπέτειες, την ανασφάλεια αλλά και κάποιες επιβεβαιώσεις, είναι ότι αν οι δεσμοί των ανθρώπων συστήνονται πάνω σε μια στιγμιαία ομοθυμία, ποιος δεσμός είναι τελικά ο διαρκής και ισχυρός; Πάνω σε ποιο συμβόλαιο συναινούμε;
