Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης φεύγει, ενώ ο Ηλίας Μίχος πλημμυρίζει τις οθόνες και τα social media. Ένα πρότυπο αθλητή, σκεπτόμενου, ευαίσθητου, προοδευτικού και θαρραλέου ανθρώπου απέναντι σε ένα μοντέλο υπανθρώπου. Ίσως λίγοι γνωρίζουν τις τεχνικές λεπτομέρειες του τάε κβον ντο, αλλά το να διαμορφωθείς μέσα σε μια τόσο σκληρή και σωματικά δαπανηρή μορφή άθλησης και εν συνεχεία να αποκαλύψεις αυτό που ουσίωνε, που ακτινοβολούσε αυτό το παιδί, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, είναι σχεδόν θαύμα. Πώς αναπτύχθηκε αυτή η ευγένεια, η ανθρωπιά, η αγάπη, οι ιδέες, η ευφυΐα, μέσα στον κόσμο των τεχνικών λακτισμάτων, των σκληρών αποκρούσεων, μέσα στον κάματο της νίκης επί του άλλου; Πώς ο πόνος (απ’ τους βαρείς τραυματισμούς), η παγκόσμια καταξίωση μετασχηματίζονται σε έναν τόσο βαθύ ουμανισμό; Πώς υφαίνεται η αγάπη εντός της οδύνης; Πού βρήκε αυτά τα αποθέματα δύναμης μπροστά στο τέλος; Να νοιάζεται να κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο για να τον θυμούνται τα παιδιά του; Είναι σπουδαίος. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε, να αφομοιώσουμε αυτό το δυσεύρετο πρότυπο;
Δεν το συνηθίζω να γράφω πάνω στον βρασμό, τον οδυρμό. Από τον χαρακτήρα μου θέλω να περιμένω να κρυώσουν τα αισθήματα, να ψάξω την άλλη πλευρά, να ανακαλύψω την αδιόρατη, κρίσιμη λεπτομέρεια που ίσως προσθέσει κάτι στα βλέμματα. Εδώ όμως, πίσω από το γεγονός του θανάτου μιας τέτοιας προσωπικότητας, δεν υπάρχει και η άλλη πλευρά, αλλά μόνο η άλλη πλευρά. Αυτός ο άνθρωπος ήταν, υποστασιοποιούσε την άλλη πλευρά. Αυτή την κατατρεγμένη, καλή, αγαθή, φωτεινή πλευρά, αυτή που μας λείπει, που σπανίζει, που καταδιώκεται μέσα στην παλιοζωή. Γιατί είναι αλλόκοτο: νικάει η βδελυρή πλευρά, η ρυπαρή, αυτή που μας κατακυριεύει, που μας συνθλίβει. Νικούν οι Μίχοι, οι προαγωγοί, οι εγκληματίες, οι ανήθικοι, οι ανέντιμοι, οι αδίστακτοι.
Δείτε το κράμα των ειδήσεων. Συντριπτική υπεροχή, κυριαρχία των σκοτεινών ειδήσεων, που αποτελούν συγχρόνως και σκοτεινούς οιωνούς. Γιατί αυτή η ρυπαρή πραγματικότητα σιγά-σιγά υφαίνει το μέλλον. Καταλαμβάνει το μέλλον. Μεθοδικά προοικονομεί, προδιαμορφώνει τα πρότυπα. Ή προλειαίνει τη συμφιλίωση με τα βορβορώδη πρότυπα. Γιατί η παραγωγή του χαμηλού, η συχνότητα του τιποτένιου, η ισχύς του ποταπού είναι και πολιτικά ενεργητική. Η έκπτωση παράγει την πολιτική που της αντιστοιχεί. Και αυτή η πλευρά τής πολιτικής ρυθμίζει, κανονίζει, εκφράζεται, διδάσκει. Και πολλές φορές, στην οδυνηρή ιστορία του τόπου μας, αυτή η εκδοχή πολιτικής νίκησε. Τα παραδείγματα του καιροσκοπικού, αδίστακτου, βάναυσου ωφελιμισμού αναδύθηκαν. Αυτά υπερκαθόρισαν σχέσεις, κοινωνικούς διαχωρισμούς, επέβαλαν τον «πολιτισμό» τους. Χρησιμοποιήθηκαν οι μεγάλες, τολμηρές χειρονομίες (ηρωισμοί, θυσίες, διάνοιες, ηθικά παραδείγματα) ως ντεκόρ, ως φόντο, αλλά στην πραγματικότητα ο ρυθμιστής, ο νικητής ήταν ο ελεεινός. Η είδηση της φυγής του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, το εκπληκτικό αποχαιρετιστήριο κείμενό του, με αυτή την έννοια, κοντράρει ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα. Ένας θάνατος εναντίον ενός επεκτεινόμενου αξιακού συστήματος. Μιας ορισμένης (και αποκρουστικής) ιεράρχησης των πραγμάτων. Των μαστροπών, των παιδοβιαστών και των ποταπών. Ο Αλέξανδρος ήταν αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Μα η πιο ισχυρή, η πιο μόνιμη, η πιο ενεργή παρακαταθήκη είναι το παράδειγμα, ο λόγος, η σπανιότητά του. Έτσι θα εξακολουθήσει να εκπροσωπεί και να δηλώνει.
