«Γιατί; Γιατί; Αυτό το αναπάντητο γιατί». Αυτή είναι η πρώτη σκέψη της Ελένης Κρεμαστιώτη όταν μετά τη δολοφονία του παιδιού της, το 2019, έρχεται αντιμέτωπη με τους μαύρους τίτλους των ειδήσεων που μιλούν για νέες γυναικοκτονίες. Ο απολογισμός της έμφυλης βίας είναι βαρύς. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, από το 2015 έως το 2020 τουλάχιστον 118 γυναίκες δολοφονήθηκαν από άνδρες. Πολλές από τις δολοφονίες έλαβαν χώρα σε «ενδοοικογενειακό πλαίσιο». Είναι δε γεγονός πως η πλειοψηφία των γυναικών είναι είτε θύματα νυν ή πρώην συντρόφων και συζύγων είτε ανθρώπων που τις παρενοχλούσαν και εκείνες δεν συναινούσαν. Στη «λίστα του θανάτου» έρχονται να προστεθούν 17 γυναικοκτονίες το 2021, ενώ μέχρι τον Αύγουστο του 2022 έχουν ήδη δολοφονηθεί 12 γυναίκες.
Και έφυγε και μίλησε, όπως τόσα κορίτσια
Η 24χρονη Ερατώ Μανωλακέλλη χάθηκε από τα χέρια τού εν διαστάσει συζύγου της τον Μάιο του 2019 στη Μυτιλήνη, με το δύο χρονών μωρό τους να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Ο γυναικοκτόνος παραβίασε την μπαλκονόπορτα, μπούκαρε στο σπίτι και αφού την χτύπησε, τη σκότωσε με το κυνηγετικό όπλο που κρατούσε. Αυτήκοος μάρτυρας ο κολλητός φίλος της Ερατούς, ο οποίος από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου άκουσε σοκαρισμένος τον πυροβολισμό που έκοψε το νήμα της ζωής της. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο δολοφόνος είχε ζητήσει από την Ερατώ να τα ξαναβρούν, αλλά εκείνη του είχε ξεκαθαρίσει πως το τέλος ήταν οριστικό.
Ο άνδρας της πολλές φορές γινόταν πιεστικός και κτητικός. Λίγο καιρό πριν τη δολοφονήσει, την είχε μάλιστα χτυπήσει. Η Ερατώ επέλεξε να χωρίσει και να βρει το δικό της σπίτι, με τη μητέρα της να βρίσκεται κοντά της για να τη βοηθήσει με τη μετακόμιση. Δέκα μέρες αφότου έφυγε από το νησί, της ανακοίνωσαν ότι η κόρη της δεν ζει πια...
«“Γιατί δεν έφυγε; Γιατί δεν το κατάλαβε; Γιατί δεν έκανε κάτι;” Όταν τα ακούω αυτά, γίνομαι έξαλλη. Όλοι έξω από τον χορό μόνο τραγούδια ξέρουν. Που ξέρεις εσύ τι έκανε το κάθε κορίτσι; Η Ερατώ μου έφυγε. Και μίλησε και έφυγε, όπως τόσα και τόσα κορίτσια» απαντά η Ελένη Κρεμαστιώτη σε όλους εκείνους που επιρρίπτουν αβίαστα την ευθύνη στα θύματα. «Αν δεν έχουν όλοι αυτοί κάτι ουσιαστικό να πουν, να μη μιλάνε. Δεν φιμώνω κανέναν, αλλά η σιωπή είναι προτιμότερη όταν αγνοείς πράγματα και καταστάσεις».
«Δεν είναι οικογενειακές τραγωδίες, δεν είναι εγκλήματα πάθους. Είναι γυναικοκτονίες. Το πάθος, κορίτσι μου, δεν σκοτώνει. Ενώνει. Τραγωδία ζει η οικογένεια του θύματος. Μόνο αυτό δέχομαι. Η άλλη οικογένεια είναι οικογένεια του φονιά» λέει με πικρία και θυμό. Όπως έχει δηλώσει και στο παρελθόν, ο πεθερός της κόρης της ήταν επίσης βίαιος και ήθελε «να είναι ο αρχηγός όλων». «Εννοείται πως η συμπεριφορά του πατέρα του έπαιξε καθοριστικό ρόλο για το πώς γαλουχήθηκε. Έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη οι γονείς του, αν όχι κι όλη» αναφέρει. Την ρωτώ αν ζήτησε ποτέ κανείς από την οικογένειά του μια συγγνώμη για ό,τι έγινε. «Συγγνώμη; Τι είναι αυτό; Άγνωστη λέξη γι' αυτούς. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι, αλλά για το τυπικό του πράγματος... Το αντίθετο μάλιστα. Υπήρξαν και προκλητικοί. Όταν θα έρθει η ώρα, θα ακουστούν οι λεπτομέρειες γι’ αυτό που μόλις είπα».
«Αλλά θα ήθελα να πω στις μανάδες των αγοριών κάτι, κι όχι στα ίδια τα αγόρια. Μεγαλώστε τα ως άντρες. Μεγαλώστε τα μαθαίνοντάς τους τον σεβασμό, πρώτα για τον εαυτό τους και ύστερα για τους συνανθρώπους τους. Να τους μάθουν ότι κανείς δεν είναι κτήμα τους».
