Οι φωτογραφίες που ανήρτησε από την καταστραμμένη Καστέλλα ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Πειραιάς για Όλους» και καθηγητής του ΕΜΠ Νίκος Μπελαβίλας είναι συγκλονιστικές.
Η πανέμορφη ακτή της Καστέλλας έχει γίνει σμπαράλια με τα «πέτσινα» έργα που έγιναν επί μπαζωμάτων να έχουν διαλυθεί από την οργή του νοτιά και της θάλασσας.
Οι φωτογραφίες καταγράφουν τον παραλογισμό των έργων και του συνεχώς τσιμεντώματος της ακτής με αποτέλεσμα τα παγκάκια, το γήπεδο άθλησης και όλες οι κατασκευές πάνω σε μπάζα να έχουν διαλυθεί.
Ο Νίκος Μπελαβίλας, περιγράφει στην ανάρτησή του στο Facebook τα καταστροφικά έργα όλο αυτά τα χρόνια και το μπάζωμα της ακτογραμμής που αντί για άμμο και βότσαλα έχει μπετά, κεραμίδια και σίδερα στον βυθό της.
Όπως επισημαίνει «Όταν πιάνει ο νοτιάς και κάνει ζημιές, έρχονται και ξανάρχονται οι δημοτικές υπηρεσίες και ρίχνουν πάλι τσιμέντα για να ξαναφτιάξουν τις σπασμένες διαμορφώσεις και κατασκευές. Ξανάρχεται ο νοτιάς, νέα τσιμέντα και η θάλασσα από το ’70 ως σήμερα ξερνάει τσιμέντα, σπασμένα μάρμαρα, κεραμίδια νεοκλασικών και σκουριασμένες βέργες. Αυτή ήταν άλλοτε η πιο όμορφη ακτή του Πειραιά».
Ο Νίκος Μπελαβίλας κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και συγκεκριμένα:
-Να υποχωρήσουν οι κατασκευές στο ασφαλές όριο του παλαιού αιγιαλού
-Να φύγουν τα γήπεδα από το κύμα και να μετακινηθούν στους χώρους του τριτοκοσμικού πάρκιγκ κάτω από την πλατεία Αλεξάνδρας
-Να παραμείνουν, το κολυμβητήριο και το θερινό σινεμά που ευτυχώς βρίσκονται πολύ μακριά από το χειμέριο κύμα
-Να μετατραπεί η παράγκα του μπιτσόμπαρου σε ένα πολιτισμένο χώρο ήπιας και όχι άγριας νυχτόβιας αναψυχής
-Να αναδειχθούν επιτέλους οι αρχαιότητες που είναι σκουπιδότοπος.
-Και να προχωρήσει μία γενναία εξυγίανση της ακτής από τα οικοδομικά υλικά που συσσώρευσαν οι δημοτικές αρχές μας από το 1967 ως σήμερα.
Αναλυτικά η ανάρτηση του επικεφαλής «Πειραιάς για Όλους» Νίκου Μπελαβίλα
H ανόητη χαμένη μάχη με τη δύναμη της θάλασσας στην Καστέλλα
«Η Καστέλλα είναι ένα από τα ομορφότερα σημεία της πειραιώτικης ακτογραμμής. Εκεί στη βάση του γκρεμού, κάτω από τα νεοκλασικά, δίπλα στο αρχαίο Σηράγγειο, τη Σπηλιά του Παρασκευά όπως την ήξεραν οι παλιότεροι, ο δήμαρχος της δικτατορίας μπάζωσε τα πάντα με υλικά οικοδομών για να δημιουργήσει μία μεγάλη πλαζ, τα Βοτσαλάκια, στη θέση μιάς μικρής παραλίας, που τη λάτρευαν οι Πειραιώτες. Που έμοιαζε με εκείνη την άλλη υπέροχη στα Βαπόρια της Ερμούπολης ή αυτήν κάτω από την Σπιανάδα της Κέρκυρας, με τα αρχοντικά να την πλαισιώνουν στο φρύδι του λόφου. Η παλιά δεν του έκανε, ήθελε μία καινούργια, μεγαλύτερη και "μοντέρνα". Τέτοια αισθητική!
Μπάζωσε τη θάλασσα σε μεγάλο βάθος αλλά η φύση παίζει με τους ανθρώπους και τα έργα τους, όπως και εκείνοι παίζουν μαζί της. Έτσι λοιπόν στην πλαζ της Καστέλλας, από εκείνη την εποχή των πλαστικών λουλουδιών και των "Νερών που Χορεύουν" του Σκυλίτση, η σοροκάδα κάθε πέντε-δέκα χρόνια μπαίνει μέσα και διαλύει τα πάντα.
Αυτό είναι γνωστό σε όλους, σε όσους ζούμε εδώ. Και όμως όλοι-μα όλοι ο δήμαρχοι του Πειραιά από το ’80 μέχρι σήμερα θεωρούν πως στην πλαζ έχουμε ένα καλό οικόπεδο να το γεμίσουμε με ότι λείπει από την πόλη.
Να τα πρώτα γήπεδα, μετά ένα μεγάλο κολυμβητήριο αυθαίρετο που νομιμοποιήθηκε εκ των υστέρων. Γλυκάθηκε κάποιος επόμενος δήμαρχος, έδωσε άδεια για ένα μπιτσόμπαρο το οποίο κατέλαβε τα πάντα.
Η εκκωφαντική μουσική του τις νύχτες του καλοκαιριού ξενυχτάει ακόμη μια γειτονιά ολόκληρη. Έτρεχαν οι κάτοικοι στα δικαστήρια για να ξηλώσουν τελικά μέρος των αυθαιρέτων. Έπειτα ήρθαν και άλλα γήπεδα, ένα επίσης αυθαίρετο πάρκινγκ στα αδιαμόρφωτα χωμάτινα κρηπιδώματα κάτω από τον πέτρινο τοίχο και τα μνημεία του 19ου αιώνα της πλατείας Αλεξάνδρας. Τελευταίο ένα θερινό σινεμά. Για να μην πολυλογούμε από την μπαζωμένη πλαζ έχει απομείνει η μισή. Η εικόνα είναι άθλια. Κάτι ανάμεσα σε νταμάρι, σκουπιδότοπο και πλαστικό γκαζόν.
Πολλοί είναι ευχαριστημένοι και όχι άδικα. Κόσμος, μεγάλοι και μικροί αθλούνται στα γήπεδα, κολυμπούν στο κολυμβητήριο, βλέπουν σινεμά τα ζεστά βράδια, πίνουν μπύρες δίπλα στη θάλασσα, αφήνουν χύμα τα αυτοκίνητα τους και δεν ψάχνουν στους στενούς δρόμους για πάρκινγκ. Άλλοι το καλοκαίρι προσπαθούν να κολυμπήσουν κάπου σε μία κατεστραμμένη ακτή, η οποία αντί για άμμο και βότσαλα έχει μπετά, κεραμίδια και σίδερα στον βυθό της.
Όταν πιάνει ο νοτιάς και κάνει ζημιές, έρχονται και ξανάρχονται οι δημοτικές υπηρεσίες και ρίχνουν πάλι τσιμέντα για να ξαναφτιάξουν τις σπασμένες διαμορφώσεις και κατασκευές. Ξανάρχεται ο νοτιάς, νέα τσιμέντα και η θάλασσα από το ’70 ως σήμερα ξερνάει τσιμέντα, σπασμένα μάρμαρα, κεραμίδια νεοκλασικών και σκουριασμένες βέργες. Αυτή ήταν άλλοτε η πιο όμορφη ακτή του Πειραιά.
Ήρθε προχθές η τρομερή σοροκάδα του Αιγαίου. Διαλύοντας τα πάντα.
Στην ερώτηση και τι να κάνουμε η απάντηση είναι μία: να υποχωρήσουν οι κατασκευές στο ασφαλές όριο του παλαιού αιγιαλού, να φύγουν τα γήπεδα από το κύμα και να μετακινηθούν στους χώρους του τριτοκοσμικού πάρκιγκ κάτω από την πλατεία Αλεξάνδρας. Να παραμείνουν, το κολυμβητήριο και το θερινό σινεμά που ευτυχώς βρίσκονται πολύ μακριά από το χειμέριο κύμα. Να μετατραπεί η παράγκα του μπιτσόμπαρου σε ένα πολιτισμένο χώρο ήπιας και όχι άγριας νυχτόβιας αναψυχής. Να αναδειχθούν επιτέλους οι αρχαιότητες που είναι σκουπιδότοπος. Και… να προχωρήσει μία γενναία εξυγίανση της ακτής από τα οικοδομικά υλικά που συσσώρευσαν οι δημοτικές αρχές μας από το 1967 ως σήμερα. Ώστε να αποδώσουμε πάλι έναν όμορφο τόπο κολύμβησης, άθλησης και αναψυχής στον Πειραιά, ένα τοπίο αντάξιο του τοπίου του Σαρωνικού και της Καστέλλας.#pireas4all»
